Το περιπολικό είναι ταξί αν σε λένε Βανδή και όχι Κυριακή

Γράφει ο Γιώργος Δόλγυρας

Στην εποχή μας όπου όλοι μιλούν για ισότητα, δικαιώματα και σεβασμό ορισμένα γεγονότα έρχονται συχνά να μας θυμίσουν πως οι λέξεις αυτές χάνουν το νόημα τους. Όταν μια γυναίκα ζητά βοήθεια και λαμβάνει ως απάντηση πως «το περιπολικό δεν είναι ταξί», ενώ μια επώνυμη (η Δέσποινα Βανδή) συνοδεύεται με προθυμία από την αστυνομία η κοινωνία δεν μπορεί να μην εξοργιστεί σύσσωμη.

Μέσα από αυτές τις δύο αντιφατικές περιπτώσεις γεννάται εύλογα το ερώτημα: Ποια ζωή αξίζει περισσότερη φροντίδα;. Μήπως η αξία του ανθρώπου κρίνεται από το πόσο γνωστό είναι το όνομα του και πόσους παράδες (γκαφρά κατά τους νέους);

Η ασφάλεια δεν θα έπρεπε ποτέ να αποτελεί προνόμιο αλλά αναφαίρετο δικαίωμα, εάν μια γυναίκα εκφράζει φόβο για την σωματική της ακεραιότητα η Πολιτεία οφείλει να ανταποκριθεί δίχως δεύτερες σκέψεις. Το περιπολικό πράγματι δεν είναι ταξί διότι είναι το μέσο της προστασίας και της ασφάλειας. Όταν λοιπόν εκλείπει η συγκεκριμένη ιδιότητα του και ο κάθε υπεύθυνος προσπαθεί να αποποιηθεί τις ευθύνες του τότε υποβαθμίζεται το νόημα αλλά και η αποστολή μιας κοινωνίας.

Στην θέση της Κυριακής (Γρίβα) θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας και η κάθε μία από εμάς. Δυστυχώς όμως ξεχνάμε πως οι στολές δεν φοριούνται μόνο για να επιβληθεί ο νόμος αλλά και για να κρατήσουν ζωντανές την ελπίδα και την φροντίδα που δικαιούται κάθε άνθρωπος. Η ζωή δικαίως θεωρείται το πολυτιμότερο αγαθό που έχουμε στη κατοχή μας και κρίνεται αναγκαία τόσο η βελτίωση όσο και η προστασία της.

Αν θέλουμε λοιπόν πραγματικά να μιλάμε για δικαιοσύνη θα πρέπει να κατανοήσουμε το αυτονόητο: Κάθε ζωή έχει ίση αξία και η ανταπόκριση δεν είναι ορθό να εξαρτάται από ποιον ζητάει βοήθεια αλλά από το γεγονός ότι κάποιος την έχει ανάγκη.

Δεν υπάρχουν άνθρωποι Α και Β κατηγορίας- VIP και μη, υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Το ζητούμενο είναι αν επιλέγουμε να τους βλέπουμε όλους με τον ίδιο σεβασμό. Η υπόθεση της Κυριακής Γρίβα ας είναι η αρχή ενός πιο δίκαιου κόσμου.