Μονόδρομος η πτώση της κυβέρνησης
Γράφει ο Σπαρτιάτης
Οι προχθεσινές δηλώσεις του Νίκου Κοτζιά περί χαμηλής προσέλευσης στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία και συνειδητής επιλογής εκατομμυρίων πολιτών να μην παραστούν εκτός από οργή και αγανάκτηση για το πρόσωπο του υπουργού και την κυβέρνηση που εκπροσωπεί προκαλούν και άμεσα συμπεράσματα για τις επόμενες εξελίξεις στο Σκοπιανό.
Από την ψήφιση του μνημονίου το 2010 και μετά όλοι θυμόμαστε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να δηλώνουν ότι η εκάστοτε κυβέρνηση έχασε τη νομιμοποίησή της στην κοινωνία εξ’ αφορμής συγκεντρώσεων και κινητοποιήσεων μερικών χιλιάδων (συνήθως εκατοντάδων) ατόμων που αποτελούσαν απλά τον κομματικό τους μηχανισμό. Ειδικά από το 2012 και μετά, όταν μετά τη λήξη του κινήματος των Αγανακτισμένων πέρασαν χρόνια μέχρι να πραγματοποιηθεί ξανά στην Αθήνα μεγάλη συγκέντρωση, η επιμονή τους αυτή άγγιζε τα όρια της γραφικότητας, και είχαν δεχτεί επικρίσεις ακόμα και από το ΚΚΕ, που σε αντίθεση με αυτούς προβληματιζόταν για τη χαμηλή προσέλευση του κόσμου.
Θυμόμαστε φυσικά και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να κατεβαίνουν σε πορείες παρέα με αναρχικούς και αντιεξουσιαστές, να δικαιολογούν τις επιθέσεις, τα επεισόδια, τις καταστροφές που προκαλούσαν ως «πολιτική δράση» και «αποτέλεσμα των μνημονιακών πολιτικών», να τους υπερασπίζονται σε δίκες, να χρησιμοποιούν την επιρροή τους στο κράτος για να τους γλιτώνουν.
Αυτοί οι πολιτικοί που ανδρώθηκαν και αναδείχθηκαν μέσα από κινητοποιήσεις χωρίς νόημα τολμάνε σήμερα να υποβαθμίζουν και να ειρωνεύονται εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που κατέβηκαν στο δρόμο για ένα ζήτημα εθνικό, ένα ζήτημα πατριωτικό. Το χθεσινό συλλαλητήριο ήταν το μεγαλύτερο που έχει γίνει στην Αθήνα εδώ και δεκαετίες. Μεγαλύτερο από κάθε κινητοποίηση που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες του, και οργανωμένο από την κοινωνία, χωρίς κομματικούς μηχανισμούς, συνδικάτα κοκ.
Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να μειώσει την αξία του οφείλεται στη μικρότητα που τους διακατέχει. Δεν αντέχουν το γεγονός ότι κάποιοι κατέβηκαν στο δρόμο χωρίς αυτούς. Ότι μια εκδήλωση για τα εθνικά ιδεώδη είχε πολύ μεγαλύτερη επιτυχία και αγκαλιάστηκε από το λαό περισσότερο από κάθε δικό τους εγχείρημα. Ότι αυτοί που δηλώνουν παράταξη του λαού και κοντά στους πολίτες έχουν απομακρυνθεί τόσο από το λαϊκό αίσθημα και δε μπορούν να νιώσουν τους πολίτες.
Οφείλεται επίσης στην υποκρισία και την απέχθεια τους για οτιδήποτε εθνικό. Για αυτούς νομιμοποίηση να διαμαρτύρονται έχουν μόνο όσοι το κάνουν μαζί τους για τα θέματα που οι ίδιοι ορίζουν. Για την τσέπη τους, για μειοψηφίες, για τα εθνικά δικαιώματα άλλων λαών. Όταν οι πολίτες αγωνίζονται για αυτά είναι αγωνιζόμενος λαός. Όταν αγωνίζονται για τη δική μας πατρίδα είναι φασίστες και επικίνδυνοι. Για να μην το συζητήσουμε για όταν αγωνίζονται εναντίον τους. Τότε η μπάλα παίρνει ακόμα και το άλλοτε ιερό τους τοτέμ, το Μίκη Θεοδωράκη.
