Σήμα ισότητας σε μια οδό ανησυχίας
Γράφει ο Ιάσονας Χατζηγεωργιου
Το νέο έτος θα βρει την χώρα μας να αυξάνει ταχύτητα στην ξέφρενη πορεία της προς την πτώση στον καιάδα των εθνών. Οι πολυμέτωπες κρίσεις που καλείται να αντιμετωπίσει ο λαός μας, κρίσεις που κυρίως ο ίδιος δημιούργησε, πλέον έχουν γιγαντωθεί και πνίγουν ασφυκτικά την όποια προσπάθεια μεταρρύθμισης. Συγχρόνως επαναπροσδιορίζουν κάθε δομή στην κοινωνία και επανατοποθετούν σε νέες βάσεις τις αξίες. Διότι οι αξίες είναι πυλώνες στήριξης, γνώσης και δύναμης και ουδέποτε υπήρξε εξουσία που να μην τις ακουμπήσει.
Μια τέτοια αξία, όπως αποκαλείται ευρέως «κοινωνικό κύτταρο», είναι η οικογένεια. Ένωση αρσενικού με θηλυκό και κατά το δοκούν τεκνοποίηση ως καρπός αγάπης. Το κύτταρο της κοινωνίας έχει την ίδια και απαράλλαχτη μορφή ανά τους αιώνες, μορφή που διέπεται τόσο από αρνητικά όσο και θετικά χαρακτηριστικά. Από την μια, ακόμη και στο λίκνο του πολιτισμού, την Ευρώπη, η γυναίκα πολλές φορές θεωρήθηκε υποδεέστερη του ανδρός και περιορίστηκε από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Στον αντίποδα, διέθετε χρόνο με τα παιδιά στο σπίτι, καλλιεργούσε και καλλιεργούνταν και κυρίως απολάμβανε την μητρότητα. Βασική παραδοχή είναι πως όλες αυτές οι συμπεριφορές ανήκουν στο παρελθόν και κάθε προσπάθειας ταύτισης της σημερινής Δύσης με τα λάθη ή και απολαύσεις του παρελθόντος είναι κατευθυνόμενη προπαγάνδα. Με την έκρηξη της σεξουαλικής απελευθέρωσης, την αντεπανάσταση των ηθών της παρακμής, το γυναικείο φύλο καθοδηγούμενο αξίωσε πρόσβαση σε όψεις της καθημερινότητας που βρίσκονται έξω από το φυσικό προφίλ της γυναίκας. Το βήμα αυτό στηρίχτηκε και στην πεποίθηση πως τίποτα δεν είναι ανδρικό ή θηλυκό, τίποτα δεν ορίζεται από κανόνες και όλα είναι μια γκρίζα ζώνη. Έτσι, εκτός του ότι παραγκωνίστηκε η ηθική από τον δημόσιο λόγο, τέθηκαν νέες βάσεις για την σχέση των φύλων και στην βάση αυτή η γυναίκα βρέθηκε σκληρά εργαζόμενη.
Φτάνοντας στην Ελληνική κοινωνία του 2024, μπορούμε να διακρίνουμε αναρίθμητα προβλήματα που πηγάζουν από την αποσταθεροποίηση της ιεραρχικής και λειτουργικής δομής στην οικογένεια. Μερικά από αυτά είναι η αύξηση καταθλιπτικών περιστατικών και εν γένει δυστυχίας, η εφηβική εγκληματικότητα, η σεξουαλική κακοποίηση, η ενδοοικογενειακή βία και το δημογραφικό πρόβλημα. Η σκληρά εργαζόμενη γυναίκα δεν έχει χρόνο για να διαθέσει στο σπιτικό της, δεν έχει θέληση για να σταθεί στην οικογένειά της. Διακρίνεται επιτακτική ανάγκη για την καθιέρωση μέτρων που, όχι θα επιβάλλουν, αλλά θα προωθήσουν το δικαίωμα και ιερή υποχρέωση της γυναίκας στην μητρότητα και την αναψυχή.
