Αποπληθωρισμός… ιδεών!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Με την Τουρκία να απειλεί ευθέως με θερμό επεισόδιο και το ΝΑΤΟ να αντιδρά ως ουδέτερος παρατηρητής. Με την ΕΚΤ να αντιμετωπίζει τον τωρινό πληθωρισμό ως κλασικό φαινόμενο των φυσιολογικών οικονομικών κύκλων. Με την Ε.Ε. να στέκει ανήμπορη απέναντι στην ενεργειακή κρίση, ακόμη και στη διόρθωση στρεβλώσεων στο προσδιορισμό των τιμών. Ένα είναι το συμπέρασμα. Ζούμε σε μια εποχή αποπληθωρισμού… ιδεών και οραματικών προθέσεων.

Η Τουρκία μπορεί να δένεται όλο και πιο πολύ στο άρμα της Ρωσίας, οικοδομώντας ένα μέλλον που τη φέρνει πιο κοντά στο γνωστό ευρασιατικό σχέδιο, με τη σύμπραξη και της Κίνας, αλλά το ΝΑΤΟ δεν δείχνει διαθέσιμο να την επιπλήξει όπως της αρμόζει. Θεωρώντας την στρατηγικό γεωπολιτικό εταίρο κρατά ίσες αποστάσεις και στις παράλογες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, ενισχύοντας τον τουρκικό παροξυσμό.

Η βορειοατλαντική συμμαχία επιτρέπει στον εαυτό της να φθίνει σε ισχύ, συμπεριφερόμενη ως αδύναμος κρίκος κι όχι ως θεματοφύλακας της ασφάλειας και του Διεθνούς δικαίου. Οι εποχές και οι βλέψεις των χωρών αλλάζουν κι αν το ΝΑΤΟ κι ο ο ΟΗΕ, παραμένουν βουβοί θιασώτες των εξελίξεων, το πιθανότερο είναι να βρεθούν σύντομα μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις.

Η ΕΚΤ αντικρίζει έναν διπλό πληθωρισμό αλλά επιμένει να παραβλέπει τις ιδιαιτερότητες και λειτουργεί απολύτως συμβατικά και κοντόφθαλμα. Ο πληθωρισμός της ποσοτικής χαλάρωσης τόσων ετών ήρθε να συναντήσει τον πληθωρισμό της μειωμένης προσφοράς ενέργειας και αγαθών, όμως όλες οι πρωτοβουλίες της ΕΚΤ δείχνουν να κινούνται με μοναδικό γνώμονα το πρώτο σκέλος. Το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στις δύο τάσεις δεν είναι και τόσο ισοβαρές και η “επένδυση” στον υφεσιακό κατευνασμό δεν αποτελεί την πιο σοφή επιλογή.

Υπάρχουν δομικές διάφορες ανάμεσα στην τωρινή φύση του πληθωρισμού στην Ευρώπη σε σχέση με τις ΗΠΑ ή την Κίνα, και η προσπάθεια ενεργειακής απεξάρτησης από την Ρωσία με σχεδόν κυρίαρχο όπλο τις Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, από χρήσιμο εργαλείο με προοπτική θα μετατραπεί σε αντιαναπτυξιακό βρόγχο που θα ανοίξει έναν νέο κύκλο οικονομικής δυσπραγίας.

Από την άλλη, όσο κι αν ο αργός συμβιβασμός 27 απόψεων, αποτελεί το αναγκαίο αγκάθι για την κοινή Ευρωπαϊκή πορεία, η αναβλητικότητα απέναντι στη λογική, κινήσεων που θα εξορθολογικεύσουν τον παραλογισμό του τρόπου προσδιορισμού των τιμών ενέργειας, είναι παροιμιώδης. Η αποσύνδεση του υπολογισμού της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος από αυτή του φυσικού αερίου αλλά κι η αντικατάσταση του παρωχημένου σχετικού μηχανισμού για το φυσικό αέριο, θα έπρεπε να στηρίζονται ομοφώνως αντιλαμβανόμενοι τις τεράστιες παρεκλίσεις από τη θεωρητική κανονικότατα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Θα καταλήξουμε και πάλι να μιλάμε για τους περιορισμούς στη διοικητική διάταξη της Ε.Ε. και για την έλλειψη μεγάλων ηγετών που θα αναλάβουν να προσδιορίσουν το αύριο της Ευρώπης με διορατική οπτική. Προν το παρόν, μας αρκεί και μια κοινή συνισταμένη με οδηγό το προφανές. Αλλά μάλλον κι αυτό είναι δύσκολο.