Μας πήρε ο αέρας, μας πήρε το Zackie!

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Από το καλοκαίρι στο χειμώνα κι από τη νηνεμία στον… ανεμοστρόβιλο! Κάπως έτσι κινήθηκε και η κοινή γνώμη με το ζήτημα του θανάτου του επίδοξου ληστή του κοσμηματοπωλείου. Τα συναισθήματα και οι διαθέσεις διαδέχονται το ένα το αλλο.

Η πρώτη εικόνα ενός ανθρώπου να δέχεται κλωτσιές στο κεφάλι, έστω κι αν πρόκειται για τον μεγαλύτερο εγκληματίαε, φέρνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Αισθητικά, μας θυμίζει τα πιο άγρια ένστικτα, την πιο ανεξέλεγκτη πλευρά των αντιδράσεων.

Όμως η αλήθεια έχει πάντα δύο πλευρές. Κι όσοι επιχειρούν να συσκοτισουν τη μια, κινδυνεύουν να χάσουν το οποιο δίκιο της δικής τους άποψης. Κάπως ετσι κι όσοι βιαστηκαν να καταδικασουν τον κοσηματοπωλη ως δολοφόνο δεν περίμεναν καν την ιατροδικαστική έκθεση.

Αδιαφόρησαν για τα γεγονότα. Είχαν ήδη αποφασίσει ότι μπρος στην υπεράσπιση του θανόντα, το που οδηγούν τα στοιχεία δεν παίζει κανένα ρόλο. Σημασία δεν είχε καν ο ίδιος ο Ζακ αλλά αυτό που αντιπροσώπευε. Η χρήση του ως συμβόλου έχει μεγαλύτερη σημασία για τους αυτόκλητους κατηγόρους των νοικοκυραίων.

Το Zackie χρειάζονταν ως προμετωπίδα ενός κοινωνικού αγώνα. Αυτό τους ενδιαφέρει. Πώς μέσα από την περίπτωση του θα προβάλλουν τον δικαιωματισμό που εκπροσωπούν. Γι’ αυτό και έριξαν όλα τα υπαρκτά αμαρτήματα του στην “συντεχνιακή”  κολυμπηθρα. Και κάπως έτσι μετέτρεψαν μια εγκληματική ενέργεια σε μια αφόρητη υπόθεση αστήρικτων δικαιολογιών.