Τι κρύβουν τα σενάρια των “τριπλών εκλογών”
ΟΛΩΣ τυχαίως, σε μια εκλογολογία που ούτως ή άλλως σέρνεται με το ζόρι, παρεισέφρησε και μια νέα παράμετρος, προερχόμενη κατευθείαν από το Μαντείο των Δελφών: Oταν γίνουν εκλογές, λέει, θα γίνουν και… τρίτες εκλογές, μετά τις δύο αναμενόμενες (έχουν ήδη εξαγγελθεί επισήμως).
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
ΑΥΤΟ το σενάριο, μάλιστα, «αποδίδεται» σε «κυβερνητικές πηγές». Και επίσης, όλως τυχαίως, έτυχε ευρύτατης αναπαραγωγής από ΜΜΕ τα οποία ενισχύουν με μεγάλη θέρμη την εκλογολογία. Εγκυρες πηγές της στήλης είναι απολύτως κατηγορηματικές ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν συζητά καν σενάρια επαναλαμβανόμενων εκλογών. Αντιθέτως, επιμένει σε δύο αποφάσεις: 1. Οι εκλογές να γίνουν στη διάρκεια της 4ης χρονιάς (2023) της θητείας της κυβέρνησης. 2. Να επιδιωχθεί η αυτοδυναμία «εντός του εκλογικού κύκλου». Ο εκλογικός κύκλος περιλαμβάνει μόνο δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Δεδομένου ότι η επίτευξη αυτοδυναμίας με την απλή αναλογική είναι εξαιρετικά απίθανη, οι δεύτερες εκλογές με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, που ψηφίστηκε στην αρχή της θητείας της κυβέρνησης, είναι σχεδόν αναπόφευκτες.
ΜΠΟΡΕΙ ο Κ. Ζαχαριάδης να προσπάθησε να σαρκάσει το σενάριο των «τρίτων εκλογών» γράφοντας στο twitter «σενάριο τριπλών εκλογών στο όνομα της σταθερότητας! Αν δεν προκύψει σε 3η κάλπη θα πάμε σε 4η, 5η;», αλλά «προδόθηκε» από τη ζέση με την οποία τα προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ αγκάλιασαν αυτό το σενάριο. Το οποίο -ω του θαύματος!- δεν είχε ως αφετηρία κάποιο ΜΜΕ που στηρίζει τη «γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ έναν ολόκληρο χρόνο πριν από τις πρώτες εκλογές, με άγνωστο το αποτέλεσμα και των πρώτων και των δεύτερων εκλογών, δεν είναι «αθώο» το σενάριο των «τριπλών εκλογών». Κατ’ αρχάς «καίει» ολοσχερώς το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί «προοδευτικής διακυβέρνησης». Αφού για να γίνουν τρίτες εκλογές πρέπει να έχει αποτύχει ο σχηματισμός κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή, όμως, είναι «παράπλευρη απώλεια». Το πιο σημαντικό είναι άλλο: Ανομολόγητα, αλλά σαφέστατα, αυτό το σενάριο προεξοφλεί ότι η Ν.Δ. δεν θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ούτε στις δεύτερες εκλογές της ενισχυμένης αναλογικής. Και σχεδόν ανοιχτά καλλιεργεί από τώρα «σενάρια χάους και ακυβερνησίας», τα οποία δημιουργούν αίσθηση αποσταθεροποίησης. Τα οποία με τη σειρά τους, από τώρα, επιδιώκουν να ασκήσουν πίεση για κυβέρνηση συνεργασίας. Αραγε με ποιον; Με τον ΣΥΡΙΖΑ; Με τον Ν. Ανδρουλάκη; Με τον Κ. Βελόπουλο, ή με κάτι που δεν υπάρχει τώρα;
ΕΠΙΜΕΛΩΣ αποφεύγεται να δοθεί απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα, γιατί είναι προφανές ότι σχεδόν οποιαδήποτε απάντηση -πλην μίας-γελοιοποιεί αυτόματα το ίδιο το σενάριο. Η μόνη απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί και να έχει στοιχειώδη σοβαρότητα -στην εντελώς υποθετική και εξωπραγματική με τα σημερινά δεδομένα περίπτωση- είναι η συνεργασία της Ν.Δ. με το ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη. Ο Κ. Μητσοτάκης είναι απόλυτα κατηγορηματικός ότι επιδιώκει την αυτοδυναμία με βασικό δίλημμα «αταξία ή τάξη – εμένα ή τον Τσίπρα». Ο Ν. Ανδρουλάκης, αν και ολιγόλογος, έχει καταστήσει σαφές ότι δεν προτίθεται να γίνει συμπλήρωμα κανενός κόμματος, καθώς και ότι επιδιώκει πρωταγωνιστικό ρόλο για το κόμμα του. Κάτι που δεν είναι στη σφαίρα του απίθανου μετά από 4-5χρόνια. Καθώς αν καταφέρει να διατηρήσει την ελπίδα που δημιούργησε με την εκλογή του, τότε μπορεί βάσιμα να ελπίζει πως αν στις πρώτες εκλογές καταγράψει ένα ποσοστό της τάξεως του 13-15% με έναν ΣΥΡΙΖΑ πέριξ του 20%, μπορεί κάλλιστα στις δεύτερες εκλογές να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Καθώς είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την πέμπτη συνεχόμενη ήττα του κι με ένα ποσοστό γύρω στο 20%, δεν δημιουργεί καμία προσδοκία εξουσίας. Γεγονός που είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε περαιτέρω φυλλορρόημα ενός ήδη φθίνοντος κόμματος.
ΠΟΙΟΝ εξυπηρετούν, λοιπόν, τα σενάρια των «τριπλών εκλογών» ή και των -γιατί όχι- «οκταπλών εκλογών»; Εξυπηρετούν μόνο όσους θέλουν μια αποδυναμωμένη κυβέρνηση κι έναν πιο αδύναμο πρωθυπουργό, προκειμένου να αυξήσουν τη διαπραγματευτική θέση τους. Εξυπηρετούν, επίσης, εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες ξέρουν από τώρα ότι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και ψάχνουν κάποιο τρόπο να «χωθούν» σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας, στο οποίο όλο και θα περισσεύει κάποιο τιμάριο εξουσίας. Ομορφα σενάρια, που όμορφα καίγονται…
