Το υπέροχο «μέγεθος» της μολυβοθήκης

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος

«Η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου μίλησε ωραία, απλά, συγκροτημένα, με ενσυναίσθηση, σαν κανονικός άνθρωπος, αποφεύγοντας τα κλισέ, τις πολεμοχαρείς δηλώσεις προς την Τουρκία και τις εθνικιστικές εξάρσεις, στις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι προκάτοχοί  της […] Εκτός αυτού έχει ωραίο γούστο στις μολυβοθήκες και στα διεθνή πρότυπα».

Το προαναφερόμενο απόσπασμα αποτελεί τμήμα ενός πλημμυρισμένου από ενθουσιασμό άρθρου, που, υπό τον τίτλο «Η μολυβοθήκη της Προέδρου», εμπνεύσθηκε και συνέγραψε γνωστή αριστερόστροφη δημοσιογράφος («Καθημερινή», 23.01.2020),  της οποίας τα κείμενα ξεχειλίζουν μονίμως από «προοδευτικότητα» και «δημοκρατικότητα», που, ως γνωστόν, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά κάθε αριστερού που σέβεται τον εαυτό του…

Δεν θέλω να αδικήσω την κυρία Σακελλαροπούλου. Το γεγονός ότι η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε στο υπηρεσιακό της γραφείο, στο Συμβούλιο της Επικρατείας, μια «μολυβοθήκη, με την εμβληματική φυσιογνωμία της Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, μέλους του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ […] που έχει μακρά παράδοση στην οικοδόμηση συμβιβασμών, στην προώθηση της ισότητας των δύο φύλων και στη συστηματική επίκληση του διεθνούς δικαίου», δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη, ότι η κυρία Σακελλαροπούλου θα ήθελε, «το ωραίο γούστο της», να εκληφθεί ως υψιπετής συμβολισμός των αρχών και των αξιών που πρεσβεύει…. Αντιθέτως, θα υποδήλωνε μάλλον έλλειψη «ωραίου γούστου», αν η κυρία Σακελλαροπούλου  συμφωνούσε με την αξιολόγηση της μολυβοθήκης της, έτσι όπως την «θεοποίησε», σχεδόν λιπόθυμη από συγκίνηση, η πολύπειρη δημοσιογράφος…

Περισσότερο αξίζει να σταθούμε στην βαθυστόχαστη διαπίστωση ότι, η νέα Πρόεδρος υπερέχει, επειδή «απέφυγε τα κλισέ, τις πολεμοχαρείς δηλώσεις προς την Τουρκία και τις εθνικιστικές εξάρσεις, στις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι προκάτοχοί  της». Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία της δημοσιογραφικής αυθεντίας. Με μια μονοκονδυλιά σβήνονται από την εικόνα της σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας όλοι οι προκάτοχοι της κυρίας Σακελλαροπούλου: Ο Μιχαήλ Στασινόπουλος, ο  Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Χρήστος Σαρτζετάκης, ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος, ο Κάρολος Παπούλιας, ο Προκόπης Παυλόπουλος. Μεγέθη πολύ μεγάλα και λιγότερο μεγάλα, που, όμως, για την ευφυή αρθρογράφο, ελαχιστοποιούνται μπροστά στο υπέροχο «μέγεθος» της προεδρικής μολυβοθήκης….  Γιατί; Μα διότι υπήρξαν πολεμοχαρείς έναντι της Τουρκίας και μας συνήθιζαν σε εθνικιστικές εξάρσεις!…

Να λοιπόν που κρύβεται το μυστικό: Υπάρχει μια στρατιά πνευματικά απολιθωμένων κονδυλοφόρων, οι οποίοι παραμένουν ζαλισμένοι αφ’ ότου τα κοσμοείδωλά τους κατέρρευσαν παταγωδώς με την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και, έκτοτε, αναζητούν μανιωδώς νέα πρότυπα και σύμβολα, ικανά να ξαναζωντανέψουν την αφυδατωμένη σκέψη τους. Όπλα τους σ’ αυτή την αέναη, πλην άκαρπη αναζήτηση, η εμπάθειά τους προς ότι «συντηρεί» την ιστορία και τις παραδόσεις του Έθνους, η συμπλεγματική αντιμετώπιση όλων όσοι διαφωνούν με τις σκουριασμένες και αραχνιασμένες ιδέες τους και η αρρωστημένη εμμονή τους σε ανούσιους και ξεκάρφωτους πομφόλυγες… Δίπλα τους, μια εξ ίσου ανερμάτιστη και υποταγμένη σε ιδεοληπτικές εμμονές, κατηγορία «διανοουμένων», οι οποίοι επικαλούνται καταχρηστικά τον (υποτιθέμενο) φιλελευθερισμό τους, για να υποδηλώσουν την υπέρβαση της εθνικής συνείδησης, τον παραμερισμό του πατριωτισμού, την εγκατάλειψη της θρησκευτικής πίστης και την άρνηση της εθνικής υπερηφάνειας, που προέρχεται από την ιστορία, τους αγώνες για την ελευθερία και τα πολιτιστικά επιτεύγματα του Ελληνισμού.

