Οι άνθρωποι καταστρέφονται επειδή δεν είναι σε θέση να ενώσουν την αρχή με το τέλος

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Θυμάμαι τους τελευταίους μήνες της διακυβέρνησης Σαμαρά. Πολλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θεωρούσαν ότι η τότε κυβέρνηση είχε φτάσει σε αδιέξοδο καθώς, εξαιτίας της άρνησης Βενιζέλου να συνεχίσει να συναινεί αλλά και της ανόδου των λαϊκίστικων κινημάτων, δεν μπορούσε πλέον να περάσει ουσιαστικά μέτρα και πολύ περισσότερο να τα υλοποιήσει. Παράλληλα η προεξόφληση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές απέτρεψε το κλείσιμο της τότε αξιολόγησης και τέλος των μνημονίων κυρίως για να αποτρέψει την δυνητικά επόμενη λαϊκίστικη κυβέρνηση από το να μπορεί να λαϊκίζει με άνεση έχοντας το μαξιλάρι της ρευστότητας.

Την ίδια στιγμή που τα έβαζε με τη διαπλοκή και τα διάφορα καρτέλ, πολλοί μέμφονταν τότε τον Σαμαρά, αυτό ήταν και το κύριο διακύβευμα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι προστάτευσε ισχυρά συμφέροντα που τον στήριζαν, τους αποκαλούμενους και ολιγάρχες. Χαρακτηριστικά θυμάμαι τα περί ολιγαρχών αλλά και μια Μαύρη Βίβλο του Μνημονίου που περιέφερε και προπαγάνδιζε αριστερά αλλά και δεξιά ο Τσίπρας. Ποιος θα ξεχάσει τα περί γερμανοτσολιάδων; Και τι δεν ακούσαμε τότε!

Θέλω να πιστεύω ότι ακόμα και οι πιο δύσπιστοι τότε έχουν σήμερα αντιληφθεί ότι αν δεν υπήρχε η βάσιμη φοβία των πιστωτών της χώρας εξαιτίας της ανόδου του λαϊκισμού να κλείσουν την αξιολόγηση, η αδιαλλαξία Βενιζέλου να συνεχίσει να υλοποιεί μεταρρυθμίσεις και φυσικά η τελική επικράτηση του λαϊκισμού, η Ελλάδα θα έβγαινε τότε, και χωρίς πολλά ερωτηματικά όπως σήμερα, από τα μνημόνια και κατ’ επέκταση στις αγορές έχοντας εξασφαλίσει και πιστοληπτική γραμμή – και φυσικά σε μια πιστοληπτική γραμμή ζητούνται εξασφαλίσεις και εγγυήσεις όταν και αν θα χρησιμοποιηθεί.

Κομβικό σημείο για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τα ανωτέρω είναι η συμφωνία για το Μακεδονικό και η φιλολογική συζήτηση που έχει ανοίξει για τα περί Τσάμικου αλλά και συνδιαχείρησης των ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο με τους γείτονες μας στα πλαίσια του «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Δε θέλω να φανώ συνωμοσιολόγος αλλά με την υπογραφή αρχικά του Μακεδονικού – έχουν και άλλα λαμβάνειν από ότι φαίνεται – μαθαίνουμε όλοι γιατί ο Σαμαράς κατηγορήθηκε ότι προστάτευε ισχυρά συμφέροντα, οι πιστωτές αρνήθηκαν να κλείσουν τότε την αξιολόγηση και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση. Κάποιους, μάλλον, δεν βόλευε… Ο Σαμαράς ποτέ δε θα αναγνώριζε μακεδονική γλώσσα και εθνότητα στα Σκόπια… ποτέ δε θα έμπαινε σε διάλογο για το τσάμικο με τους Αλβανούς και φυσικά ούτε που θα του περνούσε από το μυαλό να ανοίξει, έστω και φιλολογικά, ζητήματα συνδιαχείρισης ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο με τους Τούρκους. Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάνουμε στο σήμερα. Μετά από τέσσερα έτη ο Έλληνας τι έχει πραγματικά πετύχει; Μετά από τέσσερα έτη ο Έλληνας είναι σαν τον χαμένο στην έρημο που ανοίγει τρύπα στη φλέβα του να ξεδιψάει από το ίδιο του το αίμα, έχοντας την πένθιμη αυτοειρωνεία να ζει με αυτό που θα τον πεθάνει, μετατρέποντας όλες του τις κινήσεις σε φιλότιμες προσπάθειες για έναν επιτυχημένο αυτοενταφιασμό. Και ξαφνικά έρχεται η αναβάθμιση του ελληνικού αξιόχρεου να μας «εκπλήξει». Και γιατί να μας εκπλήξει;;; Η έκθεση επιβεβαιώνει ακριβώς την ανωτέρω θλιβερή πραγματικότητα καθώς δεν είναι τυχαίο ότι στέκεται κυρίως στα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και πλεονάσματα στο σύνολο του προϋπολογισμού τα τρία τελευταία χρόνια. Δε βλέπω άλλωστε κανέναν να σέρνει το χορό στο Σύνταγμα.

