“Περνάει ο στρατός της Ελλάδας φρουρός!…”: Προκεχωρημένα φυλάκια ΒΑ Αιγαίου – Παναγιά Οινουσσών

ΑΦΙΕΡΩΜΑ (Β’ Μέρος)

”ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ!..”: ΠΡΟΚΕΧΩΡΗΜΕΝΑ ΦΥΛΑΚΙΑ ΒΑ ΑΙΓΑΙΟΥ: ΠΑΝΑΓΙΑ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ – ΑΔΤΕ ΧΙΟΥ!..

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου, Συγγραφέας

– Προχωράμε στο μέλλον σα βάρκες που αντιπαλεύουν τα κύματα, γιατί θέλουν να μας γυρίζουν πάντα στο παρελθόν…, άκουσα κάποια στιγμή τον μαθητή μου Πέτρο Λημνιό να λέει, με το που τέλειωσε το παγωτό που του είχα κεράσει. Δεν ξέρω πού το έχω διαβάσει αυτό, κυρία, αλλά στην περίπτωση τη δική μας – όσων έκαναν, δηλαδή, στρατό στη μεθόριο – επιζητάμε αυτήν την επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν μας τουλάχιστον…

– Οι άλλοι συμμαθητές σου που πήγαν την ίδια χρονιά μ’ εσένα στρατό πού έκαναν το… ”ακριτικό” τους; Έμαθες; τον ρώτησα χαμογελώντας, μα – πριν προλάβει να μου απαντήσει – τον διέκοψε ένα μελωδικό κορνάρισμα σε τρεις νότες.

Με χαμόγελο ευχάριστης έκπληξης περίμενε να τελειώσει κι έσκυψε προς το μέρος μου με εύθυμο ύφος:

– Απ’ ότι ξέρω για μερικούς, πήραν φύλλο πορείας για τα Ψαρά, την Ψέριμο, την Καλόλιμνο και το Αγαθονήσι. Ο Ιντζές, ο διπλανός μου στο θρανίο, πήγε στην Παναγιά, στις Οινούσες, κι ο Βεζυρόπουλος, ο απουσιολόγος μας, στα Καρδάμυλα της Χίου. Όλους τους άλλους τους έστειλαν στη Θράκη, στο Δ’ Σώμα Στρατού. Δυο τρεις απ’ αυτούς, που κλήθηκαν στην XXIII Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία ως μαυροσκούφηδες, ήταν ενθουσιασμένοι με τα άρματα μάχης Leopard-2HEL, γιατί απ’ ό,τι έλεγαν στις άδειές τους, είχαν φοβερά ποσοστά ευστοχίας και στα 5800 μέτρα ακόμη…

– Η μαχητική ισχύς του Όπλου των Τεθωρακισμένων βρισκόταν πάντα σε υψηλό επίπεδο, είπα φέρνοντας στο μυαλό μου ανάλογες εκτιμήσεις φίλων στρατιωτικών.

– Έτσι είναι, αν και έχουν σκληρή εκπαίδευση αυτοί στα άρματα μάχης…, είπε σκεπτικός ο μαθητής μου.

– Το φαντάζομαι, αλλά δε θα ‘ναι και δυσκολότερη απ’ αυτούς που υπηρετούνε στη Χίο ή τα άλλα νησιά του ΒΑ Αιγαίου… Γιατί έχω ακούσει, κατά καιρούς, πολλά…, είπα υπαινικτικά.

– Α, καλά…, σίγουρα θα εννοείτε το ”Φυλάκιο της Παναγιάς”…, έκανε χαμογελώντας με νόημα. Πέρασα μια φορά από ‘κει στρατιώτης, για να δω έναν φίλο που υπηρετούσε εκεί και βιαζόμουν να ‘ρθει η ώρα να πάρω το πλοίο της επιστροφής και να γυρίσω στο στρατόπεδό μου όσο πιο γρήγορα γινόταν…

– Γιατί το λες αυτό; ρώτησα ενοχλημένη. Είναι άσχημες οι συνθήκες διαβίωσής τους; Τους έχουν εγκαταλείψει στην τύχη τους;

– Ω. όχι, όχι…, τίποτα τέτοιο, με καθησύχασε ο μαθητής μου. Απλά νιώθεις πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να κηρυχθεί πόλεμος…

– Μα τι λες; Αστειεύεσαι σίγουρα, έτσι δεν είναι; έκανα τρομαγμένη.

