Πένης κατά κόσμον και πλούσιος κατά την κυβέρνηση

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος

Ολιστικός είναι εκείνος που αφορά στην περιγραφή ή αντιμετώπιση ενός ζητήματος από όλες τις πλευρές ή σφαιρικά. Ως προς το «ολιστικό», λοιπόν, σχέδιο ανάπτυξης που ευαγγελίζεται η ελληνική κυβέρνηση τελευταία έχω να παρατηρήσω το εξής απλό αλλά πολύ ουσιαστικό:

Η ανάπτυξη θα προκύψει πρακτικά και ουσιαστικά από την ιδιωτική οικονομία (αν και αυτό δεν αναφέρεται καθαρά στο κυβερνητικό «ολιστικό» σχέδιο ανάπτυξης μια και το τελευταίο είναι πολύ αόριστο και γενικό… κάτι σαν έκθεση ιδεών θα έλεγα). Τουτέστιν από τις ελληνικές επιχειρήσεις αλλά και σε αυτές εργαζόμενα στελέχη, υπαλλήλους και εργάτες.

Κάτι τέτοιο θα ήταν εύκολο αν η ελληνική αγορά δεν συρρικνωνόταν σε επίπεδα «ο πάτος δεν έχει τέλος» αναγκάζοντας τις ελληνικές επιχειρήσεις να στραφούν στην αναζήτηση και διείσδυση σε ξένες αγορές. 

Οι ελληνικές εταιρείες όμως είναι από μικρές έως και πολύ μικρές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα… πολλώ δε μάλλον για τα παγκόσμια. Αν υπάρχει μια πιθανότητα να ανταγωνιστούν τις αντίστοιχες ξένες αυτό θα μπορούσε να γίνει σε 2 επίπεδα, ταυτόχρονα. Το ένα είναι το χαμηλότερο κόστος και το άλλο η καινοτομία και η ποιότητα. Το ένα ανταγωνιστικό και το άλλο συγκριτικό πλεονέκτημα.

Πρακτικά οι ελληνικές επιχειρήσεις μετά από την σαρωτική εσωτερική υποτίμηση των ετών της κρίσης θα έπρεπε να είναι ανταγωνιστικές σε επίπεδο κόστους από τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Κάτι τέτοιο αν και υπαρκτό δεν είναι εφικτό εξαιτίας όχι του υψηλού κόστους λειτουργίας των ελληνικών επιχειρήσεων βεβαίως αλλά της φορολογικής αφαίμαξης τους. Άρα το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα νομοτελειακά χάνεται…

Από την άλλη πλευρά για να μπορέσει η ελληνική επιχείρηση να αποκτήσει συγκριτικό πλεονέκτημα απαραίτητο είναι να επενδύσει σε καινοτομία και υψηλών γνώσεων, ειδίκευσης, ικανοτήτων και τεχνικών προσωπικό, τα αποκαλούμενα και ταλέντα. Η χώρα, όμως, έχει σχεδόν αδειάσει από στελέχη και εργαζομένους αυτών των προδιαγραφών την ίδια στιγμή που η εγχώρια χρηματοδότηση (τράπεζες, επιδοτήσεις και επενδυτές) επιχειρήσεων είναι εξαιρετικά αδύναμη και τα κεφάλαια δραματικά περιορισμένα για ένα τόσο μεγάλο στρατηγικό εγχείρημα. Οι δε λέξεις «ταλέντο» και «αριστεία» για τη σημερινή κυβέρνηση αποτελούν μεγίστη ύβρις και αιτία όλων των δεινών της χώρας.

Το «ολιστικό» σχέδιο ανάπτυξης της ελληνικής κυβέρνησης θυμίζει “Κανόνα τάγματος φραγκισκανών που επιμένει στο ιδεώδες της απόλυτης φτώχειας”. Το μοναστικό τάγμα των φραγκισκανών μοναχών, ήταν ένα από τα τέσσερα επαιτικά τάγματα που δημιουργήθηκαν στα πλαίσια της Καθολικής εκκλησίας, το 13ο αιώνα. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, όπως και το μεσαίωνα οι φραγκισκανοί μοναχοί, παρουσιάζει μια παραδοσιακή δυσπιστία απέναντι στο χρήμα. Το εν λόγω σχέδιο, λοιπόν, δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά ένα κάλεσμα στη φτώχεια. Η λογική του δεν είναι άλλη από το «πήγαινε, πούλα ότι έχεις και δώσε τα έσοδα στους φτωχούς», σε μορφή επιδομάτων πείνας. Η πενία τείνει να γίνει θεμελιώδης επιλογή στη ζωή του Έλληνα, καθώς η φτώχεια για την σημερινή κυβέρνηση δεν είναι κοινωνικό ατύχημα αλλά μια ιδιότητα απαραίτητη και φυσική σε κάθε άνθρωπο, μέσω της οποίας είναι πιθανό να φτάσει, όχι βέβαια στο Θεό όπως διακύρηταν τότε οι φραγκισκανοί, σίγουρα στο κόμμα αλλά ακόμη και στην ηγεσία του.