Όλοι αυτοί, ιδίως μετά την σημιτική οκταετία, η οποία συστηματικά επεδίωξε την υπονόμευση των αξιών που κράτησαν όρθιο τον Ελληνισμό, συμφωνούν στον θαυμασμό τους για μια … «μολυβοθήκη» και  καταλήγουν να την θεωρούν ισχυρότερο σημείο αναφοράς από την  τιμή προς το Έθνος, τον σεβασμό προς την Σημαία, την πίστη στον Σταυρό… Λιποθυμούν μπροστά στα δικαιώματα των λαθρομεταναστών, της «γαλάζιας πατρίδας» και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και αδιαφορούν για το δικαίωμα μιας δημοκρατικής και φιλήσυχης χώρας, που τυγχάνει να είναι η Πατρίδα «τους», να υπερασπισθεί την εθνική της κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα… Αρέσκονται σε κάθε σαχλαμάρα, που χειροκροτείται ως πρωτοποριακό ευφυολόγημα και απαύγασμα «δημοκρατικότητας» και «προοδευτικότητας» από τους ομοίους τους και περιφρονούν ως αναχρονιστικό και  δυσβάστακτο «κλισέ» και ως «εθνικιστική έξαρση», οποιαδήποτε αναφορά ενισχύει το πατριωτικό φρόνημα και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις γύρωθεν απειλές κατά της εθνικής μας ανεξαρτησίας και ακεραιότητας… Αντί για την «αναχρονιστική» εθνική συνείδηση, αρκούνται στην «ενσυναίσθηση», δηλαδή στο αβαθές τίποτε που εμπεριέχει αυτός ο  «προοδευτικός» νεολογισμός ο οποίος, πέρα, από αφόρητη πνευματική εκζήτηση, αναδεικνύει και την απελπιστική κενότητα εκείνων που ομιλούν αερολογούντες, θέλοντας να πουν πολλά χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς θέλουν να πουν… Αυτή μάλιστα η «ενσυναίσθηση» προβάλλεται ως ξεχωριστή ιδιότητα των «κανονικών ανθρώπων» (!), προφανώς για να ξεχωρίζουν από εμάς που δεν είμαστε κανονικοί, καθώς δεν συμμεριζόμαστε την απύθμενη ελαφρότητα της κουρασμένης διανοίας τους…

Χωρίς «ενσυναίσθηση», λοιπόν, αλλά με απόλυτο σεβασμό προς το αξίωμα του Ανωτάτου Άρχοντα της χώρας, θέλουμε να ελπίζουμε ότι  αυτές οι ενθουσιώδεις εκδηλώσεις επιδερμικής σπουδαιοφάνειας και ανύπαρκτης σοβαρότητας, που συγχέουν την πρόοδο με την απίσχνανση της εθνικής ταυτότητας, θα αντιμετωπισθούν με την συγκαταβατική κατανόηση που τους ταιριάζει. Κυρίως δε, ελπίζουμε ότι δεν θα αποτρέψουν τη νέα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας από την συνταγματική υποχρέωσή της να εκπροσωπήσει και να εκφράσει την Ελλάδα των πολλών και όχι μια άχρωμη και αναίσθητη χώρα πολυπολιτισμικής ισοπέδωσης, όπως την θέλουν αυτοί που ενοχλούνται από την ιστορία της, αρνούνται την πολιτισμική προσφορά της στην ανθρωπότητα και περιφρονούν εκείνους που την δόξασαν  και την έφθασαν, με αγώνες, θυσίες και αίμα, ως εδώ.

Η προστασία των δικαιωμάτων,  υπέρμαχος της οποίας δηλώνει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ασφαλώς και δεν περιορίζεται στα δικαιώματα μειοψηφιών, έστω και αν αυτές, επειδή θορυβούν  υπερμέτρως, έχουν αποκτήσει νοοτροπία και συμπεριφορά «κατεστημένου»… . Στις δημοκρατίες οι πολλοί έχουν πάντα τον πρώτο λόγο. Και αυτό οφείλει να το γνωρίζει άριστα η κυρία Σακελλαροπούλου από την θητεία της στο ανώτατο ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας.-