Κάποιοι θάνατοι σηματοδοτούν το τέλος μιας εποχής
Ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη είναι ο τελευταίος σε μια σειρά θανάτων που με έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Θάνατοι που είναι κάτι περισσότερο από τον θάνατο του ατόμου αυτού. Θάνατοι που επηρεάζουν πολύ περισσότερους ανθρώπους. Θάνατοι που σημαίνουν το τέλος μιας εποχής.
Είναι θάνατοι που είναι αναμενόμενοι. Είναι, δηλαδή, μεγάλοι άνθρωποι οι οποίοι έζησαν τη ζωή τους στο έπακρο, και ήταν η ώρα να ξεκουραστούν. Μακάρι να μπορούσαμε να τους κρατήσουμε για πάντα, αλλά θα ήταν παράλογο, θα έχανε την αξία του.
Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι. Οι δικές μας οι γενιές, τι έχουν να προσφέρουν; Τι θα πουν για εμάς οι επόμενοι όταν έρθει η ώρα μας;
Όλο και περισσότερο σκέφτομαι ότι έχουν αλλάξει τα πάντα. Έχουν αλλάξει τα πράγματα στα οποία δίνουμε σημασία στην πράξη. Γιατί μπορεί να λέμε ότι δίνουμε σημασία στον σεβασμό, στην ισότητα, στην αγάπη, στην αλληλεγγύη και σε τόσες άλλες βαρύγδουπες λέξεις, αλλά στην πράξη, πόσο το κάνουμε; Πόσο το κάνουμε από τη στιγμή που βάζουμε αυτές τις έννοιες μέσα σε καλούπια και τους τοποθετούμε από πάνω ταμπέλες; Ο σεβασμός πλέον επιβάλλεται και δεν κερδίζεται. Η αλληλεγγύη πλέον είναι μόνο αριστερή, άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να τη «νιώθει». Η ισότητα είναι μόνο στα πράγματα που μας συμφέρουν, μόνο στα δικαιώματα και όχι στις υποχρεώσεις. Η αποδοχή είναι μόνο για τους ξένους, από κίνδυνο μήπως μας πουν ρατσιστές, κάνοντας στην άκρη τους συνανθρώπους μας.
Τι αφήνει άραγε η δική μας η γενιά; Αφήνει σίγουρα τεχνολογική πρόοδο, πρόοδο της επιστήμης. Αυτά ναι, τα έχει καταφέρει και θα καταφέρει και πολλά ακόμα. Αλλά δίνοντας βάση εκεί, νομίζω χάσαμε τα πιο απλά, τα καθημερινά.
Χάσαμε τη δυνατότητα να μιλάμε ο ένας στον άλλον. Να συζητάμε. Χάσαμε τη δυνατότητα να βρίσκουμε κοινά σημεία. Χάσαμε την υπομονή μας και την επιμονή μας να διατηρήσουμε αυτό που επιθυμούμε, στην πρώτη δυσκολία τα παρατάμε. Χάσαμε, νομίζω, την «τσίπα» σε ορισμένες περιπτώσεις να παραδεχόμαστε ότι έχουμε λάθος, ότι έχουμε άδικο. Χάσαμε τον σεβασμό προς το πρόσωπό μας και αυτομάτως, τιμωρούμε τους γύρω μας με το να μη τους σεβόμαστε, σαν αντίποινα.
Μάθαμε στα πάντα να βάζουμε ταμπέλες. Κάναμε ταμπέλα ακόμα και το να «μη βάζουμε ταμπέλα». Μάθαμε να ασπαζόμαστε πεποιθήσεις που δεν ξέρουμε καν τι σημαίνουν, απλά για να ανήκουμε κάπου. Μάθαμε ότι η μόνη απάντηση είναι η αντίδραση και όχι η δημιουργία. Μάθαμε να παίρνουμε και όχι να δίνουμε. Μάθαμε να απαιτούμε και όχι να κερδίζουμε.
Το πιστεύω ότι κάθε γενιά έχει τα δικά της εμπόδια να υπερπηδήσει, τους δικούς της πόλεμους να πολεμήσει και να νικήσει. Τους δικούς της εσωτερικούς δαίμονες να χαλιναγωγήσει. Εμείς έχουμε όλων των ειδών τα εμπόδια: οικονομικά, κοινωνικά, υγειονομικά, περιβαλλοντικά…και τι δεν έχουμε! Αλλά μόνο αυτό θα μείνει για εμάς;
Ότι συναντήσαμε μόνο δυσκολίες και αφήσαμε πίσω μας μόνο αποκαΐδια όλων των ειδών; Δεν θα αφήσουμε τίποτα δημιουργικό; Ή η μόνη δημιουργία μας είναι η αυθάδεια και η άποψη ότι όλοι μας χρωστάνε;
Έτσι θέλουμε να μας θυμούνται; Σαν τα κακομαθημένα που τελικά κατάφεραν να καταστρέψουν τον κόσμο; Σαν τη γενιά που ξέχασε να γράφει, να μιλάει, να διαβάζει, να έχει κριτική ικανότητα;
Σαν τη γενιά που αποδεικνύεται πιο «πρόβατο» από όλες τις προηγούμενες, στην προσπάθειά της να μη χαρακτηριστεί ως τέτοια…;