– Καθόλου δεν αστειεύομαι, κυρία. Μιλάω πολύ σοβαρά και λίγα λέω, γιατί τώρα είναι που έχουν σφίξει τα πράγματα ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι έμαθα τελευταία…

– Μη με τρομάζεις… Τι εννοείς; τον ρώτησα με χτυποκάρδι.

– Οι Τούρκοι πιλότοι έχουν αποθρασυνθεί και πετάνε πάνω από το φυλάκιο και όλο το νησί, λες και άρχισε πόλεμος μεταξύ μας…

– Αχ, φαντάζομαι τα παιδιά που υπηρετούν εκεί!.. Ο Θεός να τα φυλάει!.., έκανα μπλέκοντας τα δάχτυλά μου από την απόγνωση.

– Κι ο Θεός και η Παναγιά, γιατί τους χρειάζονται και τους δύο αυτή τη φορά…, είπε σοβαρεύοντας ξαφνικά ο Πέτρος.

– Η προσευχή κάνει θαύματα τέτοιες ώρες…, ψιθύρισα σκεφτική.

– Εκεί και να μην πιστεύεις, κυρία, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πεις το ”βοήθα Παναγιά μου” πεντακόσιες φορές…, έκανε ξεφυσώντας ο μαθητής μου.

– Και πού ανήκουν αυτά τα Φυλάκια επιχειρησιακά; τον ρώτησα από περιέργεια.

– Αυτά τα ακριτικά είναι στη ζώνη ευθύνης της 96ης Ανωτέρας Διοικήσεως Ταγμάτων Εθνοφυλακής (96 ΑΔΤΕ) στη Χίο, είπε ο Πέτρος. Ειδικά το στρατιωτικό φυλάκιο της Παναγιάς είναι εθνικής σημασίας και γι’ αυτό βρίσκεται, συχνά πυκνά, στο στόχαστρο των Τούρκων. Γι’ αυτό και οι δικοί μας του ΓΕΕΘΑ είχαν μεταφέρει πέρσι τον Νοέμβριο, αν θυμάμαι καλά, στις Οινούσσες με ένα στρατιωτικό ελικόπτερο Chinook μια κινητή μονάδα παραγωγής ενέργειας…

– Για να ‘χουν οι άνθρωποι ρεύμα, βέβαια. Έπρεπε να είχε γίνει από χρόνια αυτό…, μουρμούρισα επιτιμητικά

– Έπρεπε, ασφαλώς, γιατί με τη συγκεκριμένη μονάδα αυτονομούνται οι Οινούσσες και το φυλάκιο ”Παναγιά”, που βρίσκεται στην κορυφή του νησιού.

– Και οι άλλες μονάδες; Γιατί θα υπάρχουν κι άλλες, έτσι δεν είναι;

– Βεβαίως και υπάρχουν!.. Κι απ’ ό,τι ξέρω είναι ενταγμένες εδώ και 63 χρόνια στην 96η Ανώτερη Διοίκηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής Χίου. Εκεί, μου είχε πει ο φίλος μου, γίνεται φοβερή δουλειά για την ανύψωση του ηθικού του στρατού…

– Με στόχο την αντίσταση στον εχθρό…, μουρμούρισα αφηρημένα.

– Ναι, κυρίαρχος στόχος παραμένει η νίκη στη μάχη της αποτροπής… Αυτό έλεγαν και σ’ εμάς: ”… Όμως αν απαιτηθεί και απειληθεί η εδαφική ακεραιότητα των ιερών χωμάτων της Χίου, η Ταξιαρχία θα είναι έτοιμη να καταστρέψει κάθε επίδοξο επιβουλέα.” !..

– Ανατρίχιασα!.., είπα έτοιμη να βουρκώσω. Πραγματικά αν μου ζητούσαν να πάω αυτήν τη στιγμή εκεί, δε θα αρνιόμουν με τίποτα.

