Στο πεζοδρόμιο…
ΑΠΟ τα πεζοδρόμια των «αντιμνημονιακών αγώνων» και των «λαϊκών δικαστηρίων» ξεκίνησε το 2010 ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%, στο πεζοδρόμιο της χυδαιότητας επιστρέφει το 2021 ο «ΣΥΡΙΖΑ των 2/3» του 2019. Κλείνοντας έναν κύκλο, ο οποίος περικλείει τόση τοξικότητα, διχαστικότητα και μίσος, που δεν έχει ξαναζήσει η χώρα πολλές δεκαετίες.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
ΤΟ σύνθημα «Μητσοτάκη κάθαρμα» που ακούστηκε προχθές στη Μητρόπολη, από μια δράκα οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, και η οργανωμένη αποδοκιμασία του πρωθυπουργού πάνω από τη σορό του Μ. Θεοδωράκη χαρακτηρίζει απολύτως το «ανθρώπινο» ποιόν των κομματικών εγκάθετων. Αλλά είναι και μια χρήσιμη προειδοποίηση για το πώς είναι αποφασισμένος να πολιτευτεί από δω και πέρα ο ΣΥΡΙΖΑ: «Πεζοδρομιακά». Μια πολιτική συμπεριφορά που δεν έχει καμία σχέση με παλιότερους αγώνες της Αριστεράς που έγιναν στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Η «πεζοδρομιακή πολιτική» είναι άλλο πράγμα. Βγαλμένο απευθείας από το βυθό της πολιτικής αλητείας και του μισανθρωπισμού.
ΑΥΤΟΙ που γιουχάισαν και έβρισαν τον πρωθυπουργό στη διάρκεια όχι μιας πολιτικής εκδήλωσης, αλλά στη διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας του οικουμενικού Μίκη είναι οι ίδιοι που χειροκρότησαν τον Α. Τσίπρα όταν πήγε στη Μητρόπολη. Είναι επίσης οι ίδιοι, μερικές δεκάδες εκπαιδευτικοί και φοιτητές του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι είχαν κάνει προσυγκέντρωση στο Σύνταγμα και πήγαν συντεταγμένοι στη Μητρόπολη για να βυσσοδομήσουν πολιτικά προσβάλλοντας τη μνήμη του μεγάλου νεκρού. Τα μπλοκ του ΠΑΜΕ που είχαν την «περιφρούρηση» της τελετής δεν συμμετείχαν στις ασχήμιες των ολίγων εγκάθετων υβριστών. Πήγαν, εξέθεσαν δημοσίως την πολιτική ασχήμια τους κι έφυγαν χαρούμενοι, γιατί νόμισαν ότι έκαναν μια «δημοσκόπηση» του πεζοδρομίου.
ΤΟ ΜΕΓΑ πρόβλημα είναι ότι δεν υπήρξε μια οριζόντια καταδίκη απ’ όλο τον πολιτικό κόσμο για τα αίσχη των αχρείων. Το πολιτικό σύστημα, που έχει εμπειρία πια για τις συνέπειες τέτοιων συμπεριφορών, δεν σήκωσε μια ασπίδα προστασίας της Δημοκρατίας απέναντι στην πολιτική αλητεία. Γιατί οι ύβρεις δεν ήταν κυρίως κατά του Μητσοτάκη. Ηταν κατά της ίδιας της Δημοκρατίας και του πολιτισμού της. Οταν το 2018, στη διάρκεια της κηδείας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ακούστηκαν αποδοκιμασίες από μια μικρή ομάδα ασεβών φανατικών κατά του Α. Τσίπρα, η Ν.Δ., πριν καλά καλά τελειώσει η κηδεία, εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταδίκαζε όσους ασχημόνησαν εναντίον του τότε πρωθυπουργού. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο σιώπησε, αλλά δεν έκρυψε και τη χαρά του για τον πολιτικό κανιβαλισμό. Οι «αντιπρόσωποί» του στο Διαδίκτυο και τα ΜΜΕ το επιβεβαιώνουν με αδιάψευστο τρόπο. «Και για όσους δεν κατάλαβαν», που λέει και το γνωστό ανέκδοτο, φρόντισε χθες ο Χρ. Βερναρδάκης με την κατάπτυστη ανάρτηση που έκανε.
ΟΙ ΕΓΚΑΘΕΤΟΙ της Κουμουνδούρου έριξαν το επίπεδο του πολιτικού πολιτισμού στα τάρταρα, προσπαθώντας να το φέρουν στα μέτρα τους. Πρόσβαλαν ανερυθρίαστα τον νεκρό Μ. Θεοδωράκη, ο οποίος είχε κάνει σημαία της ζωής του την «ενότητα των Ελλήνων». Και έγραψαν προκλητικά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την τελευταία επιθυμία του εκλιπόντος να επικρατήσει κλίμα σεβασμού και εθνικής ομοψυχίας στην κηδεία του.
ΤΟ γελοίο της υπόθεσης είναι ότι οι «αγανακτισμένοι» από την κατρακύλα του κόμματός τους είναι αυτοί που κατηγορούν για… διχασμό. Αυτοί, δηλαδή, που ανέτρεξαν στο 1965 -μια από τις πιο διχαστικές περιόδους της Ιστορίας- για να ανασύρουν συνθήματα για τον νεκρό πατέρα, προκειμένου να «χτυπήσουν» το γιο του, δηλαδή τον σημερινό πρωθυπουργό! Προφανώς «Δεν φταίνε αυτοί. Τόσοι ήταν». Είναι πρόβλημα όμως για τον δημόσιο βίο το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνειδητά και συντεταγμένα επιστρέφει στο «πεζοδρόμιο». Ασχέτως αν η κοινωνία στην συντριπτική της πλειονότητα έχει γυρίσει την πλάτη σε αυτό το «πεζοδρόμιο».
