Οι… τρελοί

Γράφει ο Στέλιος Παρασκευόπουλος*, Δημοσιογράφος.

Τον καλύτερο ορισμό περί του ελεύθερου ανθρώπου που έχω διαβάσει έως σήμερα είναι αυτός που έδωσε ο Καμύ, σύμφωνα με τον οποίο «πραγματικά ελεύθερος είναι αυτός που υπερασπίζεται όσα δεν πιστεύει».

Γιατί το λέω αυτό; Πολύ απλά γιατί αισθάνομαι την ανάγκη να σταθώ δίπλα στην ενέργεια των τριών φίλων που ύψωσαν  τις ελληνικές σημαίες στον νησιωτικό σύμπλεγμα των Φούρνων, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι τα όσα δήλωσε ο ένας εξ αυτών είναι ειλικρινή. Και τι είπε; Ότι «ανεβάσαμε τις σημαίες και ρίξαμε και στεφάνι στην θάλασσα προς τιμήν του Μπαλταδώρου. Δεν έχουμε πολιτικά κίνητρα, ούτε χρυσαυγίτες είμαστε, το κάναμε για τη σημαία και την πατρίδα».

Να συμφωνήσουμε ότι η πράξη τους ήταν επιπόλαιη; Άλογη; Παιδαριώδης; Σε λάθος στιγμή; Να συμφωνήσουμε. Από κει και πέρα ποιος ο λόγος του λιθοβολισμού τους από ένα ολόκληρο σύστημα καθεστηκυίας νοοτροπίας, που αμφιβάλω εάν έστω και μια φορά έχει κρεμάσει στο μπαλκόνι του την σημαία μας;

Απλώς αναρωτιέμαι: μήπως η «τρέλα» και ο «ψευτοτσαμπουκάς» των τριών φίλων λιθοβόλησε αλλοτριωμένες λογικές – δηλαδή τίποτε μικροαστικές εκμηδενίσεις, τίποτε συμβατικά  δρομολόγια μεταξύ κουζίνας, κρεβατοκάμαρας, αποχωρητηρίου- και η εξέγερση εναντίον τους δεν στόχευε σε τίποτε άλλο από το να οχυρώσει τις αποστασίες ενός ένοχου κατεστημένου από ιδέες πατριωτισμού;

Τον Αύγουστο του 1996 στην Κύπρο, σε ουδέτερη ζώνη στο οδόφραγμα της Δερύνειας, ενώ επιχειρούσε να κατεβάσει τουρκική σημαία έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες των «Γκρίζων Λύκων» ο Σολωμός Σολωμού.

Οι δικοί του, την ώρα που το επιχειρούσε, τον φώναξαν τρελό και εμείς οι υπόλοιποι, οι λογικοί, τον είπαμε τσαμπουκά. Ούτε το ένα ούτε το άλλο ήταν. Ήταν αυτό που υπαγόρευε η καρδιά του. Και έγινε ήρωας.

** Άρθρο του στην εφημερίδα “Έθνος”