Η εποχή της βίας…
Γράφει ο Χρήστος Μασσαλάς
Η χρήση βίας είναι μια πραγματικότητα. Η στάση απέναντί της αποτέλεσε κεντρικό σημείο του ανθρώπινου πολιτισμού.
Διακρίνουμε, τη βία της επιβολής και τη βία της απελευθέρωσης, τη βία του εγκλήματος και τη βία της δικαίωσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η βία της υποδούλωσης δεν δικαιολογεί πάντα την αλόγιστη βία της απελευθέρωσης.
Η τρομοκρατία, δηλαδή η αλόγιστη βία, το απρόκλητο έγκλημα κατά αμάχων, δεν αποτελεί αποδεκτό τρόπο αντίδρασης ενός υπόδουλου λαού για διεκδίκηση της ελευθερίας, αν και τα κράτη δεν δημιουργήθηκαν με εκλογές!
Η επιθετικότητα είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Μόνον όταν οι άνθρωποι αποκτούν ένα συγκεκριμένο οικονομικό, εκπαιδευτικό και πολιτιστικό επίπεδο αυτό το στοιχείο υποχωρεί…
Οι παθογένειες του καιρού μας δημιουργούν περιβάλλον σύγχυσης. Για παράδειγμα, όταν οι Α εξεγείρονται κατά του Β, που είναι παρίας του διεθνούς συστήματος, η διεθνής κοινότητα τους αναγνωρίζει ως «αγωνιστές της ελευθερίας», όταν όμως οι Α εξεγείρονται κατά του Γ, που έχει διεθνή ερείσματα, η διεθνής κοινότητα τους θεωρεί «τρομοκράτες».
Η βία δεν είναι ο καλύτερος τρόπος επίλυσης των διαφορών. Είναι ο χειρότερος… Αλλά, η ικανότητα και η αποφασιστικότητα χρήσης βίας είναι ο καλύτερος τρόπος αποθάρρυνσης της αδικίας και της αυθαιρεσίας των ισχυρών. Η χρήση βίας είναι πολύ φτωχή λύση, για κάθε πρόβλημα. Γενικά, χρησιμοποιείται από μικρά παιδιά και από μεγάλα έθνη.
Η βία είναι όπλο των ηγετών…
Ο άξιος ηγέτης είναι εκείνος που έχει τη σωφροσύνη να την αποφεύγει, όταν μπορεί να την αποφύγει, την αποφασιστικότητα να την χρησιμοποιεί με επιτυχία, όταν δεν μπορεί να την αποφύγει και τη σοφία να διακρίνει την πρώτη από τη δεύτερη περίπτωση.
Τι κρίμα…
Στον χώρο της σοφίας βασιλεύει η ερημιά!
Πρωινός Λόγος
