Ο κόσμος του Ντόναλντ Τραμπ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Αν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις έδειχναν ένα σκηνικό ντέρμπι, αυτό που επιβεβαιώθηκε στο αποτέλεσμα των Αμερικανών εκλογών ήταν οι διαχρονικές τάσεις μιας σχετικά εύκολης επικράτησης του Τραμπ, όπως αποτυπώνονταν από την περίοδο που ακόμη ως υποψήφιος των Δημοκρατιών φέρονταν ο εν ενέργεια Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν.

Η αλλαγή υποψηφίου δεν φαίνεται να βοήθησε ούτε κατ’ ελάχιστο τους Δημοκρατικούς αφού ούτε η ατζέντα των θεμάτων που απασχολούσαν την Αμερικανική κοινωνία άλλαξε, ούτε οι ασάφειες της Χάρις σε μια σειρά κρίσιμων ζητημάτων όπως η οικονομία κι η μετανάστευση, επηρέασαν την ήδη διαμορφωμένη γνώμη του μέσου Αμερικανού.

Σε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης, υγειονομικής, ενεργειακής και πληθωριστικής, οι ψηφοφόροι θέλησαν να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια τους για τη βιομηχανική αποδυνάμωση, την ακρίβεια και την αυξημένη εγκληματικότητα σε μερίδα των μεταναστών.

Ο Τραμπ προσέφερε εξαρχής ένα πλάνο προσανατολισμένο στην οικονομία της προσφοράς, την ενίσχυση δηλαδή της πσραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των ΗΠΑ ακόμη κι αν η πολιτική των δασμών στα εισαγόμενα προϊόντα δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο ανατροφοδότησης του πληθωρισμού όταν δεν λειτουργεί ως πρόσκαιρο εργαλείο πίεσης στον διεθνή εμπορικό αγώνα, όταν η Χάρις υποσχόταν ανεδαφικές απαγορεύσεις αύξησης τιμών και εισοδηματικές αυξήσεις σε ένα περιβάλλον αυξημένου δημοσίου χρέους που ξεπερνά συχνά το συνταγματικό όριο και υψηλών επιτοκίων δανεισμού.

Ο Τραμπ μπορεί να χρησιμοποιεί τακτικά αντισυμβατικό έως και προσβλητικό λόγο αλλά η έλλειψη αυτοκριτικής για την έως τώρα διακυβέρνηση καθώς και ολοκληρωμένου σχεδίου από πλευράς Χάρις, για την ταχύτερη αναστροφή του οικονομικού κλίματος, δεν άφησαν πολλά περιθώρια επιλογής στους Αμερικανούς.

Από εδώ και πέρα, ο Τραμπ θα κριθεί για την αποτελεσματικότητα του απέναντι στις πολλαπλές προκλήσεις και τη συνέπεια λόγων και έργων, σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, ενώ οι Δημοκρατικοί θα πρέπει να αναρωτηθούν αν η άκριτη επιμονή σε κάθε ακραία σκέψη της woke κουλτούρας αρκεί για να προσελκύσει το ενδιαφέρον της πλατιάς λαϊκής μάζας.