Δυστύχημα στο σιδηρόδρομο – Τέμπη – Τραγωδία

Γράφει η Βαρβάρα Ηλιόπουλου, Πολιτισμολόγος – Κοιν. Επιστήμονας

Είσαι άνθρωπος, είσαι νέος, είσαι ανέμελος αλλά και υπεύθυνος μαζί και εκεί που νομίζεις ότι όλη η ζωή είναι μπροστά σου και κάνεις όνειρα και τραγουδάς και γελάς και ερωτεύεσαι και αγαπάς και ταξιδεύεις και επιστρέφεις  στον προορισμό σου,  έρχεται μια καταραμένη στιγμή και ειδικά μια καταραμένη μαύρη νύχτα και το ταξίδι σου δεν έχει επιστροφή. Ακόμη κι όταν  έχεις ειδοποιήσει να μη σε περιμένουν γιατί μπορεί να αργήσεις λίγο….το ταξίδι δεν έχει επιστροφή. Δεν είναι όμως δική σου βούληση. Είναι η ανεύθυνη, κακουργηματική , εγκληματική στάση κάποιων που δεν διακατέχονται από ίχνος ηθικής και ευσυνειδησίας. Που κρύβονται πίσω από φθηνές δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν την κακουργηματική τους αμέλεια αλλά που ευτυχώς κανείς δεν τους πιστεύει . Από την άλλη όμως, δυστυχώς δεν υπάρχει πια ίχνος ζωής..

Υπάρχουν μόνο ανθρώπινες ψυχές που βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν  μέσα σε λαμαρίνες και έγιναν στάχτη μέσα σε φωτιές, αλλά που ενώ έπρεπε να διψούν για  τιμωρία και εκδίκηση, τώρα ζητούν μόνο την απελευθέρωση τους. Γιατί δεν τήρησαν την υπόσχεση τους…όχι από δική τους υπαιτιότητα αλλά από «ανθρώπινο λάθος»,  υπάρχουν  κάποιοι που περιμένουν τους δικούς τους ανθρώπους , αλλά δεν θα μπορέσουν ποτέ να τους έχουν ζωντανούς. Η απελευθέρωση αυτή  θα βοηθήσει τις ψυχές τους  να απαλλαγούν από τους δεσμούς της εκμετάλλευσης της θυσίας της ανθρώπινης υλικής τους υπόστασης. Ζητούν απεγνωσμένα αυτή την απελευθέρωση  γιατί επιζητούν τη σωτηρία της ψυχής τους. Στέκονται παράμερα και αόρατες και αφουγκράζονται τον πόνο και την οδύνη των δικών τους ανθρώπων. Θέλουν να τελειώσει ο χρόνος αυτός και να ξεκινήσει η διαδικασία της κάθαρσης. 

Χάθηκαν άδικα τόσες ανθρώπινες ζωές χωρίς να προλάβουν να ολοκληρώσουν τον κύκλο ζωής τους και να επιδράσουν σε αυτόν. Εκτός από τη διαχρονική απόδοση ευθυνών στους υπεύθυνους πρόκλησης του δυστυχήματος, τίθεται άμεσο ζήτημα ολοκλήρωσης όλων των απαιτούμενων έργων ηλεκτρονικής αναβάθμισης των συστημάτων χωρίς ολιγωρίες και γραφειοκρατικές διαδικασίες. Ίσως είναι και ο μοναδικός τρόπος για να μην υπάρξει ξανά θρήνος, οδύνη και θάνατος  σε αθώα θύματα, αλλά και για να επέλθει η σωτηρία των ψυχών τους ούτως ώστε να βρει αντίκρισμα η θυσία της υλικής τους ύπαρξης.