– Το ξέρω, κυρία, το ξέρουμε όλοι οι μαθητές σας απ’ την ημέρα που σας είδαμε να κλαίτε για τον θάνατο του Σολωμού Σολωμού το ’96, την ίδια χρονιά – αν θυμάμαι καλά – που είχε πεθάνει και ο πατέρας και δάσκαλό σας. Έτσι δεν είναι;

– Κούνησα βουβή το κεφάλι απ’ τη συγκίνηση και, πνίγοντας έναν λυγμό που έγινε κόμπος στον λαιμό μου, του ζήτησα να μου πει για την Ταξιαρχία Εθνοφυλακής της Χίου, όπου είχε πάρει μετάθεση ο γιος μιας συναδέλφου μου.

– Αυτοί που κάνουν εκεί στρατό αποκαλούν το ΑΔΤΕ της Χίου: ”Σχολείο Τακτικής Χρησιμοποίησης Οπλισμού”. Στην ουσία είναι ένα σχολείο πολέμου, όπου ακονίζει ο στρατιώτης τις σκοπευτικές του δεξιότητες.

– Και ποιοι το στελεχώνουν κυρίως; ρώτησα από περιέργεια.

– Απ’ ό,τι ξέρω, τα μόνιμα στελέχη και οι Οπλίτες Θητείας της 96ης ΑΔΤΕ…

– Η συμπεριφορά των ανωτέρων φαντάζομαι θα ‘ναι η καλύτερη.

– Πάντα, σε τέτοιες περιοχές ευθύνης, ήταν προσεχτικοί οι επικεφαλής απέναντι στους στρατιώτες και πολύ πατριώτες επίσης…, μουρμούρισε αφηρημένα ο Πέτρος.

– Έτσι πρέπει. Να τους ενισχύουν το εθνικό φρόνημα καθημερινά…, σχολίασα και συμπλήρωσα με χαμόγελο. Φαντάζομαι τι ενέσεις τονωτικές σάς έκαναν και στη δική σου μονάδα, στην Αχλαδερή…

– Ααα, μην το συζητάτε… Κι άρχιζαν όλοι με το ίδιο μοτίβο: ”Σκοπός της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας δεν είναι να κάνουμε πόλεμο με τους Τούρκους, γιατί είμαστε φιλειρηνικός λαός. Κύριος στόχος μας είναι η νίκη στη μάχη της αποτροπής, αν απειληθεί η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας και του νησιού που καλούμαστε να υπερασπισθούμε από κάθε επίδοξο εισβολέα…”

– Εκπληκτικό που τα θυμάσαι αυτά, παρ’ όλα τα χρόνια που πέρασαν!… είπα με φανερό θαυμασμό.

– Μα τι λέτε, κυρία, θυμάμαι πολύ περισσότερα που έχουν καρφωθεί στο μυαλό μου σαν το ”Πάτερ ημών”…, είπε σκασμένος στα γέλια ο μαθητής μου.

– Έλα τώρα, υπερβάλλεις και το ξέρεις καλά…, έκανα με φανερή ειρωνεία.

– Λέτε; Ακούστε, τότε, το παρακάτω…, είπε ξαφνιασμένος εκείνος απ’ το ύφος μου και, παίρνοντας πόζα ανωτέρου, άρχισε να εκφωνεί – σαν σε ποίημα – ένα άλλο απόσπασμα:

– ”… Για να επιτύχουμε στην αποστολή μας πρέπει να καλλιεργούμε καθημερινά τις στρατιωτικές αρετές μας, όπως η φιλοπατρία, η ανδρεία, η καρτερία, το στρατιωτικό πνεύμα και η πειθαρχία… Χάρη σ’ αυτά που μας κληροδότησαν οι πατέρες μας, θα εκδηλώσουμε την ύψιστη πολεμική ετοιμότητα σε ώρα ανάγκης. Το συντριπτικό μας πλεονέκτημα απέναντι στον εχθρό είστε εσείς, οι στρατιώτες κι οι αξιωματικοί της Ταξιαρχίας μας, έτοιμοι να δώσετε και τη ζωή σας ακόμα για τα ιερά, πάτρια εδάφη…”

Ξέσπασα σε παρατεταμένα χειροκροτήματα, μη μπορώντας να κρύψω τον ενθουσιασμό μου.

– Μπράβο, μπράβο!.. Μα εσύ, παιδί μου, κάνεις για ηθοποιός!.., του είπα ξεκαρδισμένη στα γέλια κι έκανα νόημα στον νεαρό σερβιτόρο να μας φέρει ένα από τα ίδια σε παγωτό…

* ”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)