Marfin: Ένα “ατύχημα” με ταξικό δόλο
Γράφει ο Σπαρτιάτης,
Πέρασαν κιόλας 7 χρόνια από τη στυγερή δολοφονία 3 ανθρώπων στη Marfin. Τρεις άνθρωποι που είχαν απλά σηκωθεί να πάνε να εργαστούν, σε μια μέρα που φαινόταν όπως όλες οι άλλες. Δυστυχώς για αυτούς φάνηκε μοιραία.
Δεν ήταν ατύχημα. Δε βρέθηκαν απλά τη λάθος ώρα στο λάθος μέρος, κι ας μη στόχευαν σε αυτούς εξατομικευμένα. Όπως δυστυχώς έχει αποκαλυφθεί πλέον τα κτήνη που προκάλεσαν την πυρκαγιά στην τράπεζα έδρασαν με δόλο. Έβαλαν φωτιά με στόχο να καταστρέψουν το κτήριο και αποδεχόμενοι πλήρως το ενδεχόμενο να πλήξουν τους ανθρώπους που ήταν μέσα.
Για αυτούς δεν ήταν απλά ένα κτήριο, συμβόλιζε πολύ περισσότερα. Συμβόλιζε το κεφάλαιο, την ελεύθερη αγορά, το κέρδος, την καπιταλιστική ανάπτυξη, την εργασία, και πολλά άλλα πράγματα που έχουν μάθει να αποκηρύσσουν ως «συστημικά». Η επιθυμία τους να κάψουν μια τράπεζα που βρέθηκε στο δρόμο τους ήταν βαθιά ιδεολογική. Ήταν μια ακόμα μάχη απέναντι στον καπιταλισμό, να του προκαλέσουν πλήγμα. Οι δε άνθρωποι που εργάζονταν εκεί δεν ήταν παρά αναγκαίες παράπλευρες απώλειες. Ίσως και να πίστευαν ότι τους άξιζε γιατί συνεργάζονταν με το «σύστημα». Ίσως να τους άξιζε γιατί την ημέρα εκείνη δεν απεργούσαν. Ίσως να τους άξιζε γιατί γενικώς εργάζονταν, και οι άνθρωποι που κερδίζουν τα προς το ζην δημιουργικά και δε ζουν παρασιτικά δεν έχουν συμπάθειες στους δολοφόνους τους.
Τα κτήνη αυτά που εκείνη την ώρα διακήρυσσαν ότι διαμαρτύρονταν υπέρ της εργατικής τάξης, του λαού και του κόσμου της εργασίας, με τη δολοφονία των τριών ανθρώπων και του εμβρύου στη Marfin απλά απέδειξαν αυτό που η ελληνική κοινωνία γνωρίζει αλλά κρύβει επιμελώς: Πως μοναδικό κίνητρο έχουν την ιδεοληψία τους. Μια άρρωστη ιδεοληψία που συνθλίβει το άτομο και επιδιώκει να το εκμηδενίσει. Ενίοτε επιτυχώς. Που εχθρεύεται οτιδήποτε σχετίζεται με πρόοδο, δημιουργία, εργασία και ανάπτυξη, και προσπαθεί να το εξαφανίσει. Έτσι κι αυτοί έβαλαν φωτιά με στόχο να πλήξουν μια τράπεζα, που για αυτούς συμβόλιζε όλα τα παραπάνω. Να καταστρέψουν μια τράπεζα που εκμεταλλευόταν τους εργαζομένους της και το λαό συνολικά. Κι αν υπήρχαν μερικές παράπλευρες απώλειες από όσους εργάζονταν σε αυτή δεν πειράζει. Αναγκαίο κακό αν όχι άμεσος στόχος.
Δυστυχώς ακόμα και 7 χρόνια μετά το έγκλημα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής σκηνής αρνείται στην πραγματικότητα να καταδικάσει το περιστατικό. Έχουμε ακούσει περιπτώσεις που ναι μεν το καταδικάζουν αλλά συμπληρώνουν ότι και αυτοί θα έπρεπε να απεργούν, περιπτώσεις που το καταδικάζουν αλλά ταυτόχρονα κατηγορούν την εργοδοσία για την ακαταλληλότητα του κτηρίου, ή και περιπτώσεις που ρίχνουν όλη την ευθύνη στην εργοδοσία επειδή την ημέρα εκείνη η τράπεζα λειτουργούσε. Γενικά περιπτώσεις που επιχειρούν να περιορίσουν, αν όχι να εκμηδενίσουν, τις εγκληματικές ευθύνες των δολοφόνων των τριών ανθρώπων.
Μέχρι σήμερα οι οικογένειες των θυμάτων δυστυχώς δεν έχουν νιώσει ούτε το σύνολο της κοινωνίας να τους συμπαρίσταται ούτε την ελληνική δικαιοσύνη να τους δικαιώνει. Οι ένοχοι της δολοφονίας κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι, έχοντας διαπράξει ποιος ξέρει πόσα εγκλήματα από τότε. Και η άρρωστη ιδεολογία που τους παρακινεί συνεχίζει να υπάρχει, οδηγώντας κι άλλους στον ίδιο δρόμο.
