Παιγνίδι σημαδεμένο και χαμένο…
Γράφει ο Δονύσης Κ. Καραχάλιος
Στο ελληνικό πανεπιστήμιο, καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, υπάρχουν τρείς (3) κατηγορίες πανεπιστημιακών στους οποίους κάθε άλλο παρά αρμόζει ο τίτλος του ακαδημαϊκού δασκάλου:
Στην πρώτη ανήκουν οι «περιδεείς»: Εκείνοι που έχουν υποκύψει στην τρομοκρατία την οποία έχει επιβάλει με την βία στους πανεπιστημιακούς χώρους η ποικιλόμορφη αριστερά, έναντι όλων όσοι αντιστρατεύονται τα δόγματά της, τις επιδιώξεις της και τις μεθοδεύσεις της. Διακατεχόμενοι από δειλία και φόβο, έχουν, έστω και ασυναίσθητα, συμβιβασθεί πλήρως με την κρατούσα διαρκή κατάσταση παραβατικότητας… Επειδή, κατά βάση, ενδιαφέρονται μόνον για την διατήρηση των επαγγελματικών κεκτημένων τους, προτιμούν να σιωπούν και να παραβλέπουν την κυρίαρχη ανομία, υποτάσσονται με δέος σε κάθε αυταρχική επίδειξη «δύναμης» και «επιβολής» του λεγόμενου «ρωμαλέου» φοιτητικού κινήματος και αποφεύγουν κάθε εκδήλωση αντίδρασης, ακόμη και στις κραυγαλέες περιπτώσεις όπου θίγονται, προκλητικά και ξεδιάντροπα, η επιστημονική τους ταυτότητα, το ακαδημαϊκό τους κύρος και η προσωπική τους αξιοπρέπεια…
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι «συμβιβασμένοι»: Εκείνοι δηλαδή που, όχι μόνον ανέχονται την τρομοκρατία των αριστερών μειοψηφιών, αλλά, επιθυμώντας να αποτρέψουν κάθε πιθανότητα σε βάρος τους εκδηλώσεων της αριστερόστροφης «δημοκρατικότητας», επιδιώκουν να τα «έχουν καλά» με τις αντιδραστικές μειοψηφίες που κατατυραννούν την πανεπιστημιακή κοινότητα και καταλήγουν να «συνεργάζονται» μαζί τους, με αντάλλαγμα την «προστασία» τους και, συνεπώς, την διασφάλιση της επιστημονικής και επαγγελματικής τους ηρεμίας… Το λεγόμενο «δημοκρατικό 5», για τα «στουρνάρια» και τους αργόσχολους, που, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα έβλεπαν πτυχίο ούτε στο ύπνο τους, η συμμετοχή σε εκδηλώσεις «πολιτισμού», που διοργανώνουν οι ρέμπελοι των πανεπιστημίων για να διαδηλώσουν την επαναστατικότητά τους και τον αγώνα τους εναντίον του «κατεστημένου» και η πρόθυμη παραχώρηση πανεπιστημιακών χώρων για την μετατροπή τους σε «στέκια», όπου η οσμή του μπάφου διευκολύνει την παρασκευή των μολότοφ, είναι η υστερόβουλη συνεισφορά κάποιων πανεπιστημιακών που, με αυτό τον τρόπο, «κατοχυρώνουν» την «εκτίμηση» και τον «σεβασμό» εκείνων που, στην πραγματικότητα, φοβούνται μην τους καταλογίσουν στους εχθρούς τους… Ενώ ταυτόχρονα, καλλιεργούν και την δημόσια εικόνα τους μέσα στους κύκλους της προοδευτικής διανόησης…
Στην τρίτη κατηγορία ανήκουν οι «επαναστάτες»: Είναι αυτοί που την επιστημονική τους οντότητα υπερκαλύπτει ο διακαής πόθος για την πραγμάτωση των φαντασιώσεων του Μαρξ και του Λένιν, η αγωνιστική φλόγα για την εξαφάνιση της αστικής τάξης και η αβάστακτη λαχτάρα να δουν το προλεταριάτο να θριαμβεύει στην πάλη του με τις αντιδραστικές δυνάμεις του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών της Δύσεως… Ένα προλεταριάτο το οποίο, βέβαια, δεν «θα κάνει του κεφαλιού του», αλλά θα εκπροσωπείται αναγκαστικά και χωρίς να ερωτάται, από τους ίδιους, που ως πνευματική ηγεσία, η οποία γνωρίζει άριστα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, θα στρογγυλοκαθίσει στην εξουσία των ονείρων της… Την οποία και θα απολαμβάνει πλουσιοπάροχα, στην υγεία των κορόιδων και των ηλιθίων, που εξακολουθούν να πιστεύουν αυτές τις χοντροκομμένες ανοησίες της λενινιστικής διδασκαλίας…
