Είναι δύσκολο να σταθεί όρθιο ένα άδειο σακί

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος 

Η παραπάνω φράση ανήκει στον Benjamin Franklin. ‘Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας τον Τσίπρα στην πρόσφατη ομιλία του στο ελληνικό κοινοβούλιο με αφορμή τη συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης. Αναρωτιέμαι μήπως τελικά είναι της μοίρας του ελληνικού λαού να κυβερνιέται από τα πολιτικά κατακάθια του; ή μήπως το βόλεμα στην κυβέρνηση διαφθείρει και τον πιο ηθικό Έλληνα;

Άκου τι άλλο μου ήρθε… Σήμερα την Ελλάδα την κυβερνούν οι χτεσινοί τραμπούκοι και τυχοδιώχτες της. Και αυτό λέει πάρα πολλά για το ήθος τους. Όλοι μας το λέμε έτσι, το λέμε αλλιώς. Κανένας δε βγαίνει να το αποτυπώσει τοποθετώντας το στην ακριβή του διάσταση. Ας το πούμε λοιπόν! Ναι, αυτά τα πολιτικά κατακάθια και χτεσινοί τραμπούκοι και τυχοδιώκτες της!

Τι αρνείται η σημερινή κυβέρνηση προπαγανδίζοντας ότι εκπροσωπεί το καινούριο; Ότι επαναφέρει με μεγάλη δριμύτητα εκείνο που αρνητικά προκάλεσε το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης με την ανικανότητα του να δώσει στο λαό το υλικό και ηθικό εκείνο μίνιμουμ που θα τον εμπόδιζε να πέφτει συνεχόμενα θύμα της κομμουνιστικής απάτης! Αν είναι τίμιοι – που δεν είναι -, θα έπρεπε να αναγνωρίσουν την εγκληματική στραβομάρα ή ηθελημένη πράξη τους όσοι συμμετέχουν σε αυτή – κυβέρνηση. Δεν το κάνουν όμως! Αντί αυτού, επιμένουν να κοροϊδεύουν, πάνω από όλους, τον εαυτό τους, ντυμένοι με κοστούμια, χωρίς γραβάτες, έχοντας το θράσος να παριστάνουν τα θύματα ενός απάνθρωπου καθεστώτος, που οι ίδιοι όμως επαναφέρανε, θελήσανε, επιδιώξανε, επιβάλλανε και επιβάλλουν.

Ψέμα και κοροϊδία… Η αποθέωση της φαρσοκωμωδίας… Μπροστά μας στολισμένα φαντάσματα μιας νεκρής εποχής, με νέα όμως πρόσωπα. Και αυτό ίσως γιατί οι περισσότεροι Έλληνες δεν έχουν κατανοήσει τη βαθύτερη περίπτωση του κομμουνισμού. Βαθύτερη περίπτωση που κατανόησαν όλοι οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι διανοητές αλλά και ο Τζορτζ Όργουελ, ο Ρέι Μπράντμπερι, ο Άρθουρ Καίσλερ, ο Αλμπέρ Καμύ, ο δικός μας Μ. Καραγάτσης (πραγματικό όνομα Δημήτρης Pοδόπουλος) και πολλοί άλλοι που σταμάτησαν να τον αντικρίζουν σαν μια πιο εξελιγμένη μορφή του σοσιαλισμού και που αποφάσισαν να τοποθετηθούν απέναντι σε όσους πίστευαν και πιστεύουν ότι ο κομμουνισμός είναι επανάσταση ενώ ανέκαθεν ήταν ένα άθλιο καθεστώς.

