Αξιότιμε κε Ιακωβίδη…
“Οι ανταγωνιστές μου έχουν τα πάντα από το κράτος τους, τους παρέχει τα πάντα, έχουν τη δουλειά τους, έχουν λυμένο το βιοποριστικό, εγώ αναγκάζομαι να αφήνω την προπόνηση στη μέση και να πηγαίνω να βγάλω το μεροκάματο”.
Γράφει ο Σωτήρης Χήνος
Αξιότιμε κε Ιακωβίδη…
Θαυμάζω τις επιδόσεις σας και το αγωνιστικό σας πνεύμα… Ως όμως διαχρονικός χορηγός του Ελληνικού Κράτους, προσωπικώς δεν το εξουσιοδοτώ να σπαταλά μέρος των αναγκαίων πόρων προς άγραν χρυσών μεταλλίων σε εμπορευματοποιημένους αγώνες (ως αναφέρει και ο σύντροφος Μπογιόπουλος)…
Θα αντιπρότεινα δε, να συμβουλεύσετε τους νέους, να στραφούν στη χαρά του ερασιτεχνικού αθλητισμού, που συνδυάζει την εκπαιδευτική και επαγγελματική εξέλιξη με τα αγαθά της εκγύμνασης…και ναι, να αγωνίζονται για το μεροκάματο όπως δισεκατομμύρια άλλοι νέοι στον πλανήτη τούτο…ουδέν μεμπτό βρίσκω σε αυτό…
Βλέπετε, ως κοινωνία, όταν αίφνης είδαμε τα χρυσά να’ ρχονται σωρηδόν και γκρεμίζαμε τα τείχη της πόλεως, μετά διαπιστώσαμε ότι οι ήρωές μας, πέφτανε από το μηχανάκι για να γλιτώσουν το αντι-ντόπινγκ κοντρόλ…
Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι κάτι για το πρόσωπό σας, αν και το άθλημα της άρσης βαρών, πολλάκις μας έχει εκθέσει ως χώρα παγκοσμίως…
Με ευαισθητοποιεί η συγκίνησή σας, δεν το κρύβω, όμως προτιμώ η υλική συνεισφορά μου στην κοινωνία να κατευθύνεται προς υποστήριξη των αναξιοπαθούντων, την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών προς οικονομικά ασθενέστερους, προς την ενίσχυση του συστήματος της εκπαίδευσης και προφανώς προς την ενίσχυση των χώρων μαζικής άθλησης…
Από μετάλλια, στην κυριολεξία…. γκώσαμε…
Μετά τιμής