Είναι προφανές ότι, οι εν λόγω «επαναστάτες» είναι η πλέον αντιδραστική από τις τρεις προαναφερόμενες κατηγορίες των πανεπιστημιακών. Και τούτο διότι η ολοκληρωτική ιδεολογική τους συγκρότηση, η εμμονική προσήλωσή τους στις αναχρονιστικές ιδεοληψίες μιας αγκυλωμένης στον 19ο αιώνα και αποκομμένης από την σύγχρονη πραγματικότητα αριστεράς και η συνακόλουθη συνειδητή αποστροφή τους προς την νομιμότητα, την τάξη και την ασφάλεια, συμπίπτει και συμβαδίζει συνειδητά με την «επαναστατική» δράση όλων εκείνων, που έχουν μετατρέψει το αποκαλούμενο πανεπιστημιακό άσυλο σε πεδίο έκφρασης πολυποίκιλης ιδεολογικής διαστροφής και αχαλίνωτης εγκληματικής συμπεριφοράς …
Όλοι αυτοί, δηλαδή οι «επαναστάτες» της ακαδημαϊκής διανόησης και οι αρρωστημένοι εραστές της ασυδοσίας, της αναταραχής και της ανατροπής, οι στρατευμένοι στα «γκρουπούσκουλα» της αριστεράς, συνθέτουν το «αντιπροσωπευτικό πανεπιστήμιο» που λάτρεψε στα νιάτα του και προφανώς θα λατρεύει και στα γεράματά του ο «αξεπέραστος» Τσίπρας…
Απέναντι σ’ αυτόν τον όχλο – που δεν φαίνεται να ενοχλεί τους «περιδεείς» και τους «συμβιβασμένους» ταγούς της ανωτάτης παιδείας μας – βρίσκεται μια γενναία μειοψηφία καθηγητών, οι οποίοι τιμούν το λειτούργημά τους και αγωνίζονται να το ασκήσουν εν μέσω μυρίων δυσκολιών και κινδύνων, που απειλούν ακόμη και την σωματική τους ακεραιότητα, αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία των πραγματικών φοιτητών που θέλουν, αλλά δεν μπορούν να σπουδάσουν, όπως οι ίδιοι και οι οικογένειές τους επιθυμούν… Και οι οποίοι συχνά γίνονται θύματα της «επαναστατικής» μανίας εκείνων, που θεωρούν το πανεπιστήμιο «στάβλο» και «αχούρι» των νοσηρών φαντασιώσεών τους…
Αυτή η θλιβερή κατάσταση, η οποία έχει ζωή περίπου μισού αιώνα και όμοιά της δεν υπάρχει σε ολόκληρη την οικουμένη, είναι προφανές ότι δεν αντιμετωπίζεται πλέον με φιλόδοξες νομοθετικές πρωτοβουλίες και με αλλεπάλληλους νόμους – «πλαίσια», που, όπως έχει μέχρι σήμερα περίτρανα αποδειχθεί, στερούνται της βασικότερης προϋπόθεσης για να μπορούν να εφαρμοσθούν και να αποδώσουν τα προσδοκώμενα οφέλη: Της αυστηρής και παραδειγματικής τιμωρίας, χωρίς αναστολές και ελαφρυντικά, εκείνων που ασύστολα παραβιάζουν τον νόμο και διαιωνίζουν το κατεστημένο της ασυδοσίας και της εγκληματικότητας. Ένα κατεστημένο που «ανθεί», χάρη στο ιδεολογικό λίπασμα που του προσφέρει αφειδώς και με ενθουσιασμό η αριστερά, αλλά και χάρη στην ακατανόητη αδράνεια και στην ανεξήγητη ανοχή της ελληνικής πολιτείας…
Αν η κυβέρνηση δεν αντιληφθεί αμέσως και χωρίς περιστροφές ότι, η τυχόν μετατροπή και της πανεπιστημιακής αστυνομίας (μετά τα ΜΑΤ…) σε αμήχανο θεατή της βαρβαρότητας των εγκαθέτων της αριστεράς, όπως συνέβη κατά την πρώτη ημέρα της εμφάνισής της στους πανεπιστημιακούς χώρους, απλώς ενισχύει την εμμονική λατρεία της αριστερόστροφης αλητείας προς την ανομία, την βία και την καταστροφή, τότε το «παιγνίδι» θα είναι, για μια ακόμη φορά, σημαδεμένο και χαμένο…
