Τα σύνδρομα εξάρτησης οδηγούν σε αναπαλαίωση την Νέα Δημοκρατία…
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Στη φυσική ζωή η πιπίλα είναι, ως γνωστόν, ένα απ’ τα αγαπημένα ”αντικείμενα εξάρτησης” των μωρών που δύσκολα αποχωρίζονται, αν δεν μεσολαβήσει η επίμονη προσπάθεια των γονιών τους να τα αποκόψουν από αυτήν, πριν τους δημιουργήσει πρόβλημα στα δόντια και όχι μόνο.
Στην πολιτική ζωή, ωστόσο, το σύνδρομό της παραπέμπει σε εθισμούς βλαπτικούς για το συμφέρον μιας χώρας, φορτωμένους από κομματισμό και αναξιοκρατία, που αναβιώνουν τις κακές πρακτικές του παρελθόντος και τη βγάζουν απ’ την κανονικότητά της, την εξελικτική πορεία της.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η ”μάχη” των εκάστοτε κυβερνήσεων για απαλλαγή τους απ’ το σύνδρομο αυτό έχει καταλήξει να μοιάζει με αέναο κυνήγι μαγισσών στους ονειρικούς ουρανούς των ψευδαισθήσεων, όπου ευδοκιμούν διαχρονικά ως διαβρωτικό μείγμα οι ”λοιμικές” νόσοι της ημετεροκρατίας, της κουμπαροκρατίας, της κομματοκρατίας και συνακόλουθα της αναξιοκρατίας και της ανισότητας.
Αιτίες που ευθύνονται διαχρονικά για τη διάβρωση του ελληνικού δημοσίου και το εμποδίζουν να εκσυγχρονιστεί, ώστε να επιτευχθεί η αναστήλωση των ερειπίων του (παλαιοκομματικού) κράτους, την κάθαρση του οποίου επιδιώκουν οι πάντες, αλλά δεν υλοποιεί κανείς.
Έτσι έγινε κι αυτή η ευλογημένη από τον Θεό χώρα, η χώρα μας, μετατράπηκε συν τω χρόνω, από ιερό τόπο εθνικών θυσιών και αγιοσύνης σε τόπο όπου ευδοκιμεί η διακομματική διαφθορά και ανθεί η εκάστοτε κυβερνητική νομενκλατούρα.
Έτσι έγινε και μετράει ως κυρίαρχο προσόν για την αναρρίχηση σε δημόσιες θέσεις η κομματική ταυτότητα, που εξασφαλίζει το βολευτηλίκι για τους έχοντες ”μπάρμπα στην Κορώνη”, τους υπηρέτες του νεποτισμού και τους προνομιούχους χαμαιλέοντες του διεφθαρμένου συστήματος το οποίο εκκολάπτει επαναληπτικά ποικιλόχρωμα αυγά του φιδιού στην Ελλάδα…
Έτσι έγινε και η γνήσια αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας μετατράπηκε σε κουτοκρατία των Μέσων και των κυβερνήσεων που ασελγούν ψηφοθηρικά στο κορμί της ”αφήνοντας άνεργους χιλιάδες επιστήμονες άξιους και ικανούς, οι οποίοι αδυνατούν να διεκδικήσουν επί ίσοις όροις τη θέση που επιθυμούν και να πάρουν στα χέρια τους τα ηνία της ευάλωτης στη διαφθορά κρατικής μηχανής”, όπως είχα γράψει στο άρθρο μου ”Η «λοιμική νόσος» της κομματοκρατίας στην Ελλάδα” (16/02/’20).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως θέριεψε ο τυχοδιωκτισμός στην πολιτική μας ζωή, πράγμα που αναγκάζει τα παιδιά μας να ξενιτεύονται, παρά τα υποτιθέμενα μέτρα που παίρνονται για την ανάσχεση της φυγής τους.
