Από την πολιτική μακακία έως τις κατσαρίδες…

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Ανάμεσα στην πολιτική αγένεια και την πολιτική ορθότητα υπάρχει η  ευγένεια των επιχειρημάτων. Εθιστήκαμε στις κραυγές και τους ψευτοτσαμπουκάδες, ένθεν κακείθεν, και φτάσαμε να θεωρούμε τον αγοραίο λόγο, έκφραση μαγκιάς και μαχητικής διάθεσης. Ως οπαδοί τον βάφουμε με την αγιότητα των κομματικών χρωμάτων και δικαιολογούμε ανάλογα από το πόσο κοντά μας είναι αυτός που τον εκφέρει.

Τα ίδια κάναμε και με τη βία. Την καταδικάζαμε όταν πολιτικά στρέφονταν εναντίον μας, την ενισχύαμε όταν αφορούσε “αντίπαλο”. Κάπως έτσι καταντήσαμε δέσμιοι ολοκληρωτικών αντιλήψεων τις οποίες καταστήσαμε ισότιμους θεσμικούς συνομιλητές. Έπρεπε να έρθει ένας θάνατος για να αντιληφθούμε, ότι η ανοχή και οι “εξηγήσεις” είναι συνενοχή.

Αυτά τα ολίγα για να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι η ουσία. Απέναντι σε κάθε τι ακραίο αν θέλουμε να πραμένουμε αξιόπιστοι και αξιοπρεπείς.

Πάμε τώρα στα πρόσφατα. Είναι θεσμική  και ιδεολογική αγκύλωση να σε ενοχλούν οι αναφορές σε κατσαρίδες και αρουραίους αλλά όχι η καταφανής προσβολή στην αστική δημοκρατία. μιλώντας για πολιτική μακακία; Είναι θεσμική και ιδεολογική αγκύλωση να αναγκάζεσαι να εξηγείς γιατί η μια πορεία γίνεται ανεκτή ενώ μια εκδήλωση μνήμης της άλλης πλευράς είναι διχαστική.

Οι κατσαρίδες θα επιβιώσουν ακόμη και σε πυρηνικό πόλεμο. Οι αρουραίοι αντέχουν τη δυσωδία των υπονόμων και ροκανίζουν, ως γνήσια τρωκτικά, ότι βρουν  μπροστά τους. Κάπως έτσι είναι και οι ιδεολογικές “κατσαρίδες” και οι “αρουραίοι”. Ροκανίζουν τους θεσμούς μέσα στους οποίους λειτουργούν κι επιθυμούν την ανατροπή τους. Περιφέρονται με άνεση στα λύματα του διαχρονικού ιδεολογικού αυταρχισμού τον οποίο και εκθειάζουν ως  τη σωτηρία του κόσμου.