Από την άλλη, σε προσωπικό επίπεδο βλέποντας την ραγδαία μεταμόρφωση στο βίο και καθημερινότητα των στελεχών της σημερινής κυβέρνησης αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι ασκούν πενία μόνο κατ’ επίφαση. Άρα η πενία των Ελλήνων συντρόφων τους σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί καθ’ ομοίωση των στελεχών της κυβέρνησης και κόμματος. Η διακήρυξη του «ήταν δίκαιο και έγινε πράξη» είναι χαρακτηριστικό των ανωτέρω, καθώς ναι μεν επιβεβαιώνει τη νομιμότητα της απόλυτης φτώχιας ως δρόμο προς την κομματική τελειότητα αλλά έρχεται σε αντίθεση του τρόπου ζωής των στελεχών της κυβέρνησης και κόμματος.

Τέλος, οι φραγκισκανοί μοναχοί θεωρούσαν ότι η ιδιωτική περιουσία και τα χρήματα δεν είναι παρά συνέπειες της προπατορικής πτώσης, και μοναδικό τους νόημα είναι να θεραπεύσουν την συνεπακόλουθη αδυναμία του ανθρώπου. Το κάλεσμα στην πενία ήταν η πρόσκληση για να ανακαλύψει ο άνθρωπος εκ νέου την αγνότητα της φύσης του, που ήταν αδιάφθορη πριν από το προπατορικό αμάρτημα. Η ιδέα αυτή συμπεριλαμβάνεται σε μια και μόνο φράση της σημερινής κυβέρνησης «τέρμα στο παλιό, το διεφθαρμένο και στις παλιές πρακτικές». Με άλλα λόγια τέρμα στο «προπατορικό αμάρτημα» που οδήγησε τη χώρα σε κρίση και επιστροφή στην «φυσική» πενία. Ουδείς από όλους αυτούς βεβαίως δε συζητά αν υπήρξε μέρος και αυτός του «προπατορικού αμαρτήματος».

Μην αγνοούμε κάτι πολύ σημαντικό, ότι οι συνοδοιπόροι κομμουνιστές, παίζουν ένα πρωτεύοντα ρόλο: του σκανδαλοθήρα. Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, όπως και ο Ντε Γκωλ, κατηγορήθηκε σαν καταδότης και συνεργάτης της γερμανικής κατασκοπείας κατά τον β´ παγκόσμιο πόλεμο!!! Ο Αντώνης Σαμαράς, πρόσφατα κατηγορήθηκε για πολιτικές μίζες ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία του ελληνικού κράτους!!!

Ο Γεωργαλάς στο σύγγραμμα του με τίτλο «Η Προπαγάνδα» αναφέρει ότι: «ο φασισμός και ο κομμουνισμός θα ήταν αδιανόητοι χωρίς την προπαγάνδα». Ο κυριότερος εκπρόσωπος του πρώτου, ο Α. Χίτλερ είπε: «Χάρις στην προπαγάνδα πήραμε την εξουσία. Αυτή μας επέτρεψε να την διατηρήσουμε. Και αυτή θα μας δώσει την δυνατότητα να κατακτήσουμε τον κόσμο. Η προπαγάνδα είναι το τρομερότερο πολεμικό όπλο στα χέρια εκείνου που ξέρει να την χρησιμοποιεί». Και ο κύριος δημιουργός του δεύτερου, ο Λένιν, είπε: «Το κυριότερο από όλα είναι η διεξαγωγή Αγκινάτσιας και Προπαγάνδας σε όλα τα στρώματα του λαού»… όλη η δύναμη του κομμουνισμού στηρίζεται πάνω σε μια μεγάλη κοσμοϊστορική ανακάλυψη που έκανε ο Μαρξ όταν έγραψε την ακόλουθη φράση: «Η ιδέα μετατρέπεται σε υλική δύναμη όταν μπει μέσα στις μάζες».

Αυτά τα ολίγα, ως προς το όντως ολιστικό, αλλά προπαγάνδας και φτωχοποίησης και ουχί ανάπτυξης, σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης…