Εφαρμόζουμε τις οδηγίες των ειδικών. Μένουμε σπίτι με ευγνωμοσύνη

Γράφει η Ελένη Παπουτσή, Εκπαιδευτικός – Πολιτισμολόγος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ (Καβάφης)
Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Σε λίγο χρονικό διάστημα, τόσο όσο χρειάζεται για να αλλάξουμε, εσωτεριστικά, θεώρηση, όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Όλα γίνονται για κάποιους λόγους.

Να είμαστε δυνατοί και αγέρωχοι μέσα μας, για να μην εκδηλωθούν μετά περιστατικά με ψυχικές διαταραχές. Μέσα στη συλλογική συνείδηση να μη φτάσουμε την κρίσιμη μάζα σε πανικό, γιατί προσελκύεται αυτό που φοβόμαστε.

Υπακούουμε στους επιστήμονες και μένουμε σπίτι. Είναι καλή ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή πρώτα με τον εαυτό μας (που τον έχουμε παραμελήσει), να σκάψουμε μέσα μας και μετά με τους δικούς μας που ίσως τους παραμελούσαμε με τις ασχολίες μας.

Το κράτος φυσιολογικά φοβάται μη καταρρεύσει το σύστημα υγείας και μείνουμε αβοήθητοι. Πρέπει να υπακούσουμε. Μερικές ψυχές τα έχουν επιλέξει για τη δική τους εξέλιξη. Άλλες να μας δώσουν μαθήματα για τη δική τους και για τη δική μας εξέλιξη.

Περιώνυμοι, χρήσιμοι στην κοινωνία άνθρωποι που δίνουν μαθήματα για κάποιο λόγο, ίσως για να δούμε πόσο κβαντικοί (συνδεδεμένοι διαπλανητικά) είμαστε ,η ίσως πόσο αδύναμοι είμαστε. Αλλάζουμε και εμείς ακούγοντάς τους .

Αντικειμενικότητα χωρίς φόβους, αλλά σαν να μαθαίνουμε ένα μάθημα δύσκολο βέβαια. Έχουμε καταφέρει πολλά δύσκολα αφού εμπεδώσουμε το πρόβλημα.

Καλή δύναμη σε όλους μας και πολύ Φως μέσα μας με λαμπερούς και θωρακισμένους πνεύμονες που θα λένε (μεταφορικά) <<Δε περνάς κύριε ιε μου, δεν περνάς, δεν περνάς>> Να βλέπει ο ιός το Φως και να ζαλίζεται (στα σκοτάδια γεννήθηκε εξ άλλου).

Μαζί με τις προφυλάξεις χρειάζονται και ασπίδες προστασίας. Προσευχή, Διαλογισμός, Οραματισμός. Ισχυρές και συμπαγείς αύρες. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχει δώσει πόνους.

Αγάπη και συγχώρεση μέσα μας για αυτούς οι οποίοι μας έχουν βλάψει. Εξαγνίζονται οι αύρες μας. Τα αιθερικά μας σώματα. Είναι απαραίτητο τώρα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή! Θα πάρουμε το μάθημα και θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πιο σοφοί, πιο σφαιρικοί, πιο εμβριθείς, πιο αλληλέγγυοι ,με αναπτυγμένο το ένστικτο αυτοσυντήρησής μας συγχρόνως

Για αυτούς πουν νοιώθουν άσχημα μέσα στο σπίτι τους αδικαιολόγητα , πρέπει να διαβάσουν αυτή τη ψυχοθεραπευτική πραγματική ιστορία, γεμάτοι ευγνωμοσύνη.

<<Όταν ο Χέρμαν Μπουλ έφτασε στην ψηλότερη κορυφή των Ιμαλάϊων, δεν ένιωσε καμιά μεγάλη χαρά κανέναν ενθουσιασμό ούτε συγκλονίστηκε για το κατόρθωμα του, παρόλο που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε την κορυφή.!

Είχε υποφέρει μεγάλες ταλαιπωρίες και είχε αντιμετωπίσει σχεδόν βέβαιο θάνατο. Είχε αποκοπεί από την αποστολή και προειδοποιηθεί από τους αρχηγούς να μη συνεχίσει την αναρρίχηση προς το Νάγκα Παρμάτ, την κορυφή πάνω από τα οκτώ χιλιάδες μέτρα. Αλλά εκείνος συνέχισε –μόνος- παρά το γεγονός ότι τον είχαν προειδοποιήσει , τον είχαν επιπλήξει αυστηρά, μέχρι σημείου να αναγκαστούν οι αρχηγοί του να τον διατάξουν να επιστρέψει.

Δεν υπήρχε καμιά υποστήριξη , καμιά επιβεβαίωση από την ομάδα του. Ήταν μόνος τώρα, προχωρώντας για την κορυφή. Γρήγορα θα βίωνε τρόμους που δεν είχε γνωρίσει ποτέ -πριν-.

Χιονοστιβάδες ψέκαζαν το πρόσωπο και το σώμα του με υγρό βαρύ χιόνι. Έφραζαν τις λαστιχένιες γαλότσες τους με πάγο, καθώς σκαρφάλωναν. Θα γνώριζε τρομερή δίψα , η γλώσσα του κολλούσε στα ούλα , ο λαιμός του ήταν τραχύς σαν λίμα.

Θα βίωνε το μαρτύριο μιας δολοφονικής ζέστης , μια αληθινή αγωνία κόλασης , που τον οδήγησε κυριολεκτικά στην τρέλα προξενώντας αφυδάτωση, και κάνοντας το αίμα του πηχτό και κολλώδες.

Η λαχτάρα του για υγρά –μια σταγόνα- ήταν βαθιά και ατέλειωτη. Έπεσε απτην εξάντληση, αφού έχασε την ισορροπία του. Μετά από κάθε βήμα το κουρασμένο σώμα του βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά μέσα στο χιόνι .

Όταν όλη του η δύναμη φαινόταν να τον εγκαταλείπει μια σπίθα τον ωθούσε να συνεχίσει. Μόλις που μπορούσε να σηκωθεί να προχωρήσει. Δεν ήξερε πώς να γυρίσει πίσω στους ζωντανούς ανθρώπους και η λαχτάρα του για συντροφικότητα ήταν τόσο μεγάλη, όσο και για υγρά και τροφή. Έπρεπε να στέκεται όλη νύχτα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι πάνω σε ένα στενό πλάτωμα , που μόλις του έδινε χώρο για τα δυο τους πόδια πολύ μικρό για να μπορέσει να καθίσει. Το κεφάλι του έπεφτε μπροστά, τα βλέφαρά τους πιέζονταν, και λαγοκοιμήθηκε. Προσπάθησε να μείνει ξύπνιος , αλλά ο ύπνος τον νικούσε.Από θαύμα δεν έχασε την ισορροπία του. Ξυπνούσε με τίναγμα καταλαβαίνοντας την ερημιά του και τη μαύρη σιωπηλή άβυσσο των οκτώ χιλιάδων μέτρων, να περιμένει από κάτω.

Στις ώρες της εξαιρετικής έντασης άκουγε φωνές να φωνάζουν το όνομά του.

Ήθελε να ξεφωνίσει να ζητωκραυγάσει , αλλά δε μπορούσε να βγάλει κανέναν ήχο.

Ολόκληρη η ζωή του απέκτησε ξαφνικά μια ιδιαίτερη σημασία. Αποφάσισε πως αν ζούσε θα αφιέρωνε τη ζωή του σε καλές και δημιουργικές πράξεις. Στον αγώνα του για την κορυφή βρήκε λίγους φίλους , όχι επιτυχημένους ορειβάτες, αλλά απλούς ανθρώπους. Όταν επέστρεψε έγραψε το βιβλίο του <<Μοναχική Πρόκληση>>

Είχε ανακαλύψει μέσα στη μοναξιά το θαύμα και τη χαρά της ζωής. Και ήξερε μέσα του ότι κάθε πραγματικότητα στη φύση και την ανθρωπότητα, υπήρχε για να αποκαλυφθεί μέσα απτη γνήσια εμπειρία

Clark Moustakas (Η εμπειρία τους να είσαι μόνος. Δίοδος 1990)