Εκσυγχρονισμός στην… ιδεοληψία
Η ελληνική κοινωνία αν γνώριζε, σε βάθος, το μέγεθος των ανασταλτικών παραγόντων για τον εκσυγχρονισμό της Ανώτατης Εκπαίδευσης θα απαιτούσε να είχαν ήδη γίνει οι τομές που τώρα επιχειρούνται από την Κεραμέως για την ουσιαστική… πανεπιστημοποίηση των ελληνικών πανεπιστημίων.
Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα
Η δε αξιωματική αντιπολίτευση όσο περισσότερο αντιδρά στο μετασχηματισμό των ελληνικών πανεπιστημίων σε ιδρύματα με διεθνές κύρος και ουσιαστικό εκπαιδευτικό αποτύπωμα τόσο θα εκτίθεται στην ελληνική κοινωνία.
Παρά το γεγονός ότι η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, στα λόγια, κόπτεται υπέρ της Παιδείας, στα 4,5 χρόνια που πήρε την εξουσία απέδειξε ότι ήθελε την Ανώτατη Εκπαίδευση αφενός για παρκάρισμα των νέων, ώστε να μη σημειώνεται το υψηλό νούμερο στην ανεργία τους, και αφετέρου για πτυχία χωρίς αντίκρισμα. Θέλει, ουσιαστικά, πανεπιστήμια ως δεξαμενές άντλησης οργισμένων ψηφοφόρων. Οταν το συνειδητοποιήσουμε, θα αντιληφθούμε και τις κωμικές αντιρρήσεις που προβάλλει σε όποιο εκσυγχρονιστικό σχέδιο για την Ανωτάτη Εκπαίδευση επιχειρείται. Μισεί την, όποιας μορφής, αριστεία.
Είναι λογικό γραπτό που αξιολογείται με βαθμολογία τρία και πέντε να αποτελεί «διαβατήριο» για πανεπιστημιακές σπουδές που απαιτούν αυξημένες δυνατότητες; Αλλά δεν είναι της παρούσης να γράψω ότι οι εναλλακτικές επιλογές που θα προσφέρει η επαγγελματική εκπαίδευση μπορούν να ακυρώσουν τα πτυχία… τοίχου.
Μέσα στον ορυμαγδό που προκαλεί η Αριστερά για την Ανώτατη Εκπαίδευση -όχι όμως και για τους λόγους που πρέπει- ξεχνάμε το… υπόλοιπο «δάσος», που είναι οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, όπως έλεγε ο Γιαννάκης Κακριδής. Και το «δάσος» των καθηγητών ουσιαστικά μένει στο απυρόβλητο, ξεχνώντας ότι αυτοί πρέπει να προχωρήσουν γρήγορα, να σηκώσουν το βάρος του εκσυγχρονισμού της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Είναι όλοι ικανοί; Ισχύουν ουσιαστικά κριτήρια για την εκλογή τους; Εκτός από ακαδημαϊκή θεώρηση, έχουν τη δυνατότητα συνεργασίας σε ομαδική δουλειά ή με τους φοιτητές; Εχουν εμμονές και ιδεοληψίες;
Πολλοί καθηγητές ξεκινούν με ιδανικά: Να διδάξουν με όραμα και όνειρα. Και καθ’ οδόν, αντιμετωπίζοντας τις αντιξοότητες του ακαδημαϊκού περιβάλλοντός τους, συρρικνώνονται τα όνειρά τους. Εντέλει φτάνουν να διεκπεραιώνουν απλά το καθήκον τους. Ασήμαντες μειοψηφίες στα τμήματα των σχολών, δρουν ανασταλτικά, με μόνα κριτήρια την πολιτική τοποθέτηση. Αντίληψη μιας στείρας και ανήθικης αριστερής κλίκας. Ουσιαστικά, βάζουν εμπόδια, φθείρουν και συκοφαντούν κάθε φιλελεύθερη προσπάθεια. Και ενώ οι εγκάθετοι είναι λίγοι, κατορθώνουν να τρομοκρατούν, με ποικίλους τρόπους, όσους διαφωνούν ιδεολογικά μαζί τους. Και το χειρότερο: Προσεταιρίζονται, ως ινστρούχτορες, και μικρές μειοψηφίες φοιτητών, δημιουργώντας προβλήματα στους συναδέλφους τους. Ο φθόνος τις περισσότερε φορές τούς καθοδηγεί.
Το κομματικό μίσος πρέπει να ξεκαρφωθεί από τα πανεπιστήμια και να εγκατασταθεί η παραδοχή της διαφορετικότητας. Γι’ αυτό, όμως, φοβάμαι ότι θα χρειαστούν πολλές επόμενες γενιές ώσπου να αποτελέσει ακαδημαϊκό κεκτημένο. Μια Κεραμέως δεν θα φτάσει.
