Φιλελευθερισμός και Ορθοδοξία
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Η δογματική εναντίωση προς την θρησκεία δεν προσιδιάζει στην φιλελεύθερη ιδεολογία. Η ελευθερία, ως υπέρτατη και καθολικής παραδοχής αξία, δεν επιδέχεται περιορισμούς στην έκφραση και άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων, όταν αυτά δεν θίγουν την ελευθερία των άλλων και δεν περιορίζονται από το Σύνταγμα και τους νόμους για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Συνεπώς, η πρόταξη της ελευθερίας, ως θεμελιώδους αρχής του γνήσιου φιλελευθερισμού, δεν συνάδει με την έκπτωση την οποία προδήλως συνεπάγεται η άρνηση παραδοχής του αναφαίρετου δικαιώματος να θρησκεύονται, να εκδηλώνουν ελεύθερα και ανεμπόδιστα την πίστη τους και να τηρούν τις θρησκευτικές τους παραδόσεις και τα λατρευτικά έθιμά τους όσοι άνθρωποι αισθάνονται την πνευματική και ψυχική ανάγκη να στρέφονται προς το Θείον και να καθορίζουν την ζωή τους και την καθημερινότητά τους με βάση αυτήν τους την πεποίθηση και επιλογή.
Στην χώρα μας, υπό το κράτος των παρωχημένων ιδεοληψιών και της δογματικής ακαμψίας της αριστεράς, με την διαστρέβλωση των ιδεών και την προπαγανδιστική ανάδειξη μυθοπλασιών που επικράτησαν κατά την μεταπολίτευση, έχουν διαμορφωθεί απόψεις που βολεύουν την αριστερή παραμυθία. Έτσι, οι «ετικέτες» που έχει επινοήσει η αριστερά για την εξυπηρέτηση των νεφελωδών φαντασιώσεών της, στο πλαίσιο της αγωνιώδους αναζήτησης της ιστορικής της δικαίωσης, αποτελούν «θέσφατα», που με την ιδεολογική αδράνεια και την ανοχή του φιλελεύθερου – δημοκρατικού χώρου, απέκτησαν καθολικό κύρος και αδιαμφισβήτητη ισχύ.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, «προοδευτικό» είναι ό,τι ονομάζει προοδευτικό η αριστερά, ακόμη και αν πρόκειται στην πραγματικότητα για πηχτό και αδιαπέραστο σκοτάδι. (προοδευτικός ο Μαδούρο, προοδευτικά μέτρα η κατάργηση της αξιολόγησης και η απόρριψη της αριστείας, προοδευτική και η λειτουργία του πανεπιστημιακού ασύλου για την προστασία τρομοκρατών, εμπόρων ναρκωτικών και λοιπών συμμοριών του κοινού ποινικού δικαίου…).
«Δίκαιο» και «νόμιμο» είναι ό,τι έχει αναγορεύσει ως απόλυτο και αναφαίρετο δικαίωμά της η αριστερά, απλά και μόνον διότι εξυπηρετεί τις (συνήθως άκαιρες, ταξικές και συχνά οπισθοδρομικές) διεκδικήσεις της και τις αραχνιασμένες κοινωνικοπολιτικές σκοπιμότητές της. (Θυμηθείτε το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», αλλά και την ενδεικτική κοινωνικής απαξίωσης και άσβεστου μίσους ιαχή «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» !…)
«Δημοκρατικός» πολίτης είναι όποιος προσκυνά την αυθεντία του Μαρξ, ως διαρκούς και αξεπέραστου καταλύτη των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, θαυμάζει ή, έστω, αναγνωρίζει την αναγκαιότητα της λενινιστικής επανάστασης, ασπάζεται ή έστω σέβεται την εικονολατρία της αριστεράς και νοσταλγεί, γενικώς και αορίστως, τους αγώνες του «λαού» και την «χαμένη ευκαιρία» να γίνει η χώρα «λαϊκή δημοκρατία», όπως οι αλήστου μνήμης «δημοκρατίες» του υπάρξαντος σοσιαλισμού… Αντιθέτως δε, όποιος «ασεβεί» προς τα προαναφερόμενα «ιερά και όσια» της αριστεράς, θεωρώντας ότι δικαιούται να διατυπώσει και να εκφράσει τις αντιρρήσεις του, να προβάλει τα επιχειρήματά του και να αντιτάξει τις δικές του ιδεολογικοπολιτικές ανησυχίες, στιγματίζεται ως «ακροδεξιός», «φασίστας», γερμανοτσολιάς», «δωσίλογος» και ό,τι άλλο ξεπηδήσει από την συνήθως χυδαία φαρέτρα της αριστερής «ιντελιγκέντσιας» ή ψευδοδιανόησης…
Είναι προφανές ότι ο φιλελευθερισμός δεν έχει (και δεν θα μπορούσε να έχει) την παραμικρή σχέση με αυτά τα ιδεολογικά απολιθώματα, που απορρέουν μόνον από συνειδήσεις αιχμάλωτες στην βαλτωμένη δογματική ακινησία της αριστεράς και είναι απρόθυμες, εξ αιτίας αυτής ακριβώς της πνευματικής καχεξίας, να θέσουν τις απόψεις τους στην κρίση της λογικής και στην βάσανο της εμπειρίας, αρνούμενες εκ προοιμίου τον διάλογο και την αντιπαράθεση των ιδεών.
