Γράφει Σωτήρης Χήνος
Για κάποιον περίεργο λόγο, όταν ήμουν 16 δεν επιθυμούσα – έστω μυστικά – να πεθάνουν οι γονείς μου, οι γέροι, γιατί «κατέστρεψαν» τον πλανήτη!!! Για κάποιον περίεργο λόγο, τους αναγνώριζα ότι πήραν μία Ελλάδα ερειπωμένη και την ξανάστησαν στα πόδια τους….
Για κάποιο περιέργο λόγο, τους αναγνώριζα ότι χρηματοδοτούσαν τη μόρφωσή μου και επιθυμούσαν διακαώς να χρηματοδοτήσουν και μια ακαδημαϊκή διαδρομή. Δεν με έβγαλαν από το σχολείο νωρίς νωρίς για να μάθω «τέχνη» σε τσαγκαράδικο. Ήθελαν να μάθω περισσότερα από αυτούς, να γίνω καλύτερος από αυτούς, να εξελιχθώ περισσότερο από αυτούς.
Για κάποιο περίεργο λόγο, τους αναγνώριζα ότι ζούσα σε ένα αξιοπρεπές ενδιαίτημα, με ένα δικό μου δωμάτιο, όχι σε μια αυλή με κοινόχρηστο απόπατο και επτά νομά σε ένα δωμά. Τους αναγνώριζα ότι πήγαινα σε ένα σχολείο δίπλα στο σπίτι και δεν περπάταγα καθημερινά, συνήθως ξυπόλητος, 5 ή 10 χιλιόμετρα.
Για κάποιο περιέργο λόγο, τους αναγνώριζα ότι ζούσα σε ένα ελεύθερο δημοκρατικό περιβάλλον, όπου ουδείς με εμπόδιζε να διαμορφώσω τη δική μου άποψη και να την εκφράζω με παρρησία δημόσια. Να αντιμάχομαι τις ιδέες τους χωρίς το φόβο της τιμωρίας.
Για κάποιο περιέργο λόγο, τους αναγνώριζα ότι είχαμε ένα αυτοκινητάκι που μας επέτρεπε να κάνουμε εκδρομούλες και ταξιδάκια, να βλέπω μέρη, να αποκτώ εμπειρίες, να ανοίγει το μυαλό μου. Τους αναγνώριζα ότι μαζί τους έκανα το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό, στους άλλους τόπους, στους άλλους ανθρώπους.
Για κάποιο περίεργο λόγο τους αναγνώριζα ότι είχαν οικοδομήσει μία κοινωνία που προβληματιζόταν συνεχώς για τη βελτίωση της θέσης των παιδιών. Που είχαν μια γεμάτη βιβλιοθήκη που ήταν το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι στο χώρο της γνώσης, της συνάντησης με τους μεγάλους του πνεύματος.
Για κάποιο περιέργο λόγο, δεν ήμουν «προοδευτικός», δεν ήμουν ριζοσπάστης αριστερός, δεν άρπαξα το «ντουφέκι» να τους σκοτώσω στην «πάλη των γενεών»…
Και για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό δεν το μετάνοιωσα ποτέ…
