Η πανδημία ευκαιρία για… το τέλος της Αριστεράς

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

H Αχτσιόγλου βλέπει μια πανδημική κρίση ως… πολιτική ευκαιρία για τον πολιτικό της χώρο. Ο Κόκκαλης προτρέπει τους ξένους τουρίστες να μην έρθουν στην Ελλάδα, αυτό το καλοκαίρι, προβλέποντας στην κατάρρευση της οικονομίας. Ο ίδιος ο Τσίπρας αναφέρεται διαρκώς σε αποτυχημένη διαχείριση της κυβέρνησης, δίχως μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση, ελπίζοντας και πάλι  στη θυμική παρέλκυση των εξελίξεων και την παραπλάνηση των πολιτών.

Προφανώς κανείς δεν περιμένει από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμόσει το λόγο της στην κρισιμότητα της κατάστασης, ούτε απαιτεί υποχρεωτική πολιτική ωρίμανση μέσα από την εμπειρία που απέκτησαν καθώς τα στελέχη του ήρθαν σε πολυετή επαφή με την εξουσία και την διαχείριση κρίσεων. Αν και θα το όφειλαν, έστω και επικοινωνιακά, αντιλαμβανόμενοι τα μηνύματα της κοινωνίας που δημοσκοπικά δείχνουν μεγαλύτερη δυσαρέσκεια προς την αντιπολίτευση από ότι δυσφορία προς την κυβέρνηση για τα επιμέρους σφάλματά της.

Μήπως όμως αυτή η κρίση είναι όντως μια ευκαιρία, συνολικά για το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας. Μήπως αποδειχτεί η ταφόπλακα στον ακραίο, ανέξοδο κι επικίνδυνο λαϊκισμό; Θα μπορούσε αυτή η συγκυρία να απομονώσει την Αριστερά ακόμη κι από τμήματα της κοινωνίας που παραδοσιακά την προτιμούσαν;

Αν και προσωπικά επιμένω να αμφιβάλω για τα αντανακλαστικά της κοινωνίας απέναντι στην υπερβολή και την απάτη, παρά τη βελτίωση που φαίνεται να υπάρχει τελευταία χρόνια, και η αλήθεια είναι ότι δεν τρέφω και μεγάλες ελπίδες για την άμεση ωρίμανση της πλειοψηφίας. κάποια στοιχεία δείχνουν ότι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να κουράζει το κοινό που τον στήριξε την τελευταία δεκαετία.

Ακόμη και η νεολαία που άλλοτε έδινε συντριπτικά ποσοστά στήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα μοιάζει μουδιασμένη, ίσως και προδομένη. Κάτι ο πολύ υψηλός πήχης των προσδοκιών που δεν προσεγγίστηκε ποτέ, κάτι οι παλινωδίες σε θέσεις και απόψεις και η αίσθηση του σφρίγους και της αγωνιστικότητας δείχνει να είναι μακρινό παρελθόν.

Ούτε το διεθνές περιβάλλον ευνοεί την ολική επαναφορά του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι τόσο γιατί κόμματα όπως οι Podemos εξαφανίζονται από τον χάρτη δίνοντας τη θέση τους σε κεντροδεξιές και φιλελεύθερες επιλογές, αλλά επειδή η ατζέντα μετατοπίζεται και πάλι σε θεματπολογία που κόμματα με την ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατούν να τα αντιμετωπίσουν.

Οι ιδέες για ταχεία επαναφορά σε αναπτυξιακή τροχιά σκοντάφτουν πάνω στις ταξικές κι αντικαπιταλιστικές εμμονές του. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού μπερδεύεται με τις πολυπολιτισμικές ιδεοληψίες του. Η στιβαρή και διπλωματικά ψύχραιμη στάση στα εθνικά θέματα αλλοιώνεται από το διεθνιστικό διαθλαστικό φακό μέσα από τον οποίο αναλύει το μέλλον της χώρας.

Η διαχειριστική συνέπεια, η τεχνοκρατική επάρκεια, η διορατική γεωστρατηγική θεώρηση των δεδομένων είναι μερικά από τα πιο ισχυρά όπλα της σημερινής κυβέρνησης, ικανά να την οδηγήσουν όχι μόνο στην εκλογική αλλά και στην ιδεολογική ηγεμονία. Ναι, όντως αυτή η κρίση που έφερε η πανδημία μπορεί να είναι μια τεράστια ευκαιρία για να συρρικνωθεί σε ρόλο μόνιμου δευτεραγωνιστή, αυτή η εκδοχή της Αριστεράς στην Ελλάδα.