Ακριβώς για τους παραπάνω λόγους είναι απορίας άξιο πως ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι υποκύπτουν στην γοητεία της αλόγιστης αποδοχής των αντιθρησκευτικών προκαταλήψεων της αριστεράς και, ακόμη περισσότερο, στην απροκάλυπτα εχθρική διάθεσή της έναντι της Ορθοδοξίας, του ιστορικού ρόλου της στην διάσωση του ελληνικού πολιτισμού και στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους και της δεδομένης θέσης σεβασμού και τιμής που αυτή κατέχει στην καθημερινότητα του σύγχρονου Έλληνα.
Πράγματι, μόνον δέσμια προκαταλήψεων και συμπλεγματικών βιωμάτων σκέψη μπορεί να παραγνωρίσει τη σωτηρία του αθάνατου αρχαιοελληνικού λόγου, που επιτεύχθηκε χάρη στην άοκνη επιμέλεια και φροντίδα «σκοταδιστών», κατά την αριστερά, θεολόγων και μοναχών του Βυζαντίου. Μόνον οι ανιστόρητοι ινστρούχτορες της λενινιστικής – μαρξιστικής ορθοδοξίας μπορούν να αρνηθούν την τεράστια συνεισφορά του Χριστιανισμού στην διαμόρφωση της δυτικής σκέψης και στην εδραίωση του πολιτισμού που σήμερα κυριαρχεί στην οικουμένη. Και μόνον διεστραμμένοι αμπελοφιλόσοφοι της εγχώριας αριστερής αχρωματοψίας μπορούν να παραβλέψουν την συνεισφορά της Εκκλησίας στην διατήρηση της εθνικής συνείδησης κατά την τουρκοκρατία, την βαθιά πίστη των αγωνιστών του ’21 και την σύνταξη όλων των συνταγμάτων της Επανάστασης υπό την σκέπη της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος.
Όσοι λοιπόν, αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι, ενστερνίζονται το αντιθρησκευτικό μένος και την απαρχαιωμένη πολεμική της αριστεράς κατά της Ορθοδοξίας, στην πραγματικότητα, αρνούνται στους συμπολίτες τους ένα αναφαίρετο και πρωταρχικής αξίας δικαίωμα, η μη αναγνώριση του οποίου, αφ’ ενός μεν αντιφάσκει προς την ιδεολογία την οποία, υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, αφ’ ετέρου δε προσβάλλει βάναυσα την υποτιθέμενη δημοκρατική τους παιδεία. Διότι ή είσαι αληθινά φιλελεύθερος, οπότε δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να επιβάλει στον διπλανό σου τις δικές σου πεποιθήσεις, σεβόμενος πλήρως την δική του ελευθερία σκέψης και ανεξαρτησία συνειδήσεως, ή, υποκρίνεσαι, κατά την αυταρχική λογική της αριστεράς, η οποία νομιμοποιεί και δικαιώνει μόνον τις δικές της βεβαιότητες, αρνούμενη να σεβαστεί και να αναγνωρίσει την προσωπική ελευθερία και την αδέσμευτη από περιορισμούς σκέψη των άλλων.
Παράλληλα, η άρνηση αναγνώρισης της συνδρομής της Ορθοδοξίας στην διαφύλαξη και εδραίωση της εθνικής μας αυτοσυνειδησίας και στην ενίσχυση του εθνικού μας φρονήματος, ουσιαστικά ταυτίζεται με την αριστερόστροφη μετατροπή της ιστορίας σε ευτελές προπαγανδιστικό εργαλείο, προορισμένο να χαλιναγωγεί την σκέψη και να υποτάσσει την κρίση στην στρατευμένη και συνεπώς ανελεύθερη ανάγνωσή της. Με απλά λόγια, ο φιλελεύθερος που συμφωνεί με την αριστερά στην απαξίωση ή στην περιφρόνηση του θρησκευτικού συναισθήματος των συμπολιτών του και θεωρεί την Ορθοδοξία αρνητικό παράγοντα στην διαμόρφωση της ελληνικής ιδιοπροσωπείας, έχει (συνειδητά ή επιπόλαια) υποτάξει τον «φιλελευθερισμό» του στις ιδεολογικές στρεβλώσεις και στην παραχάραξη της ιστορίας, όπου ειδικεύονται, με θράσος και αλαζονεία, οι αμετανόητοι εραστές της δογματικής μονοκαλλιέργειας
