Η Εβδομάδα που δεν μας Είπαν XXII

Γράφει ο Ρένος Δούκας

Η επικαιρότητα τρέχει. Αυτό που δεν τρέχει είναι η χώρα. Η κυβέρνηση μπερδεύει τον ρυθμό με την κατεύθυνση και τον όγκο των ανακοινώσεων με τη στρατηγική. Όταν όλα παρουσιάζονται ως σημαντικά, τίποτα δεν είναι ουσιαστικό. Η πολιτική όμως δεν κρίνεται από το πόσα ειπώθηκαν, αλλά από το αν ειπώθηκε κάτι που να δείχνει πού πάμε.

Ο προϋπολογισμός του 2026 παρουσιάζεται ως εργαλείο στήριξης. Στην πράξη λειτουργεί ως διαχειριστική άσκηση ισορροπίας. Οι αριθμοί δείχνουν αντοχή, τα νοικοκυριά δείχνουν κόπωση. Το κόστος ζωής ακυρώνει κάθε λογιστική αύξηση. Όταν η ανάπτυξη δεν μεταφράζεται σε ανάσα, τότε δεν είναι ανάπτυξη. Είναι στατιστική.

Οι συντάξεις προπληρώνονται και αυτό βαφτίζεται πολιτική. Δεν είναι. Είναι τεχνική διευκόλυνση. Οι συνταξιούχοι δεν ζητούν ημερομηνίες. Ζητούν σιγουριά. Ζητούν μια οικονομία που να μην φοβούνται για τα παιδιά τους.

Το ίδιο ισχύει και για τη στέγη. Όσο το κράτος επιδοτεί τη ζήτηση χωρίς να χτίζει προσφορά, οι τιμές ανεβαίνουν και η κοινωνία πιέζεται. Χωρίς εθνικό σχέδιο κατοικίας, οι παρεμβάσεις είναι πυροσβεστικές. Στην Ευρώπη συζητούν. Εμείς ακολουθούμε. Και χάνουμε χρόνο.

Η ρύθμιση για τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο ανακουφίζει, αλλά έρχεται αργά. Πολύ αργά. Χιλιάδες οικογένειες πλήρωσαν για χρόνια την απουσία πολιτικής απόφασης. Κάθε καθυστέρηση έχει κόστος και αυτό το κόστος το πλήρωσαν πολίτες, όχι κυβερνήσεις.

Στην άμυνα, η παραλαβή νέων μέσων είναι υποχρέωση του κράτους. Δεν είναι λόγος αυτοθαυμασμού. Η αποτροπή δεν είναι λίστα εξοπλισμών. Είναι συνέπεια, συνέχεια και καθαρό μήνυμα. Η ασφάλεια δεν αντέχει ασυνέχειες και αλλαγές ύφους.

Στην εργασία, τα ψηφιακά εργαλεία καταγράφουν. Δεν λύνουν. Το ερώτημα δεν είναι αν ξέρουμε περισσότερα για τις υπερωρίες. Είναι αν αυτές πληρώνονται σωστά και αν η εργασία γίνεται πιο σταθερή. Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν εξαντλείται στα έσοδα των ταμείων.

Η κυβερνοασφάλεια, η καινοτομία, η τεχνητή νοημοσύνη παρουσιάζονται ως άλματα. Χωρίς σύνδεση με παραγωγή, χωρίς βιομηχανική βάση, χωρίς επιστροφή επιστημόνων, παραμένουν κτίρια χωρίς περιεχόμενο. Η γνώση που δεν γίνεται εργασία, γίνεται αφίσα.

Στην οδική ασφάλεια, η τεχνολογία βοηθά. Δεν υποκαθιστά την παιδεία. Το ίδιο και στις συγκοινωνίες. Οι πιλοτικές λειτουργίες δεν είναι πολιτική. Είναι δοκιμές. Χωρίς μονιμότητα, όλα επιστρέφουν εκεί που ήταν.

Στον πρωτογενή τομέα, τα μπλόκα δεν είναι πρόβλημα. Είναι σήμα κινδύνου. Όταν η περιφέρεια ερημώνει, δεν φταίνε οι αγρότες. Φταίει η απουσία σχεδίου. Κανείς δεν ζητά χρήματα χωρίς αντίκρισμα. Ζητά πολιτική που να παράγει.

Στον πολιτισμό, τα μεγάλα έργα έχουν αξία όταν εντάσσονται σε αφήγημα ταυτότητας. Όχι όταν λειτουργούν ως έργα κύρους. Ο πολιτισμός δεν είναι βιτρίνα. Είναι τρόπος να στέκεσαι στον κόσμο.

Και εδώ φτάνουμε στην ουσία.

Οι εβδομαδιαίες ανασκοπήσεις είναι χρήσιμες για τη διαχείριση εικόνας. Η Ιστορία όμως δεν γράφεται με δελτία. Γράφεται με αποφάσεις που αντέχουν στον χρόνο. Με στρατηγική. Με ευθύνη.

Εκεί κρίνεται κάθε διακυβέρνηση. Όχι στο πόσα είπε. Αλλά στο αν ήξερε πού πήγαινε.