Κι αυτό δεν είναι μόνο κοστοβόρο για τις οικογένειές τους, οι οποίες επωμίζονται το συναισθηματικό και οικονομικό άχθος της ξενιτιάς. Είναι, προπάντων, εθνοκτόνο για την πατρίδα μας που συρρικνώνεται δημογραφικά και χάνει τον δημιουργικό, τον πιο αξιόλογο ανθό της. Τον μορφωμένο ανθό της νιότης της ο οποίος αντικαθίσταται σταδιακά από ημιμαθείς των κομμάτων της εξουσίας και πολιτογραφημένους ”Έλληνες” λαθρομετανάστες…
Έτσι η Ελλάδα χάνεται σιγά σιγά, η ελληνική κοινωνία αφυδατώνεται, παρακμάζει και οπισθοδρομεί. Η γλωσσική και πολιτισμική αυτοσυνειδησία μας γίνεται ελλειμματική και κακοποιείται. Έτσι η πρακτική των πελατειακών σχέσεων διαιωνίζεται και οι εκάστοτε κυβερνώντες βαδίζουν χωρίς ηθικό έρμα.
Έτσι τα Μέσα μετατρέπονται σε οχήματα λαϊκισμού και προπαγάνδας, που ”λειτουργούν με προνομιακούς όρους και προάγουν τις πελατειακές συναλλαγές κάτω από το τραπέζι…” Έτσι διαιωνίζεται η διαπλοκή ανάμεσα στους εκπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας και τους εξαρτημένους ψηφοφόρους τους.
Έτσι ασθενεί όλο και πιο βαριά το πολιτικό μας σύστημα, αφού στηρίζεται στους εγκάθετους των κομματικών παρατάξεων και τους κομματικούς ”ινστρούχτορες” και ”ηγέτες” τους, που συνοδεύονται από περιφερόμενο θίασο αυλοκολάκων και κομματικούς στρατούς, οι οποίοι – όταν έρθουν στα πράγματα – λαφυραγωγούν το δημόσιο και απομυζούν τα ταμεία του συσσωρεύοντας τα ελλείμματά του.
Από αυτούς τους κρατικοδίαιτους λαφυραγωγούς απειλείται και η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας η οποία εξακολουθεί να συντηρεί στο DNA της την αχλύ του παλαιοκομματικού εαυτού της, εμπλουτισμένου με… συριζαίκα, σύγχρονα κόλπα που τείνουν να υιοθετούν αβασάνιστα οι φορείς του κομματικού μηχανισμού της.
Έτσι η αντίληψη του Πολύδωρα το ’12 ότι ”τα δικά μας παιδιά είναι καλύτερα (για διορισμό στο δημόσιο)” εξακολουθεί να ηχεί ευχάριστα στα αυτιά του δεξιού ακροατηρίου, αν και τα περισσότερα ”νεοδημοκρατάκια ”τα μαστίζει η ανεργία, αφού η παλιά ευχή του Βύρωνα βρίσκει ανταπόκριση σήμερα μόνο στο πλαίσιο του νεποτισμού και της ευνοιοκρατίας της κυβερνητικής νομενκλατούρας….
Με τα δεδομένα αυτά η δήλωση Μητσοτάκη στις 13 Ιουνίου του ’19 ότι ”η αξιοκρατία και η αξιολόγηση αποτελούν ”αδιαπραγμάτευτες προτεραιότητες” πάει περίπατο, αφού ζει και βασιλεύει το κομματικό κράτος που ευελπιστούσε να καταργήσει ή, έστω, να τιθασεύσει.
Με τα δεδομένα αυτά, η μεγάλη πληγή του κομματισμού διαιωνίζεται αντί να επουλώνεται, γιατί φέρνει αντιμέτωπο τον πρωθυπουργό με την κομματική του στέγη, μπροστά στη στήριξη της οποίας (για διατήρηση του θώκου του), έρχεται δεύτερη και καταϊδρωμένη η πρόοδος της χώρας παρά την ενδόμυχη επιθυμία του και την υπόσχεσή του για το αντίθετο.
Το ”σύνδρομο της πιπίλας”, το σύνδρομο της εξάρτησης δηλαδή απ’ τον κομματισμό, μαστίζει και την ΝΔ αναβιώνοντας τον κακό παλιό εαυτό της όχι στα κατώτερα, αλλά στα ανώτερα κλιμάκιά της που ακολουθούν τις γνωστές, αναξιοκρατικές διαδρομές του παρελθόντος, οι οποίες – αντί να την εκσυγχρονίσουν – την αναπαλαιώνουν τραυματίζοντας καίρια την αξιοπιστία της…
