Τα γεγονότα του 2017
Γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης, Φοιτητής Γλώσσας Φιλολογίας και πολιτισμού παρευξείνιων χωρών
Το 2016 που ετοιμαζόμασταν να αποχαιρετήσουμε πέρυσι τέτοιον καιρό ήταν ένα έτος που από τον Ιούνιο είχαν ξεκινήσει να αλλάζουν κάποια δεδομένα στην πολιτική. Ένα από αυτά ήταν το Brexit. Οι αγροτικές περιοχές, που δεν καταλαβαίνουν πως λειτουργεί το παγκόσμιο σύστημα, αποφάσισαν να βγάλουν την Ηνωμένο Βασίλειο από την αγκαλιά της Ευρώπης.
Μετά οι καρποί του Brexit αυγατίστηκαν και με το παραπάνω, στις 8 Νοεμβρίου του 2016 συμβαίνει αυτό που μάλλον δεν πίστευαν ή δεν ήθελαν να πιστέψουν. Ο Ντόναλντ Τραμπ εκλέγεται πρόεδρος της Αμερικής.
Πάμε στο έτος που τρέχει ακόμη και θα το αφήσουμε πίσω σε λίγες μέρες.
Στις 20 Ιανουαρίου όλος ο κόσμος ζούσε για να δει την ορκωμοσία του Ντόναλντ Τραμπ ως 45ου προέδρου των ΗΠΑ. Ήταν και με την βούλα το γεγονός που δεν έπρεπε να συμβεί. Τα γεγονότα στην Αμερική, αλλά και σε όλον τον κόσμο με τη προεδρία Τραμπ ήταν πολύ ενδιαφέροντα.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αποσύρει την Αμερική από την συμφωνία TTP, δεν έλειψε και ο λεκτικός πόλεμος με τον «πυραυλάνθρωπο» της Β. Κόρεας τον Κιμ.
Αποφάσισε τον Μάιο να αποσύρει την Αμερική από την συμφωνία των Παρισίων για το κλίμα. Η φύση μπορεί να δίνει τα δικά της μηνύματα, αλλά ο Τραμπ φαίνεται να μην ακούει.
Η απόφαση που μπορεί να δημιουργήσει θρυαλλίδα εξελίξεων στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι να μεταφέρει την πρεσβεία της Αμερικής στην Ιερουσαλήμ και να την αναγνωρίσει ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Ναι, μπορεί να ήταν προεκλογική του δέσμευση, αλλά άκουσε το Εβραϊκό λόμπι και τον σκληρό πυρήνα των Ευαγγελιστών ή το έκανε για να καθίσουν οι δύο πλευρές, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, σε ένα τραπέζι για να αποφασίσουν σε μία από κοινού λύση. Εάν όμως δεν βρεθεί λύση, ο Τραμπ θα έχει βάλει περισσότερη φωτιά στο καμίνι της Μέσης Ανατολής.
Εκεί πάλι στην Ανατολή ο Τραμπ μπορεί να θέλησε να καλύψει το κενό που άφησε η πολιτική του προκατόχου του, υποστήριξε τους Κούρδους και ήταν εναντίον του Άσαντ. Αυτό δεν ήταν αρκετό, γιατί η Ρωσία το εκμεταλλεύτηκε υποστηρίζοντας τον Άσαντ και θεωρώντας τον σημαντικό παράγοντα για την μετέπειτα ειρήνη της περιοχής, αλλά και για να νικηθεί το Ισλαμικό χαλιφάτο. Η φύση απεχθάνεται το κενό και αυτό το άδραξε με το παραπάνω η Ρωσία, δημιουργώντας μία Pax Rusica στην Μέση Ανατολή. Ακόμη και το Ιράκ βλέπει με καλό μάτι την Ρωσία κάτι που έχει δυσαρεστήσει τους απελευθερωτές. Σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής η Αμερική έχει χάσει την επιρροή της κάτι που συμβαίνει μετά από πολλές δεκαετίες.
Στο εσωτερικό της χώρας του αντιμετωπίζει το λεγόμενο Russiagate με όλους τους συμβούλους, που τους εμπιστευόταν να καταθέτουν στον Ρόμπερτ Μιούλερ ότι είχαν πει ψέματα. Μπορεί του λένε μερικοί σκληροί σύμβουλοί του να τον απολύσει από την θέση του γενικού διευθυντή του FBI. Αυτό όμως μπορεί να δείξει ότι κάτι έχει να κρύψει και ότι φοβάται. Αυτό μπορεί να σήμαινε και το τέλος της θητείας του, η τυχόν παρεμπόδιση της δικαιοσύνης.
Ακόμη, ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο σημείωσε και ρεκόρ απολύσεων από τον Φλιν που ήταν η πρώτη, απόλυση ήταν και αυτή του Τζωρτζ Παπαδόπουλου που τον θεωρούσε ο Τραμπ έμπιστο άνθρωπο, αλλά ήταν το «μικρό ψάρι».
Στα ΜΜΕ κάνει έναν πόλεμο λέγοντας ότι μεταδίδουν ψευδές ειδήσεις. Έφτασε να αποσύρει και Μέσα από την ενημέρωση στον Λευκό Οίκο. Οι ψευδές ειδήσεις ήταν η λέξη της χρόνιας, όπως είπε το λεξικό Collins.
Το τείχος στο Μεξικό έχει μείνει και περιμένει, η φορολογική μεταρρύθμιση ευνοεί κατά βάσει τους πλουσίους. Ο Τραμπ μπορεί να εκλέχτηκε με συνθήματα και λογύδρια για τους αδύναμους, αλλά αυτοί προς το παρόν παρακολουθούν χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι.
