Τι πραγματικά θέλουν οι νέοι;
Γράφει ο Νικόλας Γιάννου, Φοιτητής Θεολογίας
Μια συνηθισμένη συζήτηση που λαμβάνει χώρα κυρίως την προεκλογική περίοδο είναι η θέση των νέων στην κοινωνία, τι θέλουν και γιατί επιλέγουν να απέχουν από τα κοινά. Κάτι που έχω παρατηρήσει είναι πως πολλές φορές δυστυχώς ο τρόπος που επιχειρείται από τους πολιτικούς μας η προσέγγιση της νεολαίας δεν γίνεται με μέσα ουσίας αλλά κυρίως εντυπωσιασμού: μια πιο «νεανική» ατάκα, απουσία γραβάτας, μια φωτογραφία με ένα ζώο ή κασκόλ ποδοσφαιρικής ομάδας. Χωρίς να έχω το δικαίωμα να μιλάω εξ’ονόματος της γενιάς μου αλλά έχοντας περάσει ώρες συζητώντας με συνομήλικους ίδιας ή διαφορετικής ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας μπορώ να καταθέσω την άποψη μου για το τι πραγματικά θέλουν οι νέοι σήμερα:
Οι νέοι θέλουν ανεξαρτησία
Δεν υπάρχει λογικός νέος που δεν επιθυμεί να πάρει την ζωή στα χέρια του. Δουλειές στέρεες και με προοπτική είναι το κλειδί για τον απογαλακτισμό και τον δρόμο προς την πραγματική ενηλικίωση. Αυτό που περιμένει η νεολαία είναι το άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, σύγχρονων και αξιοπρεπών. Αυτός που θα κερδίσει τις καρδιές της νεολαίας είναι αυτός που θα αποδείξει πως μπορεί πράγματι να δημιουργήσει περιβάλλον τέτοιο που θα ευνοήσει την προσφορά εργασίας, ειδικά μετά από 10 χρόνια υψηλότατων ποσοστών ανεργίας για τις νέες ηλικίες.
Οι νέοι θέλουν όραμα
Μπορεί η αναζήτηση εργασίας να είναι το άμεσο ζήτημα που απασχολεί την νεολαία αλλά αλίμονο στο νέο που δεν έχει όραμα. Στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία έχει χαθεί η έννοια του γενικού συλλογικού σκοπού. Κάποτε η έννοια της «Μεγάλης ιδέας» ένωνε τον ελληνισμό και του έδινε κίνητρο. Σήμερα; Η νεολαία «διψάει» για όραμα, να νιώσει πως σηκώνεται το πρωί από το κρεβάτι όχι μόνο για να καλύψει τις ανάγκες της αλλά και για την εξυπηρέτηση ενός ανώτερου στόχου.
Οι νέοι θέλουν πρότυπα
Δεν είναι μυστικό πως οι πολίτες όλων των ηλικιακών ομάδων έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους προς τους πολιτικούς τους. Το 2004 υπήρξε η μεγαλύτερη συμμετοχή σε εκλογές στην ιστορία, με την αποχή να περιορίζεται σε λιγότερο από 25% ενώ 11 χρόνια μετά, τον Σεπτέμβριο του 2015 σκαρφάλωσε στο 43% . Οι επικοινωνιολόγοι των πολιτικών τους οδηγούν να πείσουν τον κόσμο να τους εμπιστευτεί με το σύνθημα «είμαι σαν εσένα». Χωρίς αποτέλεσμα όμως. Ένας πολίτης που αναζητεί απεγνωσμένα ηγέτη, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που ξεκινάει την ζωή του και ψάχνει για πρότυπα δεν θέλει ο αρχηγός του να είναι «σαν αυτόν», θέλει να είναι καλύτερος από αυτόν!
Οι νέοι θέλουν αξίες
Είναι δεδομένο πως από κτίσεως κόσμου οι νεότεροι ήταν πάντα αυτοί που παρουσίαζαν προοδευτισμό απέναντι στον συντηρητισμό της προηγούμενης γενιάς. Αυτό ιστορικά πολλές φορές οδήγησε σε θετική εξέλιξη άλλες σε παρακμή. Το θέμα των ημερών μας είναι προς ποια από τις δύο κατευθύνσεις οδηγούμαστε. Το δημόσιο σχολείο έχει παίξει σημαντικότατο αρνητικό ρόλο στην αφαίρεση αξιών από τους μαθητές προωθώντας μια καθαρά υλιστική λογική αφήνοντας τους στο τέλος της σχολικής ζωής «γυμνούς». Η ελληνική νεολαία αναζητεί αυτόν που θα την εμπνεύσει με αξίες και ιδανικά ανώτερα από τον σημερινό μηδενισμό που μας έχει επιστρέψει στους ανθρώπους των σπηλαίων που μόνη τους έγνοια ήταν η εύρεση τροφής.
Οι νέοι θέλουν αποφασιστικότητα
Αποφεύγω να χρησιμοποιήσω την λέξη «αλλαγή» στον τίτλο της κατηγορίας. Εννοείται πως αυτά που χρειάζεται να αλλάξουν στην πατρίδα μας και στον κόσμο είναι αναρίθμητα. Άλλο αλλαγή άλλο μηδενισμός όμως. Δεν χρειάζονται όλα αλλαγή. Αυτό που ζητάει ο κόσμος και ειδικά η νεολαία είναι αποφασιστικότητα από τους ηγέτες του. Αναζητούν κάποιον που θα υποστηρίξει πως αυτό είναι σωστό είτε να αλλάξει είτε να διατηρηθεί και θα το ακολουθήσει με σιγουριά και πίστη χωρίς ενδοιασμούς.
Δεν είναι τυχαίο πως μεγάλα ποσοστά στις νέες ηλικίες υποστηρίζουν τα άκρα. Αυτό συμβαίνει επειδή οι πιο μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις επειδή βρίσκονται διαρκώς στην αναζήτηση του 51% αλλάζουν διαρκώς θέσεις και κάνουν εκπτώσεις στις πολιτικές τους ενώ οι πιο ακραίες μιλούν με μεγαλύτερη άνεση καθώς είναι μακριά από τις θέσεις εξουσίας και την πραγματική ευθύνη λόγων και έργων. Όπως είχε πει και η Μάργκαρετ Θάτσερ, Βρετανίδα Πρωθυπουργός που έμεινε στην εξουσία για πάνω από 10 χρόνια «μην ακολουθείς το πλήθος, άσε το πλήθος να σε ακολουθήσει». Οι σημερινοί πολιτικοί ακολουθούν το πλήθος.
Συμπέρασμα
Όπως προαναφέρθηκε, στις μέρες μας όλο και λιγότεροι είναι οι νέοι που θα μπουν στην διαδικασία να στηρίξουν έναν πολιτικό, να τρέξουν για αυτόν, να βγούν στον δρόμο. Δυστυχώς οι επικοινωνιολόγοι και το πολιτικό σύστημα προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα θεωρώντας πως αυτό που βαρέθηκαν οι νέοι είναι να βγαίνουν στον δρόμο ενώ αυτό που πραγματικά βαρέθηκαν είναι να μην βρίσκουν κάποιον που να τους εμπνέει ώστε να έχουν λόγο να το κάνουν.
Ας ελπίζουμε πως αυτό κάποια στιγμή θα αλλάξει και ας έχουμε στο μυαλό μας πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος εάν πρώτα εμείς οι ίδιοι προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι.