Για όσους έχουν ασχοληθεί με πιστοληπτική αξιολόγηση (credit) θα γνωρίζουν ότι η παροχή πίστωσης σε μια αδύναμη να αναπτυχθεί – δηλαδή στάσιμη – οικονομία λειτουργεί κυρίως με εξασφαλίσεις και εγγυήσεις και όχι τόσο με αποτελέσματα εκθέσεων για μια ούτως ή άλλως ρευστή παγκόσμια οικονομία. Εξού και η χώρα έχει δεσμεύσει την περιουσία της για τον επόμενο αιώνα, έχει δεσμευτεί για ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022, ενώ στη συνέχεια και μέχρι το 2060 για πλεονάσματα 2% και είναι υποχωρητική απέναντι σε κάθε απαίτηση από τα εγχώρια και διεθνή ισχυρά συμφέροντα. Την ίδια στιγμή τα spread των υπόλοιπων ευρωπαϊκών ομολόγων έχουν ομαλοποιηθεί, τουλάχιστον προσωρινά, σε σχέση με το 2014 – τουτέστιν δε δίνουν καλές αποδόσεις -, ενώ η έξοδος στις αγορές όταν και εάν τελικά προκύψει όλοι γνωρίζουμε – μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια – ότι θα είναι προσυμφωνημένη και ιδιαίτερα ακριβή για τα σημερινά δεδομένα. Άρα ο Τσίπρας – αμόρφωτος είναι, όχι χαζός – αν δεν έχει ήδη συμφωνήσει με κάποιον ξένο οίκο ή τράπεζα που θα πλουτίσει περισσότερο από το υψηλό επιτόκιο και μάλιστα με προσύμφωνο, προφανώς δεν θα επιχειρήσει να βγει στις αγορές.

Το δε όλο σκηνικό, είναι ηλίου φαεινότερο ότι, καλλιεργείται μόνο για πολιτικούς λόγους. Η «έξοδος» θα επιτρέψει στον Τσίπρα να συνεχίσει να προπαγανδίζει επικίνδυνα ότι το πρόβλημα της οικονομίας λύθηκε και πως (σε συνδυασμό με τον τερματισμό του δανειακού πακέτου) η χώρα μπορεί να σταθεί πλέον στα δικά της πόδια. Και μάλιστα χωρίς πιστοληπτική γραμμή!

Η χώρα βρίσκεται εκεί που βρισκόταν πριν από τέσσερα χρόνια έχοντας όμως απωλέσει μεγάλο μέρος από το τότε εθνικό, φυσικό και οικονομικό της κεφάλαιο. Πέραν τούτου έχει απωλέσει και την τότε δυναμική της – διάφορα παπαγαλάκια και ψευτοσοφοί του ΣΥΡΙΖΑ συγκρίνουν μόνο δείκτες σε σχέση με τότε, π.χ. ποσοστό αύξησης ΑΕΠ και μείωσης ανεργίας, χωρίς φυσικά να αξιολογούν την αξιοπιστία τους και δυναμική της οικονομίας η οποία καταρρακώνεται με τα πλεονάσματα και επιδόματα Τσίπρα.

Η απώλεια του χρόνου δεν είναι το χειρότερο καθώς με την προεξοφλημένη και από το ελληνικό χρηματιστήριο αυτοδύναμη διακυβέρνηση Μητσοτάκη – είναι πολύ σημαντικό να το καταλάβει ο ελληνικό λαός και να μην επαναπαυτεί ότι είναι αναγκαίο να κυβερνήσει αυτοδύναμα!!! – η χώρα, εκτός από τις εθνικές πληγές που απαιτούν ιδιαίτερο πλέον χειρισμό και φυσικά βάθος σε χρόνο για να επουλωθούν, μπορεί να επανέλθει δυναμικά σε όλα τα άλλα κερδίζοντας γρήγορα το χαμένο έδαφος. Το χειρότερο είναι ότι, ενώ η πλειοψηφία των Ελλήνων βλέπουν το τέλος της καταστροφής και λαϊκισμού στο πρόσωπο του Μητσοτάκη, μερικοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το καταστροφικό καθεστώς Τσίπρα βρίσκεται ακόμα στην αρχή του ολέθριου – πετυχημένου κατά αυτούς – έργου του.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, αλλά επιβεβαιώνεται και από τα ανωτέρω, ότι οι άνθρωποι καταστρέφονται επειδή δεν είναι σε θέση να ενώσουν την αρχή με το τέλος. Και πώς να το κάνουν αυτό όταν αρνούνται να το δουν – το τέλος -;;; Αφού τον γιγαντώσαμε, δυστυχώς δεν τελειώσαμε με τον λαϊκισμό έστω το 2015… Θα τον τελειώσουμε τώρα!!!