Προσδοκώμεν Ανάστασιν…

Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Η προηγούμενη φορά που ξεσηκώθηκε θύελλα για σχολιασμό ανάπηρου οφειλόταν στον Λάκη Λαζόπουλο: “Οταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μία καρέκλα, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα, εγώ το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη». Το σχόλιο που έλεγε ο Λαζόπουλος αφορούσε στον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε. Η παραφροσύνη όμως ήταν όλη δική του.

Ο λαϊκιστής και νάρκισσος Λαζόπουλος ήταν βέβαιος ότι θα ξεσήκωνε το ακροατήριό του με το “κτύπημα», που έδινε στον καθισμένο σε αναπηρικό καροτσάκι Σόϊμπλε. Ωστόσο μόλις είχε περάσει την “κόκκινη” γραμμή. Από αυτήν δεν επανήλθε. Από τότε σέρνεται.

Μπορεί να καθοδηγούσε ο Λαζόπουλος από το 2012 τους οπαδούς “του” εις βάρος της κυβέρνησης Σαμαρά, μπορεί να έκανε σφοδρές επιθέσεις κατά της τρόϊκας, του Σοϊμπλε, της Μέρκελ και όσα έλεγε να ήταν ανεκτά. Τη στιγμή που επιτέθηκε στον καθηλωμένο στο αμαξάκι Σόϊμπλε, διεράγει ουσιαστικά η σχέση του με τον Ελληνα, για τον οποίο η αναπηρία δεν είναι απλά σεβαστή, έχει ιερότητα, που προκαλεί δέος.

Τώρα ήρθε ο μέγας λαϊκιστής, ο Παύλος Πολάκης, να περάσει την “κόκκινη γραμμή”. Ηταν πολλοί αυτοί που έκαναν χάζι τον Πολάκη να ξεστομίζει τις χοντράδες του, να απειλεί, να φτύνει τις λέξεις, να μην έχει την αίσθηση του αξιώματος του. Κανείς δεν τόλμησε από τους οπαδούς “του”, που του έλεγαν “όρμα Παυλάρα“, “φάτους Παυλάρα” να βγει μπροστά να τον υπερασπιστεί, όταν ο Παυλάρας όρμησε να φάει τον Κυμπουρόπουλο. Γιατί; Επειδή η μόνη άμυνα του Κυμπουρόπουλου είναι οι λέξεις του. Είναι ο αγώνας του. Είναι η αξιοπρέπειά του.

Και δεν έφτασε στον Παυλάρα η πρώτη επίθεση για το πώς προσλήφθηκε ο Κυμπουρόπουλος στο δημόσιο νοσοκομείο. Επανήλθε. Νομίζοντας ότι θα διορθώσει το λάθος του; Όχι, γιατί ως τώρα ο Παυλάρας είναι πεπεισμένος ότι λάθος είναι ο κάθε Κυμπουρόπουλος, που ακίνητος στο αναπηρικό καροτσάκι τολμά να διεκδικήσει όσα δικαιώματα παρέχει το Σύνταγμα στους Ελληνες.

Αλλά αυτό που δεν τόλμησε άλλος κανείς να κάνει, το έκανε ο πρωθυπουργός, ως συνένοχος. Δικαιολόγησε την χυδαιότητα του Παυλάρα εκθέτοντας τους Σφακιανούς συλλήβδην. Φταίνε τα ορεινά Σφακιά που ο Πολάκης έχει γαϊδουρινούς τρόπους; Μαύρα μεσάνυχτα έχει ο Τσίπρας για τους Σφακιανούς, που πήραν μεγάλη ντροπή ότι ο Πολάκης τα έβαλε με έναν ανάπηρο. Αυτό δεν θα το συγχωρήσουν…

Ο πρωθυπουργός υπερασπίστηκε την εγωπάθεια και την ανικανότητα του Παυλάρα να αγαπήσει, χρησιμοποιώντας τον “αψύ” του χαρακτήρα του. Κι αν ο πρωθυπουργός ξεπέζευε από το καλάμι του μεγαλείου του και ζητούσε συγγνώμη εξ ονόματος όλης της κυβέρνησής του από τον άνθρωπο, που από αναπηρικό καροτσάκι δίνει μαθήματα ζωής, ίσως και μετριαζόταν η κατακραυγή. Αλλά μετά θα έπρεπε -για να αποδείξει ότι εννοούσε κάθε λέξη από αυτές που θα είχε πεί-να έστελνε στα Σφακιά τον Παυλάρα να διδαχθεί τους αντρίκιους τρόπους των φιλόξενων σφακιανών. Δεν τόλμησε να το κάνει. Τί φοβάται;

Σαν έτοιμος από καιρό ο πρωθυπουργός βγήκε και υπερασπίστηκε την απύθμενη χυδαιότητα του Πολάκη. Δεν έχω καμία απορία, ούτε ρωτώ να μάθω “γιατί”. Γρἀφω εδώ κι ένα τουλάχιστον χρόνο, με κάθε ευκαιρία, ότι ο “πολακισμός” είναι η έκφραση του συνόλου ΣΥΡΙΖΑ. Ο “πολακισμός” είναι ένας πλοχμός με την ιδεολογία ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο τρόπος φέρεσθαι ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το άλλο πρόσωπο του Ιανού ΣΥΡΙΖΑ. Μην ξαναμιλήσουν ποτέ πια για το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοκτόνησε. Μη ξαναμιλήσουν ποτέ για αριστερή κοινωνική ευαισθησία, η οποία τιμάται με το επίδομα των 85 ευρώ. Μη ξαναμιλήσουν ποτέ για ίσες ευκαιρίες και για τον πολιτισμό ΣΥΡΙΖΑ. Είναι εμφανές ότι αν άφηναν τον Πολάκη, θα έλυνε το πρόβλημα των ανάπηρων με τον Καιάδα.

Όμως η Ανάσταση του 2019 φέρνει χαρμόσυνο, διπλό μήνυμα για τους Έλληνες. Είναι η τελευταία που θα βρει τον Τσίπρα να κρατά ένα κερί, παριστάμενος ως τουρίστας, στο μέγα θαύμα της Αναστάσεως, το οποίο δεν πιστεύει. Εμείς, προσδοκώμεν και την Ανάσταση της Ελλάδας…

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος