Στο νυν και αεί των υποχωρήσεων για χάρη μιας μετέωρης ειρήνης…

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου στον ρόλο του καθηγητή, καυτηρίαζα πάντα από καθέδρας τα στερεότυπα παντός είδους, με πρώτα και κύρια τα εθνοφυλετικά και σημείο αναφοράς μου τον προαιώνιο αντίπαλο, τον Τούρκο, αν και αυτός έδινε ουκ ολίγες φορές το δικαίωμα να ξυπνούν μέσα μας η ιερή αγανάκτηση και το προγονικό DNA του αίματός μας.

Αμφότερα κρατούσαν και κρατούν σε παρατεταμένη καταστολή το θυμικό των Ελλήνων καλυπτόμενα άλλοτε από ψευδαισθήσεις περί ελληνοτουρκικής φιλίας κι άλλοτε από τη συναίσθηση της εξοπλιστικής αδυναμίας μας, που μας αναγκάζει διαχρονικά – θέλοντας και μη – να δεχόμαστε ως μοναδική λύση την προτροπή της λαϊκής παροιμίας: ”χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλησέ το”…

Κι εμείς το φιλούσαμε και το φιλάμε ακόμα το χέρι του Τούρκου πότε με ”τεμενάδες” σ’ αυτόν, συνηγορώντας υπέρ των δικών του συμφερόντων, και πότε δια της σιωπής απέναντι και στις πιο ιταμές του προκλήσεις. Και το κάνουμε διαχρονικά και διακομματικά, με χαρακτηριστικά σχεδόν συνωμοσιολογίας, που καταλήγει σε βάρος των συμφερόντων μας.

Ενδεικτική, στην πρώτη περίπτωση, είναι η τοποθέτηση του ΥΠΕΞ μας Γιώργου Κατρούγκαλου (Ιούλιος 2019) για τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Ενώ για τη δεύτερη, η υποστηρικτική προς τα τουρκικά συμφέροντα θέση του βουλευτή της ΝΔ Δημήτρη Καιρίδη (Φεβρουάριος 2020), που είναι στην ίδια γραμμή πλεύσης με τον σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας του Πρωθυπουργού Θάνο Ντόκο, ο οποίος είχε μιλήσει σε συνέντευξή του – λίγες μέρες πριν απ’ αυτόν – για το ”ενδεχόμενο συνεκμετάλλευσης με την Τουρκία των κοιτασμάτων στο Αιγαίο”.

Και μόνο αυτά τα παραδείγματα πιστοποιούν τον ραγιαδισμό και τη δουλικότητα που επιδεικνύουμε διακομματικά απέναντι στον ”αυθέντη” της Μεσογείου (”δερβέναγα”, τουρκιστί), που δοκιμάζει αδιάλειπτα και μονομερώς τις αντοχές μας, πότε με λιβέλους ανθελληνικούς πότε με παραβατικές πράξεις, χωρίς να πληρώνει το τίμημα για αυτές.

Ναι, όσο νερό κι αν έριξα στο κρασί μου καταπίνοντας… τόμους τουρκικών παρεκτροπών και αμφισβητήσεων, ήρθε η ώρα και η στιγμή που ξέχασα όσα έλεγα για τα εθνοφυλετικά στερεότυπα τα οποία αφορούσαν την περίπτωσή της και άρχισα να επικαλούμαι, σχεδόν ασυναίσθητα, λαϊκές ρήσεις.

Απ’ το ”Ο Τούρκος γεφύρι κι αν γενεί, πάνω του μην περάσεις”, της γιαγιάς μου, μέχρι το ”ως εδώ και μη παρέκει” που λέμε στις μέρες μας, βάζοντας στο σημάδι – κοντά στην φρενιασμένη μ’ εμάς Τουρκία – και τους μόνιμους στην Ελλάδα αβανταδόρους της διεκδικητικής πολιτικής της.

Μέσα σ’ αυτούς, πλην των προαναφερθέντων, έστειλα στο πυρ το εξώτερο τον Αλέξη Ηρακλείδη, τον οποίο μαθαίνω ότι συμβουλεύεται ο πρωθυπουργός για τα εθνικά θέματα, ενώ γνωρίζει τη θετική του εισήγηση για την προσφυγή μας στη Χάλκη και τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με τους Τούρκους, όπως και την αρνητική του στο θέμα της χρήσης των δικαιωμάτων μας για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια.

Έστειλα στο πυρ το εξώτερο τους αξιωματούχους του υπουργείου Εξωτερικών που ποιούν την νήσσαν εννιά μήνες τώρα και δεν αντιδρούν – έστω και στον τρέχοντα χρόνο – απέναντι στις απανωτές προκλήσεις (τουρκικές και μη), που μας έχουν κάνει περίγελος μέσα και έξω απ’ τα σύνορά μας, ακόμα κι αν είναι σε μορφή συγχαρητηρίων – όπως εκείνα του Τραμπ – για την εγκρατή στάση μας απέναντι στον θρασύτατο γείτονά μας.

Ναι, δεν αντέδρασαν και δεν αντιδρούν οι περί τον κ. Δένδια ανώτεροι υπάλληλοι του ΥΠΕΞ μας, που χαράσσουν από κοινού με τον υπουργό την Εξωτερική μας πολιτική. Δεν αντέδρασαν στην αρχή του χρόνου απέναντι στις πέντε αξιώσεις που είχε από την Ελλάδα ο υψηλόβαθμος αξιωματούχος του τουρκικού ΥΠΕΞ Τσαγατάι Ερτζίγες [υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα, αποστρατικοποίηση 16 νησιών του Αιγαίου, κυριαρχία βραχονησίδων και μικρότερων νήσων (συμπεριλαμβανομένων των Ιμίων) και δραστηριότητες έρευνας και διάσωσης (SAR)].

