Αριστεροκρατία ή Αριστερίλα ή Νευροπάθεια

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Με τις πρόσφατες πορείες αφορμή των οποίων υπήρξε το δυστύχημα των Τεμπών, φανερώθηκε για μια ακόμα φορά αυτό που όλοι γνωρίζαμε κατά τα χρόνια της μεταπολίτευσης σε αυτή τη χώρα. Η Δημοκρατία δεν υπάρχει πια, αλλά αριστεροκρατία. Και αριστεροκρατία, πάει να πει πως οι αριστεροί εν είδη άρχοντες, διορισμένοι εκ αριστερού «θεού» κι όχι διαλεγμένοι εκ λαού, έχουν φυσική υπόσταση ανώτερη απ’ τον άλλο κόσμο· επομένως πρέπει να ξεχωρίζουν τόσο σε εμφάνιση μέσω της παρουσίας τους όσο και σκέψη. Και φυσικά να μην ελέγχονται αλλά ούτε και να κρίνονται για τις πράξεις, τον τρόπο ζωής τους (αρκετοί εξ αυτών διάγουν πλουσιότατο βίο) και τα λεγόμενα τους.

Επίσης, όμως, και αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο, είναι και αυτοί που στηρίζουν ηθελημένα ή και άθελα τους την δημιουργία και ανάπτυξη νέων Ροβεσπιέρων, Στάλιν, Μάο και άλλων δικτατόρων του προλεταριάτου. Απαίτηση όλων αυτών δεν είναι βέβαια η ελευθερία, πολλώ δε μάλλον η ισότητα την οποία και επικαλούνται και έχουν κάνει σημαία τους. Επιδίωξη τους είναι η δικτατορία για να χρησιμοποιήσουν την τρομοκρατία προκειμένου να επιβάλλουν στη χώρα τις δικές τους ηθικές αρχές. Τα μέσα που απαιτούνται, δηλαδή, για να εδραιωθούν οι αρετές αυτές, δεν είναι η δημοκρατία, αλλά η τρομοκρατία.

Και σε τι απροσμέτρητα ύψη πάνω από την ανθρωπότητα τοποθετούν τον εαυτό τους όλοι αυτοί εδώ! Και σημειώστε την αλαζονεία με την οποία μιλάνε! Ούτε περιμένουν ένα τέτοιο αποτέλεσμα για την εδραίωση των δικών του ηθικών αρχών από μια κυβέρνηση που πηγάζει από την αυτοδιάθεση του λαού. Όχι, αυτοί οι ίδιοι θα ξαναφτιάξουν την ανθρωπότητα· και με κύριο μέσο την αριστεροκρατία ή αριστερίλα, δηλαδή την τρομοκρατία. 

Θα κλείνουν τους δρόμους όποτε γουστάρουν. Θα καίνε δημόσια και ιδιωτική περιουσία κατά βούληση. Για την διεξαγωγή του «κοινωνικού πολέμου» θα χρησιμοποιούν τόσο την προπαγάνδα όσο και την εκμετάλλευση των κοινωνικών αντιθέσεων και προβλημάτων – φασισμός και ο κομμουνισμός θα ήταν αδιανόητοι χωρίς την προπαγάνδα. Θα παίζουν συστηματικά και χωρίς καμία επίπτωση τον ρόλο του σκανδαλοθήρα, σπιλώνοντας κάθε φορά υπολήψεις και καταστρέφοντας ακόμη και ζωές. 

Και φυσικά η «σταυροφορία» τούτη χρειάζεται συγγραφείς, μουσικούς και ποιητές για να εκφραστεί. Για αυτό βλέπεις σύσσωμη στους δρόμους και όλη την καλλιτεχνική αριστεροκρατία και αριστερίλα. Τι κι αν ο Μαγιακόφσκι είχε πει ότι επανάσταση γίνεται μόνο στον έρωτα και στην τέχνη. Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον έχουν γραμμένο. Στρατευμένοι καλλιτέχνες της αριστεροκρατίας και αριστερίλας. «Έχω μέσα μου την επανάσταση, επομένως θα πάω στον προλεταριακό παράδεισο οπωσδήποτε», λέει ο καθένας από αυτούς· και κάνει ό,τι του καπνίσει.

Θα μείνω και θα κλείσω εδώ με αυτό που ευρηματικά γράφει ο Μαρσέλ Προυστ, στον Β Τόμο του Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο, για τους νευροπαθείς: «… Οι νευροπαθείς είναι ίσως, παρά την καθιερωμένη έκφραση, αυτοί που «ακούν» λιγότερο τον εαυτό τους: ακούν μέσα τους τόσα πράγματα για τα οποία αντιλαμβάνονται αργότερα πως άδικα ανησύχησαν, ώστε τελικά δεν δίνουν προσοχή σε κανένα. Το νευρικό τους σύστημα τους έχει τόσο συχνά κραυγάσει: «Βοήθεια!» σαν για μια επικίνδυνη αρρώστια, ενώ έμελλε απλούστατα να πέσει χιόνι ή ν’ αλλάξουν διαμέρισμα, ώστε συνηθίζουν τελικά να μη λογαριάζουν τέτοιες προειδοποιήσεις περισσότερο απ’ ό,τι ένας στρατιώτης που, στην ένταση της δράσης, τις αντιλαμβάνεται τόσο λίγο ώστε είναι άξιος, μολονότι βρίσκεται στα τελευταία του, να εξακολουθεί για λίγες μέρες ακόμα να συνεχίζει τη ζωή ενός ανθρώπου με καλή υγεία». 

Ας τελειώνουμε καμία φορά, ως κράτος, με αυτήν την νευροπάθεια. Αυτή θα ήταν ίσως η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση.