Όλα είναι θέμα Παιδείας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Πολύ συχνά αναφέρουμε ότι όλα είναι θέμα Παιδείας. Και δεν έχουμε άδικο. Η ρίζα κάθε στρεβλής νοοτροπίας, κάθε λαϊκισμού, κάθε εύκολου συναισθηματισμού, βρίσκεται στην εσφαλμένη δόμηση μιας γενικότερης κουλτούρας, ατομικής, συλλογικής και πολιτικής. Μίας κουλτούρας που συνήθως αναλύει τα δεδομένα με βάση τον στιγμιαίο πσρορμητισμό, την αναγκαία θυμική εκτόνωση.

Πολλά τα σχετικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών. Από την υπόθεση Λιγνάδη και την προσβλητική επίθεση στην Κεραμέως, έως τη μόνιμη καλοκαιρινή πληγή των πυρκαγιών.

Η απονομή δικαιοσύνης μπορεί να μη συμβαδίζει πάντα με την ταχύτητα ή την σκληρότητα των ποινών που έχουμε κατά νου, αλλά αν μετατρέψουμε την δυσανασχέτηση σε θεσμική αμφισβήτηση, τότε το μόνο που απομένει είναι τα λαϊκά δικαστήρια και η αυτοδικία. Αν μας απασχολεί τόσο πολύ η εύρυθμη λειτουργία της, η ανεξαρτησία του, η ακριβοδίκαιη προσέγγισή της ας πιέσουμε την εκάστοτε εξουσία για να την καταστήσει πιο αποδοτική και πιο αυτόνομη.

Οι πολιτικές κραυγές, οι προσβολές, η λάσπη, ως μέσο στοχοποίησης και απαξίωσης προσωπικοτήτων, είναι προσφιλές επικοινωνιακό εργαλείο, το οποίο αφελώς εκθρέφουμε όλοι μας. Κάθε φορά που το αναδεικνύουμε για να ταπεινώσουμε έναν πολιτικό αντίπαλο με ανήθικα μέσα και ψευδή στοιχεία, ποτίζουμε το υπόστρωμα του φαινομένου. Όσο κι αν μετά παριστάνουμε τους εύθικτους, όποτε προστρέχουμε στη ηθική για να υπερασπιστούμε τους ιδεολογικούς μας συνοδοιπόρους, το λίπασμα που έχουμε ήδη ρίξει έχει στήσει γερά θεμέλια απρόσβλητα στη λογιζόμενη πλέον ως υποκριτική, μονομερή ευαισθησία μας.

Από την άλλη, οι πυρκαγιές είναι από εκείνα τα ζητήματα που καταδεικνύουν όλα τα δεινά της μικροκομματικής αντίληψης. Η αντιμετώπιση μιας φυσικής καταστροφής, δεν θα έπρεπε να κουβαλά κάποιο ιδεολογικό πρόσημο. Οι φλόγες δεν αντιμετωπίζονται με φιλοσοφήματα αλλά με πρακτικές λύσεις και διοικητικό συντονισμό.

Δεν θα έπρεπε να παραμένει ζητούμενο η διακομματική συνεννόηση για την αξιοποίηση κάθε δυνατότητας που διαθέτει η κεντρική εξουσία και η τοπική αυτοδιοίκηση για να υπάρχει επαρκής πρόληψη (έγκαιρος καθαρισμός, αντιπυρικές ζώνες κλπ) στις γνωστές για την υψηλή επικινδυνότητα πρόκλησης πυρκαγιάς περιοχές.

Δεν θα έπρεπε να είναι θέμα αντιδικίας, η άμεση ενημέρωση των πολιτών για την εκκένωση περιοχών πριν θρηνήσουμε θύματα ή η απαραίτητη στελέχωση και η πολύπλευρη στήριξη όσων επωμίζονται κάθε χρόνο τη μάχη με την πύρινη λαίλαπα.

Δεν θα έπρεπε να τίθεται σε συζήτηση η παραδειγματική τιμωρία, όσων ηθελημένα προκαλούν την καταστροφή ή εμμέσως την υποθαλπούν με την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό τους.

Ολα τελικά είναι θέμα παιδείας, με κορυφαίο τη μη ανάληψη της ευθύνης, σε κάθε επίπεδο, και τη διαρκή μετάθεση της, σε ένα γαϊτανάκι ναρκισσιστικής αμετροέπειας.