Όταν ο Αντώνης Σαμαράς δεν υπολόγισε την όραση του για την πατρίδα

Του Σάκη Μουμτζή

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Το καλοκαίρι του 2012 ο πρωθυπουργός Α.Σαμαράς υπέστη αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Μάλιστα, κατά την προεκλογική περίοδο, τέσσερις φορές χρειάστηκε να του παρασχεθούν φάρμακα για να συνεχίσει τον αγώνα του.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, χειρουργήθηκε και οι θεράποντες ιατροί του συνέστησαν πολυήμερη ανάπαυση, για να μην υπάρξουν μετεγχειρητικές επιπλοκές.

Να θυμίσω στον αναγνώστη το πολιτικό περιβάλλον του καλοκαιριού του 2012. Είχε μόλις σχηματιστεί η τρικομματική κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας—ΠΑΣΟΚ—ΔΗΜΑΡ, που εκαλείτο να διαχειρισθεί μια τραγική κατάσταση.

Την εθνική οικονομία την κρατούσαν στην ζωή οι παλέτες με τα ευρώ που έστελνε με αεροπλάνα η ΕΚΤ. Η δε συμμαχία της επάνω με την κάτω πλατεία είχε εκθρέψει το τέρας του εθνολαϊκισμού, που διάβρωνε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας.

Συγχρόνως, οι εταίροι-δανειστές πίεζαν για την λήψη μέτρων και την ψήφιση μεταρρυθμίσεων. Ο πρωθυπουργός Α.Σαμαράς κλήθηκε να λάβει μιαν απόφαση ζωής.

Η υγεία του ή η πατρίδα;

Θα μπορούσε, χωρίς να του προσάψει κανείς τίποτα, να βάλει την υγεία του πάνω απ΄όλα. Αυτός όμως έβαλε την πατρίδα πάνω απ΄όλα και ανέβηκε σε αεροπλάνο, ενώ δεν έπρεπε, για να κάνει τις απαραίτητες διεθνείς επαφές.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Έχασε, σε σημαντικό βαθμό, την όραση στο ένα μάτι του. Ποτέ δεν το ανέφερε, ποτέ δεν το επικαλέστηκε για πολιτική εκμετάλλευση.

Το καθήκον δεν είναι επικοινωνία.

Οι πολιτικοί άνδρες κρίνονται όταν από τα παχιά λόγια περνούν στην πράξη. Πολλοί λένε «η πατρίδα πάνω απ΄όλα», λίγοι το εννοούν πραγματικά και ελάχιστοι το υλοποιούν, αν το απαιτήσουν οι περιστάσεις.

Ο Α.Σαμαράς ανήκει σε αυτούς τους λίγους.

Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό, μαθαίνοντας πως ο Α.Τσίπρας αισθάνθηκε κουρασμένος και άφησε τους κατεστραμμένους στο Μάτι να μετρούν τους νεκρούς και τις πληγές τους και πήγε να ξεκουρασθεί πάνω σε μια θαλαμηγό εφοπλιστή.

Ο πρωθυπουργός πού κουράστηκε; Μήπως έσβησε αυτός την φωτιά; Μήπως αυτός ήταν στις βάρκες που περισυνέλεγαν τους πυρόπληκτους;

Μάλλον θα εννοούσε πως αισθάνθηκε ψυχική πίεση και τα παράτησε όλα και πήγε κρουαζιέρα στο Ιόνιο. Αλλά τους ηγέτες τους θέλουμε να είναι μπροστά, στα δύσκολα. Για τους πρωθυπουργούς δεν υπάρχει πίεση και στρες.

Απαγορεύεται. Οφείλουν να αντέχουν.

Οφείλουν να έχουν ανεξάντλητες δυνάμεις και καθαρή σκέψη, γιατί κρατούν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους. Δηλαδή, τι θα κάνει ο Α. Τσίπρας αν προκύψει, αίφνης, εθνική κρίση; Με τι ψυχικό σθένος και πόσο ψύχραιμα θα την διαχειρισθεί;

Οι πραγματικοί ηγέτες βάζουν πάνω απ΄όλα—ακόμα πάνω και από την ίδια τους την ζωή—την πατρίδα. Στέκονται δίπλα στους πολίτες στις δύσκολες στιγμές τους.

Αυτό που έκανε ο Α.Σαμαράς με βαρύ κόστος για την υγεία του και αυτό που δεν έκανε ο Α.Τσίπρας.

Δύο διαφορετικές πολιτικές, αλλά κυρίως, δύο διαφορετικές ηθικές στάσεις που χαρακτηρίζουν τους δύο άνδρες.

ΥΓ. Να σημειωθεί πως ο Α.Σαμαράς χειρουργήθηκε σε δημόσιο νοσοκομείο στην Αθήνα.

Liberal