Αντ’ αυτού όμως η, εκτός των άλλων και διαφόρων, πρόσφατη ανακοίνωση του «Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας» εκθέτει του σκοπούς της πολιτικής ελίτ που δεν είναι άλλοι από την αμετάκλητη ισοπέδωση της παραδοσιακής οικογένειας. Η απόφαση αυτή απευθύνεται στις επιχειρήσεις και θέτει ως στόχο σε αυτές την απόκτηση του «σήματος ισότητας» εάν δρουν με τρόπο μη σεξιστικό. Δηλαδή, εάν έχουν ίσο αριθμό ανδρών και γυναικών εργαζομένων και εάν τηρούν τα «πρέπει» για την ίση αξιοποίηση ευκαιριών. Το πρόβλημα έχει διττή φύση. Από την μια εξαναγκάζει το ανδρικό φύλο σε υποβάθμιση καθώς το εξισώνει με τα αδύναμα στοιχεία του γυναικείου (και αντιστρόφως), όταν για παράδειγμα οι γυναίκες θα επιβάλλεται να είναι αριθμητικά όσες και οι άντρες σε μια οικοδομική δραστηριότητα. Έτσι οι συνθήκες να ρυθμίζονται για να ανταπεξέρχονται σε αυτές και κυρίες που εκ φύσεως δεν διαθέτουν για παράδειγμα την ίδια μυϊκή δύναμη. Από την άλλη δημιουργεί πόλωση.
Η τελευταία λογικά είναι ο βασικός σκοπός τέτοιων αποφάσεων. Ο κατακερματισμός της κοινωνίας μας σε πολλές, μικρές και μισαλλόδοξες ομάδες ανθρώπων μας κάνει άμορφη μάζα. Φέρνει τον κάθε πολίτη αντιμέτωπο με άλλους συνανθρώπους του, καθώς τους διαφοροποιεί κάποια πεποίθηση ή συνήθεια. Φανταστείτε την έχθρα που θα δημιουργηθεί μεταξύ των φύλων όταν μερικές επιχειρήσεις θα ακολουθήσουν τις οδηγίες και θα συμμορφωθούν με την «Ισότητα» ενώ κάποιες άλλες, είτε επειδή δεν θα μπορούν είτε επειδή δεν θα θέλουν, θα τηρήσουν ανυπακοή. Οι συγκρούσεις για τα αποκαλούμενα «δικαιώματα της γυναίκας» και την «ισότητα» στον δημόσιο διάλογο θα αυξηθούν και η απόσταση που χωρίζει τους άντρες από τις γυναίκες και τους καθιστά ανέραστους θα γιγαντωθεί. Παρόμοιες καταστάσεις βιώσαμε με την πιστοποίηση «Covid Free» χώρων όπου οι πολίτες απαξίωσαν και αντιμετώπισαν με μίσος όσους σύχναζαν σε αυτούς και τούμπαλιν. Κοινώς, η διαφοροποίηση των επιχειρήσεων μεταξύ τους μέσω της επιβράβευσης όσων ακολουθούν φεμινιστικές τακτικές είναι ένα μεγάλο βήμα πίσω, που μας οδηγεί προς μια πρωτόγνωρη διάλυση της ενότητας. Κοινωνικά και φυλετικά.
Η κοινωνία που μας ξημερώνει μέσα από αυτές τις επιλογές είναι δεδομένα εχθρική προς την πραγματική πρόοδο και θα βιώσει αφανισμό σύντομα. Όταν το κράτος συγκεντρωτικά ελέγχει τις εξουσίες και επιλέγει να βάζει τυρί στην φάκα που θα αιχμαλωτίσει οριστικά την γυναίκα στην εργασία, τότε υπονομεύει το έθνος και το οδηγεί στον αφανισμό. Ακριβώς δηλαδή ότι παθαίνει αυτή την στιγμή ο μεγάλος αδερφός και πρότυπό μας στην διαστροφή, η Αμερική. Καλούμαστε λοιπόν να αναλογιστούμε τις ευθύνες που πηγάζουν από τις κυβερνήσεις που εμείς επιλέγουμε. Να συνειδητοποιήσομε πως τέτοιες Υπουργικές αποφάσεις κατακερματίζουν την κοινωνική συνοχή και εχθρεύουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Και όταν αυτό θα έχει επιτευχθεί, μαζί με το ήδη καλπάζον δημογραφικό πρόβλημα αλλά και την εισβολή μεταναστών, η Ελλάδα θα έρθει αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της εξάλειψης όπως δεν ήρθε ποτέ στο παρελθόν. Όχι επειδή δεν θα ανατρέπεται η κατάσταση, αλλά γιατί θα την έχουμε επιλέξει.