Έρχεται ο “ρεαλισμός” της συνδιαχείρισης στο Αιγαίο;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Τα εθνικά θέματα δεν προσφέρονται για ανούσιες αντιπαραθέσεις, εξιδανικεύσεις ή κραυγές. Ειδικά σε μια εποχή παγκόσμιων οικονομικών και διπλωματικών διεργασιών, οι βιαστικές κινήσεις μπορεί να αποβούν μοιραίες για τα συμφέροντα της χώρας. 

Για τους ρεαλιστές, του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο και της Συμφωνίας των Πρεσπών αρκούσε μια επιθετική πρωτοβουλία της Τουρκίας για να αποδεχτούν τη λογική των υποχωρήσεων στο Αιγαίο και την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ένα νομικά αίολο μνημόνιο συνεργασίας με τη Λιβύη έφτανε για να δώσει την ευκαιρία στους πρόθυμους να εκφράσουν τον έμφυτο ενδοτισμό τους.

Η μόνιμη επωδός τους είναι η επίκληση της πολεμικής απειλής λες και υπάρχουν κάποιοι που επιθυμούν την στρατιωτική σύγκρουση. Μάλλον δεν κατανοούν ότι όποιος θέλει να αποφύγει μια τέτοια εμπλοκή οφείλει να έχει βάλει εξαρχής τα απαράβατα όρια του και να έχει διακηρύξει παντού τι θα ακολουθήσει μια πιθανή υπέρβαση τους.

Κάτι που διαχρονικά χαρακτηρίζει τη στάση μας απέναντι στην Τουρκία είναι η έλλειψη σαφούς απάντησης στο πώς θα αντιδράσουμε σε περίπτωση κλιμάκωσης της προκλητικότητας της. Οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας θεωρούνται πλέον εθιμοτυπικές. Τα Ίμια μοιάζει να έχουν κατοχυρωθεί ως γκρίζα ζώνη και ο μη ορισμός της ελληνικής ΑΟΖ ως φυσιολογική στάση.

Σε αυτά τα δεδομένα προστέθηκε το μεταναστευτικό που έδωσε στην Τουρκία το απαραίτητο εργαλείο για να ασκήσει έντονη πίεση στην Ελλάδα και την Ε.Ε. Με άλλοθι τις προσφυγικές ροές λειτούργησε ως ο ενδιάμεσος σταθμός για παράνομους μετανάστες από την ευρύτερη περιοχή κσι όχι μόνο. Έτσι κατόρθωσε να τοποθετήσει μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί στα σπλάχνα της Ευρώπης κρατώντας η ίδια τον πυροκροτητή. Γι’ αυτό και κερδίζει οικονομικά και διπλωματικά οφέλη, με την Ε.Ε. να αντιδρά με θεσμική τυπικότητα και αναποφασιστικότητα.

Και τώρα τι κάνουμε; Εμπιστευόμαστε το Διεθνές δικαστήριο της Χάγης για να διευθετήσουμε τα ανοιχτά θέματα με τους γείτονες και τις ερμηνείες που οι ίδιοι δίνουν ακόμη και στο διεθνές δίκαιο ή φοβόμαστε την πολιτική κρίση του οργάνου, οπότε είναι άσφαιρο όπλο η κάθε αναφορά σε αυτό.

Ελπίζουμε ότι τρίτοι παράγοντες θα διαμορφώσουν συνθήκες εξομάλυνσης; Ότι θεσμοί, όπως ο ΟΗΕ, μπορούν, και κυρίως θέλουν, να συνετίσουν την Τουρκία ενώ ποτέ σε ανάλογες περιπτώσεις δεν έχουν δείξει τέτοια πρόθεση; Ή ότι ισχυρές δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ θα επιβάλλουν την τάξη όταν πλέον αποσύρονται στρατιωτικά από τα ανοικτά μέτωπα και επικεντρώνονται στον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα;

Ευτυχώς ή δυστυχώς, η συγκυρία δεν μας ευνοεί. Χάσαμε σημαντικό μέρος του momentum που δημιούργησαν οι συμφωνίες Σαμαρά με Αίγυπτο, Ισραήλ και Κύπρο. Έρχεται απειλητικά η στιγμή που θα πρέπει να επιλέξουμε αν είμαστε έτοιμοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, εξαντλώντας κάθε διαθέσιμο μέσο υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων, ή θα συμβιβαστούμε και πάλι με υποχωρητικές δήθεν λύσεις.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.