Ιδεολογικοί σκιτζήδες, περιορίζονται στη δοκιμασμένη συνταγή του «σεξισμός και πατριαρχία»

Γράφει η Μανθή Χήνος

Σε συνέχεια μιας πρότασής μου για μια ταινία με πολύ υψηλή προσωπική αξιολόγηση, ας έρθουμε να δούμε πως οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις που ανέδειξε ο Βάις, βρίσκουν εφαρμογή στο περιβόητο συνέδριο γονιμότητας ή whatever…

Όσοι διαφώνησαν με το περιεχόμενο του συνεδρίου, ανέδειξαν μια διαφωνία political correct, άρα light, άνευρη, συνηθισμένη, χρήσιμη μόνο για ολίγη Κυριακάτικη αντιπολίτευση, πριν ξεκινήσει το σημερινό πρόγραμμα του Euro. Σαν τους γιατρούς του μεσαίωνα που σε κάθε ασθένεια συνταγογραφούσαν κλύσμα και αφαίμαξη, οι σύγχρονοι ιδεολογικοί σκιτζήδες, περιορίζονται στη δοκιμασμένη συνταγή του «σεξισμός και πατριαρχία». Εύκολη συνταγή, λίγα υλικά και αφήνει ερμητικά κλειστό το παραβάν της πραγματικής διαφωνίας, που αυτή όμως θίγει τον πυρήνα της πολιτικής τους σκέψης…

Ποιο είναι το ζητούμενο του συνεδρίου;; Η καταπολέμηση της υπογεννητικότητας… «δια να συνεχίσουμε ως έθνος την ιστορική μας πορεία που ήδη μετράει πολλές χιλιάδες χρόνια». Επί της ουσίας προσκαλεί τον βασικό παράγοντα της τεκνοποίησης – γυναίκα, ως έχουσα το πλεονέκτημα (;;) της κύησης, να απόσχει των ατομικών επιλογών (σπουδές, καριέρα, κοινωνική ανέλιξη, αισθητική σώματος ή ότι άλλο) προς το καλό του συνόλου, των πολλών, της κοινότητας, της κοινωνίας, υπό τη μορφή του κομματιού του έθνους που έχει συγκροτήσει ένα κρατικό νομικό μόρφωμα στα νότια της Βαλκανικής…

Τι ζητά εν ολίγοις;; Την υποταγή του εγώ στο εμείς. Τη θυσία της ατομικής ευδαιμονίας στο βωμό του συλλογικού συμφέροντος. Την ακύρωση της προσωπικής επιλογής προς εξυπηρέτηση της ομαδικού/κοινωνικού/κρατικού ζητούμενου. Τον εξορισμό ενός φιλελεύθερου τρόπου σκέψης και της υιοθετήσης του «κοινωνισμού», δια της χρήσης όχι της φυσικής αλλά της συναισθηματικής βίας…

Προφανώς οι πραγματικοί αυτοί λόγοι της διαφωνίας, δεν προβάλλονται αλλά αποσιωπούνται. Γιατί στην αναλογία τους θα γκρεμίσουν ένα διαχρονικό ιδεολόγημα που θέλει τον πολίτη ομοιόμορφο στρατιώτη, χωρίς επιλογές, χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς… «αστικούς εγωισμούς»…

Γιατί άλλωστε, μια γυναίκα που γεννοβολάει σαν κουνέλα για το καλό του κράτους βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις ατομικές επιθυμίες, σε τι διαφέρει από τον Σταχανοβίτη εργάτη που εργάζεται ακατάπαυστα, αγνοώντας την ατομική ευχαρίστηση, για να πετύχει τους παραγωγικούς στόχους του 5ετούς προγράμματος;;

Αν ψάχνετε να βρείτε πραγματικούς, όχι γιαλαντζί, διαφωνούντες με τον πυρήνα της σκέψης του συνεδρίου, μην ψάχνετε σε αυτούς που βγήκαν πρώτοι να φωνάξουν…