Τα μαθήματα, σε ζωντανή μετάδοση ή βιντεοσκόπηση, και η Αξιολόγηση
Γράφει ο Μανόλης Νικολουδάκης, Μαθηματικός, Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Αγκάθια για την Παιδεία που πρέπει να υπερκερασθούν
Κάποιος φίλος συνάδελφος από την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, που διαφωνεί καθέτως με την ζωντανή μετάδοση του μαθήματος ανέφερε ως επιχείρημα ότι «Κάθε ώρα μαθήματος μας είναι ένας τοκετός!!!». Δεν θεωρώ ότι πρέπει να αναφέρω το όνομά του και για αυτό δεν θα το αναφέρω, αλλά μου έδωσε την αφορμή να ασχοληθώ με το θέμα που αυτές τις ημέρες απασχολεί τον κλάδο τόσο των εκπαιδευτικών όσο και τους μαθητές που για διάφορους λόγους αδυνατούν να παρακολουθήσουν το μάθημα στην αίθουσα διδασκαλίας. Απαντώ λοιπόν στον αγαπητό συνάδελφο με αυτά που ακολουθούν.
Αγαπητέ συνάδελφε, συμφοιτητή και φίλε μου, μην γίνεσαι τόσο υπερβολικός. Γνωρίζω ότι η δυναμική τής τάξης και οι παράγοντες που την αποτελούν είναι πολύ δυναμικοί και δύσκολοι στην αντιμετώπισή τους. Δεν είναι όμως κάθε ώρα μαθήματος τοκετός, και μην επιμείνεις, διότι θα προσθέσω περί τούτου την του Λουκιανού γνωστή ρήση …ὤδινεν ὄρος καὶ ἔτεκεν μῦν…. Και επιπλέον απορώ μαζί σου, διότι θεωρώ ότι είσαι και πολύ έμπειρος και καλός μαθηματικός. Εντάξει καταλαβαίνω πολύ καλά, όπως και εσύ, γιατί οι περισσότεροι συνάδελφοι δεν θέλουν την βιντεοσκόπηση. ΟΚ ακόμη δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Να, όμως, που ένας κορωνοϊός γίνεται η αφορμή να αναβαθμιστούμε.
Ωστόσο, και πολλοί συνάδελφοι δεν θέλουν και την αξιολόγηση. Αλλά όπως όλα τα πράγματα προοδεύουν, πρέπει και εμείς να πάμε παραΠάνω. Θα προσθέσω, από την εμπειρία μου, από τότε που ήμουν στη Δευτεροβάθμια, αλλά και από όλες τις θέσεις που την υπηρέτησα, ότι η μεγάλη πλειονότητα των συναδέλφων κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Θεωρώ ότι χρειάζονται έπαινο και ενθάρρυνση για να συνεχίσουν έτσι. Αυτή λοιπόν την ενθάρρυνση, αλλά και την αξιολόγηση, την εισπράττουν από τα ίδια τα παιδιά, που λένε τα καλύτερα λόγια για κάποιους. Και τα παιδιά στην πλειονότητά τους έχουν αποδειχθεί αλάνθαστοι κριτές. Έτσι τα ίδια τα παιδιά κάποιους λίγους καθηγητές, τους στολίζουν με παρατσούκλια, όπως “ο υπνοπαιδείας” ή “ο βαριέμαι που αναπνέω”. Είτε μας αρέσει είτε όχι, όπως και σε όλες τις δουλειές, έχουμε και κάποιους λίγους που θέλουν πολλή πολλή επιμόρφωση κλπ. Ωστόσο, δεν φτάνει η τόσο ενθαρρυντική και αυθόρμητη επιβράβευση ή η τόσο στυγνή απόρριψη από τα παιδιά για να γίνουμε καλύτεροι. Χρειάζονται οι ειδικοί που θα μας πουν πώς θα γίνουμε καλύτεροι. Συμφωνώ απολύτως στο να μη συνδέονται μισθός και απολύσεις με την αξιολόγηση. Αλλά είναι υποχρέωσή μας να θέλουμε να αξιολογηθούμε για να γίνουμε καλύτεροι. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Έτσι δίνουμε δικαίωμα να μας πιάνουν στο στόμα τους και κάποιοι «άλλοι». Ο κλάδος δεν το αξίζει αυτό, διότι πραγματικά προσφέρει. Η αξία τού δασκάλου δεν μειώνεται με καμιά αξιολόγηση. Αυτό εννοεί και ο Μ. Αλέξανδρος με το «Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην». Τώρα, και ίσως δικαιολογημένα, θα μου πεις ότι ο Μ. Αλέξανδρος το είπε αυτό, αλλά είχε δάσκαλό του τον Αριστοτέλη!!! Και εγώ θα πω ότι σήμερα ως δάσκαλοι, όπως είπε και ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης, φτάνουμε εκεί που δεν μπορούμε! Άρα δεν πρέπει να μας ενοχλεί για κανένα λόγο η αξιολόγηση και κλείνω επανερχόμενος στο ότι όλα τα άλλα προφάσεις εν αμαρτίαις εισί.