Στις 14 Μαρτίου η Ευρώπη περίμενε με πολύ ανυπομονησία τις εκλογές στην Ολλανδία μία από τις ιδρύτριες χώρες της ΕΕ. Περίμενε να δει εάν το φαινόμενο Τραμπ μπορεί να έχει απήχηση και στις χώρες τις Ευρώπης.
Ο Χεερτ Βίλντερς, ο άνθρωπος με την οξυζενέ κόμη φιλοδοξούσε να βγει πρώτο κόμμα και να στείλει ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη, ότι ο ευρωσκεπτικισμός ανέβηκε και στην εξουσία. Το κόμμα του είχε πολλές θέσεις που δεν συμβάδιζαν με την ΕΕ, αλλά ήθελαν να πάρουν ψήφους από τους αγανακτισμένους της πατρίδας του.
Αλλά οι Ολλανδοί ψήφισαν Ευρωπαϊκά και έστειλαν ένα μεγάλο μήνυμα στην Ευρώπη, ότι δεν θα κάνουμε το λάθος σαν αυτό που συνέβη στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Στις 16 Απριλίου στο Πάσχα που μας πέρασε ο Σουλτάνος σούβλισε την δημοκρατία στην χώρα του. Με ένα δημοψήφισμα αμφιλεγόμενο για το πώς το κέρδισε, πήρε αυτό που ήθελε και όπως είπε η νίκη μετράει και αυτή ας έχει έρθει και με ένα-μηδέν.
Μπορεί να είναι ο απόλυτος άρχων στην Τουρκία, αλλά έχει φυλακίσει και απολύσει κόσμο από παντού.
5 Μαΐου το Ηνωμένο Βασίλειο είχε εκλογές. Η Μέι θέλησε να ισχυροποιήσει την θέση της για το Brexit, αλλά βρέθηκε αποδυναμωμένη και αναγκάστηκε να κυβερνήσει με ένα σκληρό κόμμα της Β. Ιρλανδίας, το DUP.
Οι συντηρητικοί δεν εμπιστεύονται την Μέι και για αυτό πολλοί λένε ότι «την Μέι είναι πολύ εύκολο να την ακούσεις, αλλά όχι να την συμπαθήσεις». Μπορεί να θέλει να γίνει μία νέα Θάτσερ, αλλά μοιάζει ακατόρθωτο αυτή την στιγμή.
Το μεγαλύτερο πλήγμα είναι ότι το κοινοβούλιο θα έχει τον τελευταίο λόγο για το Brexit.
Από την αντιπολίτευση ο Κόρμπιν βλέπει Ντάουνινγκ Στριτ όταν γίνουν εκλογές γιατί έχει εισάγει έναν νέο λαϊκισμό, τον λαϊκισμό του διαδικτύου.
Ένας σύγχρονος Σουλτάνος με παλάτι που μυρίζει αίγλη και μεγαλείο.
Στις 14 Μαΐου ο Μακρόν ορκίζεται πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας έχοντας νικήσει στον δεύτερο γύρο την Λεπέν. Τα παραδοσιακά κόμματα έμειναν εκτός και έχουν μπει πλέον σε αναστοχασμό.
Ο φιλόδοξος Μακρόν έχει κάνει προτάσεις για την Ευρώπη και έχει θέσει και χρονοδιάγραμμα μέχρι τις αρχές του 2019 να έχουν αρχίσει να υλοποιούνται. Αλλά ξέρει πολύ καλά ότι πρέπει και η δική του χώρα να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που θα την καταστήσουν μία γερή οικονομία.
Αναμφίβολα είναι ένα από τα πρόσωπα του 2017.
Στις 24 Σεπτεμβρίου η Γερμανία είχε εκλογές, η Μέρκελ κέρδισε, οι Σοσιαλιστές μέτρησαν το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία τους και το AfD μπήκε στην Bundestag. Έκτοτε η Μέρκελ προσπαθεί να σχηματίσει κυβέρνηση, είχαμε το ναυάγιο της Τζαμάικα και τώρα προσπαθεί να σχηματίσει ξανά τον μεγάλο συνασπισμό (GRoKo).
Την 1η Οκτωβρίου η Καταλονία πραγματοποίησε δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της. Αλλά το δημοψήφισμα αμαυρώθηκε από την σκληρή στάση της Μαδρίτης. Ακολούθησαν πολλά γεγονότα με την Μαδρίτη να απαντάει με την ενεργοποίηση του άρθρου 155. Ο Πουιτζντεμόν πήγε στο Βέλγιο για να προστατευθεί από το ένταλμα σύλληψης που εξέδωσε ο εισαγγελέας της Μαδρίτης.
Στις 21 Δεκεμβρίου είχαμε εκλογές στην Καταλονία που τα κόμματα της απόσχισης μπορεί να μην βγήκαν πρώτα, αλλά έχουν τον απαιτούμενο αριθμό για να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Όλα αυτά στην Ευρώπη που το 2017 ήταν ένα εκλογικό έτος. Το 2018 θα είναι ένα έτος ορόσημο για να προχωρήσουν οι αλλαγές στην ΕΕ.
Εδώ στην Ελλάδα είχαμε και εμείς ενδιαφέροντα γεγονότα. Ψηφίστηκαν και άλλα μέτρα και όχι μόνο
Ο πρωθυπουργός πήγε στην Αμερική και άφησε πίσω του όλα τα ταμπού. Είχαμε την καταστροφή της Μάνδρας και του Σαρωνικού που ακόμη περιμένουμε να αποδοθούν ευθύνες.
Φέραμε τον Σουλτάνο πριν είκοσι μέρες, ήρθε και ο Μακρόν πριν τρεις μήνες. Και πάμε για το 2018 που θα είναι μία χρονιά που θα βγούμε από τα μνημόνια και θα μοιράζονται λεφτά, όπως παλιά.