Αντιπολιτευτικός λόγος από τη δεκαετία του ‘80
Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος
Στον Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ ο Καπετάν Αχάμπ οδηγεί το πλοίο του στην καταστροφή πιστεύοντας ότι για όλα τα δεινά ευθύνεται η ομώνυμη φάλαινα. Στην πολιτική το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό. Πάντα όμως υπάρχει ένα επακόλουθο. Ο αντιπολιτευτικός λόγος γίνεται προσωπικός, σταματάει να υπάρχει και το πλήρωμα του καραβιού, δηλαδή τα στελέχη του κόμματος, αρχίζουν να αμφιβάλλουν για το πού οδηγεί ο Καπετάν Αχάμπ το πλοίο.
Η αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να αποδεχτεί ότι έχασε στις εκλογές του 2019 από τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον έκανε να βλέπει την αντιπολίτευση σαν προσωπικό θέμα. Για τον Τσίπρα πλέον δεν υπάρχει Δεξιά ή Ν.Δ. αλλά Μητσοτάκης. Ο Μητσοτάκης θέλει να ανακαινίσει το Τατόι για να επαναφέρει τη βασιλεία. Ο Μητσοτάκης βολεύει τον γιο του στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μέχρι που η ρήτρα αναπροσαρμογής για το ηλεκτρικό ρεύμα, μια ρήτρα που προβλέπεται από το ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο, για τον Τσίπρα γίνεται «ρήτρα Μητσοτάκη». Και στο ερώτημα γιατί η Ελλάδα είναι η χειρότερη και ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη στην παροχή ηλεκτρικού -που δεν είναι, αλλά δεν βαριέσαι- για τον Τσίπρα η απάντηση είναι Κυριάκος Μητσοτάκης. Κάτι που θα μπορούσε να περάσει τη δεκαετία του ‘80 όταν το «Ποντίκι» έγραφε τον πατέρα Μητσοτάκη «Δρακουμέλ» και «γκαντέμη». Ανάμεσα στο ’80 και το 2020 μεσολαβούν 40 χρόνια και αυτό που έπιανε τότε δεν είναι απαραίτητο ότι δουλεύει τώρα.
Το θέμα βέβαια δεν είναι πώς θα αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις αυξήσεις στις τιμές ενέργειας αλλά η κυβέρνηση. Και η κυβέρνηση έχει ένα λεπτό θέμα να αντιμετωπίσει. Το πώς μπορεί να δίνει επιδόματα όταν για χρόνια επαναλαμβάνει ότι στην οικονομία δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα. Επίσης να ικανοποιήσει την κοινή γνώμη που θέλει τους παρόχους του ρεύματος να συμμετέχουν στη ζημιά όχι με κάποιες υπερφορολογήσεις σε ένα απώτερο μέλλον αλλά με άμεσες ενέργειες. Αν καταστρατηγήθηκαν συμβόλαια από εταιρίες, οι επιπτώσεις πρέπει να είναι άμεσες.
Τέλος, εκτός από την Πισπιρίγκου και τα γατάκια ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μπορεί να ασχοληθεί και με τη λιγότερο ασυνήθιστη παρανομία. Οπως τον καθημερινό τρόπο οδήγησης που δύο πεσίματα αυτοκινήτων από αερογέφυρες της Αθήνας και μία θανατηφόρα σύγκρουση σε ΛΕΑ δείχνει ότι η κατάσταση πάει να ξεφύγει. Οπως και με τις κλοπές καταλυτών που έχουν γίνει ενδημικές και αν οι αστυφύλακες δεν μπορούν να πιάσουν τους κλέφτες, μπορούν να πιάσουν τουλάχιστον τους κλεπταποδόχους. Η κόλαση δεν είναι απαραίτητα το αναπάντεχο αλλά το καθημερινό που ο πολίτης νιώθει ανήμπορος να προστατευτεί.