Δεν φαίνεται να αφορά κανένα εκ των στελεχών και εκπροσώπων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ότι κάνανε κυβέρνηση με 4 στους 10 ψηφοφόρους να μην πηγαίνουν να ψηφίσουν στις προηγούμενες εκλογές. Τουτέστιν, τους είναι περιττό όπως και σε κάθε καθεστωτικό άλλωστε, το ότι μπορεί να έχουν τη συνταγματική νομιμότητα για ότι κάνουν – ακόμα και ένας μόνο Έλληνας να πήγαινε να ψηφίσει στις εθνικές εκλογές κυβέρνηση θα γινόταν -, αλλά όχι και τη νομιμοποίηση από το λαό. Συγκεκριμένα δε, για την συμφωνία των Πρεσπών, οι δημοσκοπήσεις φανερώνουν ότι το 70% με 80% του ελληνικού λαού διαφωνεί με την ψήφιση της. Ούτε και αυτό, όμως, δείχνει να αφορά το καθεστώς. Ίσως και να καταλαβαίνουν τα μαζικά καταστροφικά λάθη τους μα για να κρατηθούν στην εξουσία, μόνο ένας τρόπος υπάρχει: η συνέχιση της ανεδαφικής πολιτικής τους.

Η ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα προχωράει ταχύτατα, δεν μπορεί να περιμένει εμάς και η απόσταση που δημιουργείται με τη συνέχιση ανεδαφικών πολιτικών ανάμεσα στη χώρα μας και την Ευρώπη αλλά και υπόλοιπο δυτικό κόσμο αυξάνεται δραματικά. Άτυπα, ήδη, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία ταχύτητα χωρών της ΕΕ, με άμεσο κίνδυνο να εκτραπεί εντελώς και από αυτόν.  Και αναρωτιέμαι… Θα αργήσει πολύ ακόμα να έρθει αυτή η αράδα των τίμιων, λογικών και εργατικών ανθρώπων; Ακόμα και έτσι, έχοντας όλα αυτά τα πολιτικά κατακάθια και χτεσινούς τραμπούκους και τυχοδιώκτες της χώρας στην αντιπολίτευση, όπως και πριν, θα είναι αυτή η λύση του προβλήματος; Αν όχι, τότε ποια η λύση;

Θα επιλέξω να κλείσω με δυο φράσεις του συνταγματάρχη Λιάπκιν από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση: «Να, κάτι που προμάντεψε η μεγαλοφυΐα του Ντοστογιέφσκι … Θυμήθηκε τι λέει στους «Δαιμονισμένους» ο Σταυρογκίν, ο μυθιστορηματικός ήρωας που ενσαρκώθηκε στη μορφή του Λένιν: «Θα κηρύξουμε την καταστροφή. Αυτή η ιδέα είναι τόσο ελκυστική! Θα γυρέψουμε τη βοήθεια της πυρκαγιάς· θα διασπείρουμε θρύλους. Και η αταξία θα αρχίσει! Θα επακολουθήσει μια ανατροπή πρωτοφανή στην ιστορία του κόσμου. Η Ρωσία (Ελλάδα στη δική μας περίπτωση) θα σκεπαστεί από σκοτάδια· η γη θα θρηνήσει τους παλιούς της θεούς… Αλλά όταν οι επαναστάτες, αφού γκρεμίσουν τα πάντα θελήσουν να ξαναχτίσουν, θα φτιάσουν κάτι το τόσο χαώδες, χυδαίο, τυφλό και απάνθρωπο, που το οικοδόμημα, πριν κιόλας τελειώσει, θα γκρεμιστεί κάτω από τις κατάρες της ανθρωπότητας…».

Και λίγο πιο κάτω πάλι ο Λιάπκιν λέει: «Αν θέλουμε να διατηρήσει η ανθρωπότητα τον πολιτισμό που με τόσο μόχθο κατέκτησε, πρέπει να πατάξουμε τον κομμουνισμό και τους φανατικούς πιστούς του. Εγώ, που τους είδα πάνω στην ελευθερία της καθεστωτικής τους δραστηριότητας, σας βεβαιώνω πως όλοι τους είναι τέρατα απάνθρωπα… Ω! Αυτοί οι θεωρητικοί, οι ποτισμένοι με τυφλό φανατισμό του δόγματος είναι οι χειρότεροι!» Πιστεύω πως αυτή είναι και η μοναδική λύση του προβλήματος. Δε μένει παρά στις επερχόμενες εθνικές εκλογές να το κάνουμε πράξη… Όπως και να έχει είναι δύσκολο να σταθεί όρθιο ένα άδειο σακί…