Ένα χειροκρότημα για την Αστυνομία;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Τους θυμόμαστε μόνο όταν με κάποιο τρόπο διαταράσσεται η ασφάλεια μας και τότε απαιτούμε να είναι άμεσα παρόντες και σκληροί στην άσκηση των καθηκόντων τους. Όλες τις άλλες ώρες, αποτελούν το μακρύ χέρι της εξουσίας που επιβάλλει τον νόμο, ο οποίος, είναι γνωστό, ότι όταν δεν είναι της αρεσκείας μας δεν θα πρέπει να τηρείται!

Οι αστυνομικοί μετατρέπονται με περισσή άνεση στον σάκο του μποξ για την εκτόνωση όλων των κοινωνικών και ιδεολογικών απωθημένων μας. Από την καταπιεσμένη μεταπολιτευτική Αριστερά μέχρι τον διάσπαρτο δικαιωματικό ακτιβισμό, αναζητούν ευκαιρίες για να ψέξουν τον ρόλο των καταδιωκτικών αρχών χαρακτηρίζοντας από καταπιεστικό έως φασιστικό.

Ξεχνούμε ότι αυτοί, με πενιχρά μέσα και χαμηλή μισθολογική αποζημίωση, καλούνται να ανταποκριθούν σε μια πλειάδα απαιτήσεων. Να προστατεύσουν την δημόσια και ιδιωτική περιουσία μας. Να φέρουν μπρος στην κρίση της δικαιοσύνης κάθε είδους εγκληματίες. Να ελέγξουν τους ασυνείδητους οδηγούς που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές όλων μας. Να θέσουν σε άμεσο κίνδυνο τη ζωής τους με ελλειπή εξοπλισμό και περιορισμένο πλαίσιο δράσης.

Ακόμη και οι κομματικοί μηχανισμοί, σπάνια επιδεικνύουν μια σταθερή στάση απέναντι στο λειτούργημα της διαφύλαξης της τάξης και της κοινωνικής συνοχής. Όσο βρίσκονται σε θέση κυβερνητικής εξουσίας προσεγγίζουμε με μεγαλύτερη κατανόηση τα προβλήματα του κλάδου και έχουν συναίσθηση της αδυναμίας αποφυγής επιμέρους παρεκτροπών οι οποίες και τιμωρούνται παραδειγματικά και με συνέπεια, όπως ίσως σε κανέναν άλλο εργασιακό τομέα. Με το πέρασμα στην αντιπολίτευση η Αστυνομία αποκτά κυβερνητικό χρώμα και το επίπεδο κριτικής ανεβαίνει κατακόρυφα.

Με ανάλογη νοοτροπία προσεγγίζουμε και τώρα τη θέση των αρχών ασφαλείας μέσα στο πλέγμα των δραστηριοτήτων για την αποφυγή των συνεπειών μετάδοσης του κορωνοϊού. Φυσικά, η συμβολή του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού είναι καθοριστική και αναντικατάστατη. Φυσικά, οι εργαζόμενοι στους εναπομείναντες λειτουργούντες χώρους (σούπερ μάρκετ, φαρμακεία κλπ) αναλαμβάνουν δυσανάλογο βάρος, για να μην γίνει η καθημερινότητα μας αφόρητη, θέτοντας τον εαυτό σε καθημερινό κίνδυνο. Γι’ αυτό και δικαιούνται, όχι μόνο την επιβράβευση μας αλλά και κάθε οικονομική στήριξη για να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις.

Προς το παρόν, όμως οι άνδρες και γυναίκες της Ελληνικής Αστυνομίας, παραμένουν ο φτωχός συγγενής. Σχεδόν κανείς δεν πιστεύει ότι αξίζουν το χειροκρότημα μας για τα όσα πράττουν αυτήν την περίοδο. Σχεδόν κανείς δεν θεωρεί πως θα έπρεπε να χορηγηθεί και σε αυτούς ένα επιπλέον επίδομα για το συγκεκριμένο διάστημα.

Τα εύσημα που δικαίως αποδίδονται στην κυβέρνηση για την έγκαιρη λήψη μέτρων και την τήρηση των κανόνων περιορισμού της κυκλοφορίας, οφείλονται, σε ένα ποσοστό, και στην συνεισφορά του αστυνομικού σώματος. Επιβλέπουν, επεμβαίνουν, καθοδηγούν, συνετίζουν τους παραβάτες. Κι όλα αυτά υπό τον φόβο της έκθεσης στον φονικό ιό και την πιθανή μετάδοση του στις οικογένειες του.

Ένα ηθικό και υλικό παράσημο τους αξίζει. Ας τους το δώσουμε ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης της αξίας τους.