Κρείττον του λαλείν το σιγάν…

Γράφει ο Απόστολος Σιαμπάνης **

Αφορμή για την σημερινή μου τοποθέτηση το γεγονός ότι ο θάνατος του Κων/νου Μητσοτάκη μιας μεγάλης μεν αλλά αμφιλεγόμενης προσωπικότητας προκάλεσε όπως ήταν φυσικό ένα κύμα δηλώσεων πολιτικών και μη προσώπων, κατά πλειοψηφία θετικών.

Πολλές φορές μάλιστα αγνοώντας κομμάτια της ιστορίας που έχουν επικριθεί σκληρά από πολλούς. Δεν είναι στις προθέσεις μου να κρίνω τον εκλιπόντα αφού άλλωστε ανήκει πλέον στην κρίση της ιστορίας.

Θα κρίνω όμως επειδή γνωρίζω καλά το πρόσωπο την χυδαία δήλωση του Πάνου Καμμένου που την συγκεκριμένη στιγμή νόμισε ότι βρήκε την ευκαιρία να βγάλει όλη του την χολή για τον Αντώνη Σαμαρά. Μιλώντας για ανατροπή του Κων/νου Μητσοτάκη από την προδοσία Σαμαρά.

Δεν χρειάζεται υπερασπιστές ο Αντώνης Σαμαράς. Καθώς μιλά  γι αυτόν η καθημερινά διογκούμενη δικαίωση της δικής του πρωθυπουργίας καθώς και η απόλυτη δικαίωσή του στο κορυφαίο θέμα σύγκρουσής του με το Κων/νο Μητσοτάκη το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.

Άλλωστε η δήλωσή του ήταν στα πλαίσια του πολιτικού ήθους που τον διακρίνει σε όλη του την πολιτική ζωή. 

Στον αντίποδα ακριβώς ,του πολιτικού ήθους, ο Πάνος Καμμένος επιλέγει την στιγμή να επιτεθεί στον Σαμαρά για να κερδίσει, έτσι νομίζει, μερικά ψίχουλα συμπάθειας από ένα κομμάτι της βάσης της Νέας Δημοκρατίας.

Ας γυρίσουμε λοιπόν πίσω στα χρόνια της ΟΝΝΕΔ εκεί που γνωριστήκαμε καλά και με τον Πάνο και με πολλούς από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής μας ζωής.

Ο Πάνος Καμμένος ,από την ένταξή του στην ΟΝΝΕΔ ήταν απόλυτα τοποθετημένος δεξιά, απόλυτα ταυτισμένος και σε προσωπικό και σε πολιτικό επίπεδο με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Βασίλη Μιχαλολιάκο.

Ήταν παρών στην κατάληψη των γραφείων της ΟΝΝΕΔ στην επεισοδιακή παράδοση της ηγεσίας της ΟΝΝΕΔ στον Βαγγέλη Μειμαράκη καταδικάζοντας απόλυτα τις επιλογές του Κων/νου Μητσοτάκη.

Και ολοκλήρωσε την απόλυτη αντίθεσή του με αυτόν με την ένταξή του στην ΔΗΑΝΑ το κόμμα του Κωστή Στεφανόλουλου. Σημειώνουμε για την ιστορία ότι και τότε είχε χαρακτηριστεί η πράξη αυτή , των στελεχών που προσχώρησαν τότε στην ΔΗΑΝΑ, ως πράξη προδοτική.
Άλλωστε ήταν υποψήφιος βουλευτής της ΔΗΑΝΑ στην Β περιφέρεια Αθηνών προσδοκώντας μέχρι αργά το βράδυ των εκλογών να πάρει αυτός την δόξα του Κατσίκη για να είναι η εκατοστή πεντηκοστή πρώτη ψήφος εμπιστοσύνης προς την νέα κυβέρνηση,,,

Ήσουν λοιπόν με την δική σου λογική ένας προδότης της παράταξης για εκείνη την εποχή. Άρα στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί Πάνο.

Και για να κάνουμε και μία σύγκριση των εκλογών του 1990 με τις εκλογές του 1993.

Το 1990 το μικρό μεν ,αλλά κρίσιμο ποσοστό της ΔΗΑΝΑ αν αθροιζόταν  στην Νέα Δημοκρατία θα της έδινε απευθείας αυτοδυναμία , ενώ αντιθέτως το 1993 το ποσοστό Νέας Δημοκρατίας και Πολιτικής Άνοιξης αθροιζόμενο υπολειπόταν αρκετά του ποσοστού του ΠΑΣΟΚ.

Άλλωστε ο έγκυρος εκλογολόγος Ηλίας Νικολακόπουλος είχε πολύ έγκαιρα , απο την εποχή της αναπληρωματικής εκλογής Τσοβόλα την άνοιξη του 1992, πολύ πριν δημιουργηθεί η Πολτιτική Ανοιξη ,πεί ότι η διαφορά ΠΑΣΟΚ Νέας Δημοκρατίας ήταν μη αναστρέψιμη.

Και βεβαίως ο Πάνος ,ακολουθώντας τον δρόμο της……..πολιτικής συνέπειας που τον διακρίνει έπεσε εύκολα απο την αγκαλιά του Κωστή Στεφανόπουλου στην αγκαλιά του Κων/νου Μητσοτάκη. Με το μέρος του ισχυρού πάντα.

Όπως έφυγε από την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά , που ήταν κάποτε το ίνδαλμά του,  για να μην ψηφίσει ποτέ μνημόνια και έχει ψηφίσει εύκολα δύο μέχρι τώρα. Απευθυνόμενος μάλιστα με τον γνωστό χυδαίο τρόπο στους πρώην συναδέλφους του στην ΚΟ της Νέας Δημοκρατίας καλώντας τους να πέσουν στα τέσσερα.

Όπως αυτός ο λαύρος αντικομμουνιστής του Γράμμου-Βίτσι  και του συμμοριτοπολέμου στηρίζει σήμερα μία κυβέρνηση της αριστεράς χωρίς ντροπή χωρίς τσίπα επάνω του.

Στο όνομα των κάποτε κοινών μας αγώνων ήθελα να καταθέσω αυτές τις σκέψεις.

Οταν πρίν χρόνια βρεθήκαμε μαζί σε μία κοινωνική εκδήλωση , για να με κολακεύσει γιατί δεν είναι αλήθεια, είπε στο τραπέζι σε επήκοο πολλών ότι εγώ τον πρωτοπήγα στην ΟΝΝΕΔ.

Ψέμματα.. Δεν θα ΄θελα να έχω αυτό το βάρος επάνω μου.

Για όλα αυτά λοιπόν Πάνο αλλά και για πολλά άλλα που μπορούμε να θυμηθούμε..

Κρείττον του λαλείν το σιγάν…