Δεν αντέδρασαν και δεν αντιδρούν στον χορό των κατασκόπων της ΜΙΤ σήμερα, σαν συνέχεια του ακήρυκτου πολέμου των παρελθόντων ετών της χώρας τους σε βάρος της δικής μας (εµπρησµοί δασών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου τη δεκαετία 1990, δράση διαρκείας το 2012, το ’17 και ’19, με αποκορύφωση τα τεκταινόμενα επί των ημερών μας).

Και επί των ημερών μας συμβαίνουν τα οφθαλμοφανή της κλιμακούμενης τουρκικής προκλητικότητας, με πρώτο περιστατικό αυτό της Τρίτης (28 Απριλίου), όπου – σύμφωνα με το Spiegel, που στηρίχτηκε σε εσωτερικό έγγραφο του ευρωπαϊκού οργανισμού προστασίας των συνόρων Frontex – ”Τούρκοι στρατιώτες στόχευσαν Γερμανούς αξιωματικούς στον Έβρο και πυροβόλησαν”.

Το δεύτερο περιστατικό ήταν το πρωτομαγιάτικο στο Τυχερό Έβρου, όπου ”δύο φουσκωτά της τουρκικής Στρατοχωροφυλακής με τέσσερις επιβαίνοντες πυροβόλησαν κι έριξαν φωτιστική φωτοβολίδα, πριν εξαφανιστούν, χωρίς να στοχεύουν ωστόσο τους Έλληνες συνοριοφύλακες και στρατιωτικούς που τους παρακολουθούσαν”.

Αν προσθέσουμε σ’ αυτά τα ”αναπάντητα” θέματα: 1. Την γκάφα ολκής του υπουργείου Υγείας της Γερμανίας, που παρουσίασε – τυχαία; – σε διαφημιστικό σκίτσο κατά του κορονοϊού την Ελλάδα ως ”κόρη” της ”μαμάς” Τουρκίας 2. Την τουρκική προπαγάνδα για το Καστελόριζο (30/04/’20) που αναπαρήγαγε προπαγανδιστικά το Al Jazeera ( το σημαντικότερο ειδησεογραφικό πρακτορείο της Μέσης Ανατολής) του τουρκόφιλου Κατάρ.

3. Την μη αντίδραση μέχρι τώρα (που ισοδυναμεί με ομολογία αποσιώπησης) του ΥΠΕΞ μας στην ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Άμυνας ότι ”Το τουρκικό Ναυτικό πραγματοποίησε αιφνιδιαστικές αποβατικές ασκήσεις στις 27 και 28 Απριλίου” απέναντι από τα ανατολικά νησιά του Αιγαίου. Με την υποσημείωση ότι: ”Ο κορωνοϊός δεν έχει επηρεάσει σε τίποτα την μαχητική μας ικανότητα”, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τα περί του αντιθέτου λεγόμενα.

Και 4. Την επιλογή της σιωπής απέναντι στην ανάρτηση του δημάρχου Μύκης της Ξάνθης Γιοκχάν Καχραμάν (την ημέρα της Πρωτομαγιάς), που ήταν ενθουσιαστικά υποστηρικτική προς την Τουρκία και έλεγε:

– Σας φέραμε τα χαιρετίσματα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και όλης της Τουρκίας, που είναι ένα κράτος ΕΛΠΙΔΑ των καταπιεσμένων. Το αεροσκάφος με τον Εμρουλλάχ Γκιουλουσκέν και τα παιδιά του, ξεκίνησε για την Τουρκία. Για αυτό το κράτος θυσιάζεται κανείς. ΟΥΤΕ ΠΕΤΡΑ ΣΤΟ ΠΟΔΙ ΣΟΥ ΤΟΥΡΚΙΑ. ΜΑ ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΣ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ…

Οδηγούμαστε ευνόητα στο συμπέρασμα πως… έδεσε το γλυκό του εθισμού μας στην αποδοχή των τουρκικών τετελεσμένων και θα βρεθούμε με την μπάλα στα δίχτυα χωρίς να το καταλάβουμε.

Θα συνειδητοποιήσουμε αργά, δυστυχώς, πως ήταν έπεα πτερόεντα τα διθυραμβικά περί των μέτρων αντιμετώπισης του κορονεϊού σχόλια των ξένων, που – ως φαίνεται – μάλλον κακό μας έκαναν, γιατί μας αποκοίμισαν και επανήλθαμε στη χειμερία νάρκη αρνούμενοι να αντικρίσουμε την τοξική ματιά της Τουρκίας, η οποία μοιάζει να έχει αφαιμάξει κάθε διάθεσή μας για αντίδραση.

Ίσως μας απονεύρωσε το φόβητρο της εξοπλιστικής πυγμής της, έστω κι αν βρίσκεται στο κατώφλι του ΔΝΤ. Ίσως μας παρηγόρησαν τα ξένα δημοσιεύματα σε βάρος της (ίδρυμα Βertelsmann), που την κατατάσσουν σε δημοκρατικότητα στην 77η θέση μεταξύ 137 χωρών, χαρακτηρίζοντας το καθεστώς της ως ” Ήπια απολυταρχία” ως ” de facto δικτατορία”. Τι να πω;

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, μια είναι η πραγματικότητα: ότι έχουμε φτάσει στο νυν και αεί των υποχωρήσεών μας ισοπεδώνοντας για χάρη μιας μετέωρης ειρήνης την εθνική μας αξιοπρέπεια…