Κυρίως όμως η συμπεριφορά τους είναι ενδεικτική για την ουσία του πράγματος. Τον τρόπο που βλέπουν το Σκοπιανό. Δυστυχώς όσοι είχαν ελπίδες ότι οι κινητοποιήσεις του λαού θα τους ταρακουνούσαν διαψεύστηκαν. Φάνηκε τόσο από τις δηλώσεις Κοτζιά, Πολάκη και λοιπών εκπροσώπων τους όσο και από την επαίσχυντη προσπάθειά τους να μειώσουν τη σημασία του συλλαλητηρίου μέσω της χειραγώγησης της Ελληνικής Αστυνομίας και της προπαγάνδας της ΕΡΤ. Ήθελαν πάση θυσία να υποβαθμιστούν οι αντιδράσεις του ελληνικού λαού για να μπορέσουν να προχωρήσουν.
Δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Είναι αποφασισμένοι να δώσουν λύση στο Σκοπιανό. Όχι προφανώς επειδή κόπτονται για την ονομασία τους ή για την προστασία μας από τον αλυτρωτισμό τους. Δεν ενδιαφέρονται για το ζήτημα στην ουσία του, θέλουν απλά να το παραχωρήσουν. Όχι στις ΗΠΑ, που αυτή τη στιγμή έχουν τα Βαλκάνια πολύ χαμηλά στην ατζέντα τους, αλλά στη Γερμανία και τους Ευρωπαίους «συμμάχους» τους.
Να δώσουν προοπτική ένταξης στην ΕΕ στη γειτονική χώρα με αντάλλαγμα την «έξοδο» από το μνημόνιο. Αυτή είναι η στρατηγική τους. Το μακεδονικό δεν το θεωρούν σημαντικό ζήτημα στην ουσία του. Δεν τους απασχολεί, όπως και κάθε τι εθνικό. Όχι πως αυτά που τους απασχολούν τα διαχειρίστηκαν πολύ διαφορετικά.
Ο λόγος που θέλουν τη λύση είναι για το αντάλλαγμα που περιμένουν. Ξέρουν ότι το ζήτημα απασχολεί τον κόσμο, δεν πιστεύουν όμως ότι ενδιαφέρει τους ψηφοφόρους τους. Σε κάθε περίπτωση πιστεύουν ότι το μνημόνιο τους ενδιαφέρει περισσότερο. Πως όταν έρθουν εκλογές, που υπολογίζουν να γίνει λίγο μετά την έξοδο από το μνημόνιο, ο κόσμος δε θα θυμάται το Σκοπιανό. Ή εν πάση περιπτώσει δε θα το θεωρεί πρώτο ζήτημα. Κι αν όχι όλος ο κόσμος, σίγουρα αυτός που υπολογίζουν να τους ψηφίσει.
Η έξοδος από το μνημόνιο είναι η τακτική που υπολογίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να επαναφέρει την εκλογική του βάση και να μειώσει τη διαφορά του από τη ΝΔ. Η επαναφορά του Σκοπιανού στο προσκήνιο ήταν η τακτική που υπολόγιζαν να προκαλέσει εσωτερικά ζητήματα στη ΝΔ. Και δεν τους βγήκε.
Σε κάθε περίπτωση όμως δε θα κάνουν πίσω. Όσο μεγάλες κι αν είναι οι αντιδράσεις θα προχωρήσουν όσο μπορούν. Δε θα αλλάξουν δρόμο. Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι η υποχώρηση στο Σκοπιανό μπορεί να αποφευχθεί μόνο με την πτώση της κυβέρνησης και την προκήρυξη εκλογών.
