Αντίο Δημήτρη…
Θυμάστε, ελπίζω, που είχα γράψει ένα άρθρο για τη Δημήτρη, ότι τα σκληρά παιχνίδια της μαθητιώσης νεολαίας, στη Μυτιλήνη, τη μέρα της Πρωτοχρονιάς, την έστειλαν στο ψυχιατρείο.
Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα
Θυμάστε ότι δύο μέρες πριν από το Πάσχα οι αρμόδιοι αντιλήφθηκαν ότι ξεγλίστρησε από το κολαστήριο και βγήκε στο δρόμο μόνη, αβοήθητη. Τώρα βρήκαν ότι έλειπε από τον Απρίλη! Δεν το χωρά ο νους. Δεν θέλω να βάλω το μυαλό μου να ακολουθήσει τους ταραγμένους δρόμους που θα πήρε, χαμένη στις ατραπούς τού δικού της.
Ηθελα όμως τόσο πολύ να έχουμε, τις μέρες της προσμονής, ένα καλό της νέο: Οτι βρέθηκαν άνθρωποι-ΑΝΘΡΩΠΟΙ που της έδωσαν στέγη, καθαρό σεντόνι, ένα πιάτο φαΐ. Οχι ότι δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι αυτό το παραδείσιο πουλί, με τα πολύχρωμα φτερά, θα άντεχε να ξαναφυλακιστεί στον δικό μας, σκληρό κόσμο.
Διάβασα χθες το πρωί ότι ένα σώμα παγωμένο στο νεκροθάλαμο κάποιου νοσοκομείου περίμενε μέρες να το αναγνωρίσουν και πως αυτό είναι της Δημήτρη. Δεν την αναγνώρισαν ούτε ζωντανή. Συχνά συμβαίνει, είπε και ο δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο, σχολιάζοντας την είδηση.
Πόσο συχνά συμβαίνει ο οδηγός να χτυπά με το αυτοκίνητό του έναν άνθρωπο και να τον αφήνει αβοήθητο να ξεψυχήσει μόνος στην άσφαλτο; Ισως να μην έχει συνειδητοποιήσει την ευθύνη του; Οταν όμως τον χτυπά και μαρσάρει για να μην τον πιάσουν, γίνεται δολοφόνος. Λένε ότι κάποιος τέτοιος χτύπησε τη Δημήτρη. Την άφησε μόνη, ώσπου να μεταφέρουν τραυματιοφορείς το σπασμένο σώμα της, για να διαπιστωθεί ο θάνατός της.
Πριν διαβάσω την αγγελία για τη Δημήτρη, την προηγουμένη μέρα διάβασα ότι ο διεθνής οργανισμός ΝBC επέλεξε τριάντα gay και τους παρουσίασε επειδή έγιναν αποδεκτοί στις χώρες τους, αποδίδοντας εύσημα στην κοινωνία ότι καταργεί σταθερά τους αποκλεισμούς.
Εψαξα χθες εκπομπές στο NBC -όσο επιτρέπει το Διαδίκτυο- για να δω αν έχει ποτέ αφιερώσει κάποιο πρόγραμμα στις χιλιάδες ανώνυμες Δημήτρη που ζουν στα περιθώρια αυτού του κόσμου. Στο συρμό τής πολιτικής ορθότητας, «της μαύρης ζωής που μετράει», μετά το θάνατο του Φλόιντ, τοποθετούνται γρήγορα και με ασφάλεια τα επίσημα ΜΜΕ, σε θέματα που μόνον επιδερμικά και με το βλέμμα προσηλωμένο στις τηλεθεάσεις αντιμετωπίζουν.
Τη μοναξιά, η ύβρη, η χλεύη, που με τόση αξιοπρέπεια βίωσε στη ζωή της η Δημήτρη, χαίρομαι που η ψυχούλα της δεν θα τη βιώσει ζώντας σε τόπο χλοερό, σε τόπο αναψύξεως, ένθα απέδρα πάσα οδύνη και στεναγμός.
Για ένα πράγμα λυπάμαι τόσο: Οτι έχασα, ότι χάσαμε πολλά που δεν τη γνώρισα, τη γνωρίσαμε. Ακόμη κι αν μέσα στο μυαλό μου της έδωσα διαστάσεις που εκείνη δεν χρειαζόταν και ποιότητες που δεν τις εκτίμησαν εκεί όπου ζούσε…
