Συνέδριο ΝΔ: Οικονομία, γεωπολιτική και… αξιώματα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Είναι χρήσιμα τα κομματικά συνέδρια; Είναι απαραίτητα σε τόσο τακτά διαστήματα; Και σε τι έχει τελικά να ωφεληθεί η κοινωνία από αυτές τις επαναλαμβανόμενες διαδικασίες;

Χρήσιμα είναι. Στο βαθμό που αναπτύσσονται επίκαιρα ιδεολογικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα. Όσο μένουν σε ένα στείρο αναμάσημα ξύλινων, ήδη γνωστών, επιχειρημάτων, καταλήγουν να λειτουργούν ως αυτοαναφορική εμπειρία.

Απαραίτητα, εξαρτάται. Η προσχεδιασμένη συχνότητα δεν συμπίπτει πάντα με κάποια άμεση αναγκαιότητα, εκλογική ή άλλη. Η διαρκής επανάληψη δίχως καινούριο μήνυμα, ειδικά στους κυβερνητικούς σχηματισμούς, μπορεί και να κουράζει το ευρύτερο ακροατήριο που περιμένει να αξιολογήσει την αποδοτικότητα κι όχι την ακριβή περιγραφή κάθε μέτρου

Και ωφέλιμα για την κοινωνία εφόσον εξειδικεύονται προτάσεις, προσεγγίζονται, με νέα οπτική, χρόνια ζητήματα, απαντώνται ερωτήματα που ταλανίζουν τους πολίτες. Η ανανέωση σε ιδέες που οφείλει να περνά μέσα από τη ζύμωση με το σταθερό παραταξιακό στίγμα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει διοργανώσει τρία συνέδρια μέσα στα σχεδόν τέσσερα χρόνια αρχηγίας του. Κάποια για λόγους διευθέτησης εσωκομματικών ισορροπιών. Κάποια με αφορμή το επερχόμενο προεκλογικό σκηνικό.

Το τωρινό συνέδριο αποτέλεσε μια επιβεβαίωση της κυβερνητικής πορείας και των προτεραιοτήτων της. Οι στόχοι αναλύθηκαν, τα εργαλεία εξηγήθηκαν, τα αναμενόμενα αποτελέσματα παρουσιάστηκαν. Επιβεβαιώθηκαν τα θετικά οικονομικά σημάδια και οι σχετικές φορολογικές και επενδυτικές ενισχύσεις. Αρκεί;

Ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πραγματοποίησε μια εμβληματική παρέμβαση που έθεσε το δάκτυλο υπό τον τύπον των ήλων για μια σειρά από κρίσιμα κοινωνικά και γεωπολιτικά ζητήματα, ικανά να καταπιούν κάθε οικονομική επιτυχία, κάθε εισοδηματική βελτίωση και να θέσουν σε κίνδυνο την ίδια την υπόσταση της χώρας.

Το μεταναστευτικό, σε όλες του τις εκφάνσεις, και τα εθνικά θέματα, τόσο με την ευρωπαϊκή προοπτική των Σκοπίων όσο και με τις συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας, αποτελούν κυρίαρχα προβλήματα της εποχής με άμεσες αλλά και μακροπρόθεσμες συνέπειες. Ο Σαμαράς, διορατικά σκεπτόμενος, επέλεξε να τα αναδείξει και να τα θέσει στη ορθή τους βάση πατώντας πάνω στις κυβερνητικές απόψεις, δίνοντας τους όμως την ιδεολογική σαφήνεια και την ευρύτερη γεωπολιτική διάσταση που τους αρμόζει.

Δεν είναι οι λέξεις που θα έπρεπε να τρομάζουν τους κατ’ επάγγελμα ευαίσθητους. Με το 5% όσων εισέρχονται στην Ελλάδα να αποτελούν πραγματικούς πρόσφυγες είναι τουλάχιστον υποκρισία να αντιδράς στη χρήση του όρου λαθρομετανάστης. Όταν δημόσια, εγχώρια και διεθνή, έγγραφα τον χρησιμοποιούν, είναι ελιτίστικος πολιτικαντισμός να ενοχλείσαι από έναν λεκτικό προσδιορισμό.

Τη στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα παραμένει το εξιλαστήριο θύμα της φοβικής ευρωπαϊκής πολιτικής και των Τουρκικών πιέσεων. Τη στιγμή που ο διαμοιρασμός των μεταναστών σε όλη τη χώρα απλώς μετατοπίζει γεωγραφικά το πρόβλημα, διοχετεύοντας το σε όλη την επικράτεια.

Και η αποτυχία της Συμφωνίας των Πρεσπών πρέπει να τονίζεται. Όταν δεν τηρείται πλήρως από τα ίδια τα Σκόπια, όταν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αμφιβάλλουν για την ενταξιακή ετοιμότητά τους, ποιο το όφελος να υπερασπιζόμαστε, έστω και με την αφωνία μας, μια εξαρχής θνησιγενή διαπραγμάτευση;

Όσο για την προκλητικότητα της Τουρκίας, την γενικευμένη επιθετικότητα και το στρατηγικό ενεργειακό παιχνίδι στην Αν. Μεσόγειο, οφείλουμε να ακούσουμε με προσοχή τον έμπειρο λόγο του Σαμαρά που κρούει εγκαίρως τον κώδωνα του κινδύνου για μελλοντικές εθνικές υποχωρήσεις σε διεθνείς πιέσεις. Μόνο έτσι θα αντιδράσουμε με διακρατικές συνεργασίας ουσίας, ενεργοποίηση των συμμαχικών αντανακλαστικών και αξιοποίηση των εθνικών μας πλεονεκτημάτων.

Υ.Γ. Έχω γράψει πολλές φορές ότι η πολιτική δεν μπορεί να στηρίζεται σε απωθημένα. Όσοι δυσκολεύονται να αφομοιώσουν τον ρεαλιστικά πατριωτικό λόγο του Σαμαρά, μάλλον το ξεχνούν και παραμένουν δέσμιοι της εξουσιομανίας τους.

Ας διδαχτούν από τον πρώην πρωθυπουργό για το πώς το αξιακό πλαίσιο μπαίνει πριν από τα αξιώματα, για το πώς η πατρίδα προηγείται του κομματικού “καθήκοντος” και η συνέπεια είναι προαπαιτούμενο αξιοπιστίας.