Έγκλημα στα «πικρά νερά»
ΚΑΘΕ έγκλημα και κάθε δολοφονία είναι ειδεχθής πράξη. Αλλά λίγες δολοφονίες συγκλόνισαν -τους πάντες- όσο η δολοφονία της 20χρονης μητέρας στα Γλυκά Νερά, δίπλα στο 11 μηνών μωρό της και λίγο πιο μακριά από τον δεμένο άντρα της. Πραγματικά παγώνει η σκέψη. Κόβεται η ανάσα. Ορμάει η φρίκη.
Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Και μετά τα γιατί, επελαύνει ο θυμός. Είναι από τα πιο άγρια εγκλήματα, από εκείνα που σε κάνουν να πιστεύεις ότι δεν υπάρχει τελικά κάτι που να είναι αδιανόητο. Το θεωρητικά ή σε άλλες εποχές αδιανόητο δεν είναι αδιανόητο. Μπορεί να συμβεί. Και συνέβη.
Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ μπορεί να μην αυξάνεται -τουλάχιστον αυτό λένε οι αριθμοί- αλλά γίνεται όλο και πιο άγρια, όλο και πιο σκληρή, όλο και πιο οργανωμένη. Παρακολουθώντας μια κοινωνία που κι αυτή άλλαξε και θυμίζει όλο και περισσότερο ένα καζάνι που βράζει. Το βλέπει κανείς στον πιο επιθετικό τρόπο με τον οποίο οδηγούμε. Ή από το πόσο εύκολα περάσαμε από τη μούντζα στον «αντίπαλο» οδηγό, στο τράβηγμα του μαχαιριού. Ταυτοχρόνως το έγκλημα, οργανωμένο ή ημιοργανωμένο, γίνεται πιο επαγγελματικό. Τα συμβόλαια θανάτου κυκλοφορούν περισσότερο και οι ληστείες μετά φόνου αυξάνονται. Μετά την 10ετή οικονομική κρίση, αλλά και μετά την πανδημία, η κοινωνία είναι ταυτοχρόνως πιο αγριεμένη και πιο φοβισμένη. Και τα δυο συναισθήματα, από διαφορετικούς δρόμους, οδηγούν σε περισσότερη βία.
ΑΣΦΑΛΩΣ δεν μπορούν να πολιτικοποιηθούν όλα, όσο κι αν «όλα είναι πολιτικά». Ούτε το ειδεχθέστατο έγκλημα στα Γλυκά Νερά μπορεί να πολιτικοποιηθεί. Επειδή συνέβη το αποτρόπαιο, δεν σημαίνει π.χ. ότι «γίναμε Κολομβία». Ούτε φταίει από μόνος του μόνο ο νόμος Παρασκευόπουλου, ο οποίος «άδειασε» στην κοινωνία όλο το «βαρύ έγκλημα», που ήταν στη φυλακή. Ούτε φταίει μόνο ότι οι μεταναστευτικές ροές κουβάλησαν μεταξύ άλλων και εισαγόμενους εγκληματίες, αυξάνοντας το υπάρχον εγχώριο εγκληματικό φορτίο. Ούτε μπορεί η ΕΛ.ΑΣ. να βρίσκεται σε κάθε σπίτι. Οπως δεν μπορεί να ασχολείται από το να κόβει κλήσεις και πρόστιμα στους παραβάτες των μέτρων για την πανδημία, μέχρι να παίζει το ρόλο του ΟΗΕ ανάμεσα σε οργανωμένους συνδεσμίτες-χουλιγκάνους στα γήπεδα.
ΑΝ ΚΑΤΙ σε κάτι υπάρχει ηθικός και φυσικός αυτουργός, είναι ότι χαλάρωσε πολύ η νομοθεσία, καθιστώντας το έγκλημα πιο εύκολο και λιγότερο επώδυνο για τους εγκληματίες. Η αλλαγή του Ποινικού Κώδικα και η ελάφρυνση των ποινών δημιούργησαν ένα αίσθημα ουσιαστικής ατιμωρησίας. Γιατί τι άλλο από ουσιαστική ατιμωρησία είναι π.χ. η ισόβια κάθειρξη στην πράξη να μεταφράζεται σε έκτιση ποινής 8-9 χρόνων; Κανένας δεν σκοτώνει και δεν ληστεύει πιστεύοντας ότι θα συλληφθεί. Αλλά έχει σημασία ότι ξέρει πως αν συλληφθεί δεν θα πεθάνει πίσω από τα κάγκελα. Σε λίγα χρόνια θα είναι πάλι έξω. Κι αν η «μπάζα» είναι καλή ή το συμβόλαιο είναι «γεμάτο», τότε μπορεί -στα μυαλά κάποιων- και να αξίζει μια φυλακή μερικών χρόνων…
ΖΟΥΜΕ πια στα «Πικρά Νερά», όπου τα εγκλήματα είναι όλο και πιο άγρια. Και το έγκλημα στα Γλυκά Νερά προκάλεσε τόσο μεγάλο σοκ, γιατί ήταν σαν μια μαχαιριά στο μαλακό υπογάστριο της κοινωνίας. Εκεί που περνάει η ζωτικής σημασίας «αρτηρία» του αισθήματος ασφάλειας. Η πολιτεία οφείλει να εγγυηθεί τη ζωή και στα «Πικρά Νερά», αλλά και στα Γλυκά Νερά. Η άμεση αυστηροποίηση του νόμου, όπως εξήγγειλε ο υπ. Δικαιοσύνης Κ. Τσιάρας, και η επικέντρωση της ΕΛ.ΑΣ. στην πάταξη του σκληρού και οργανωμένου εγκλήματος είναι οι δύο άμεσες προτεραιότητες. Αλλωστε, η ασφάλεια, εκτός από βασική προεκλογική δέσμευση της Ν.Δ., είναι βασικότατος πυλώνας και αναπόσπαστο μέρος κανονικότητας.
