Θέατρο Τσίπρα… μια παράσταση που σίγουρα έχετε ξαναδεί

Γράφει η Αναστασία – Μαρία Δημοπούλου, Νομικός

Μια λαϊκή παροιμία λέει ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και η κυβερνητική πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το αποδεικνύει καθημερινά. Όλοι θυμόμαστε τις υποσχέσεις των «αγγέλων» της αριστεράς δυο χρόνια πριν, οι οποίοι διακήρυτταν ότι θα φέρουν πίσω το χαμένο παράδεισο. Υπέκυψαν όμως κι αυτοί σαν άλλοι πρωτόπλαστοι στον πειρασμό της εξουσίας, κι από «άγγελοι» που φάνταζαν στα μάτια του λαού, μετατράπηκαν σε καρεκλοκένταυρους που θα έκαναν τα πάντα για να παραμείνουν στην εξουσία.

Για ένα πράγμα που θα μείνει σίγουρα η κυβέρνηση Τσίπρα στην ιστορία είναι η ατέλειωτη διαπραγμάτευση, για τη διαπραγμάτευση! Η κυβέρνηση έχει χαθεί σε ένα φαύλο κύκλο έχοντας ως μοναδικό της στόχο να κρυφτεί πίσω από την υποτιθέμενη προσπάθεια συνεννόησης με τους δανειστές και να αποφύγει με αυτό τον τρόπο τα τεράστια ανοιχτά μέτωπα που έχει να αντιμετωπίσει. Το δυστύχημα είναι ότι όσο διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση, η Ελλάδα θα μετατρέπεται σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, αφού στο τέλος η διαπραγμάτευση πάντα κλείνει με την κυβέρνηση να αποδέχεται ό, τι ζητούν οι πιστωτές υπό το φόβο να αποφευχθεί το χειρότερο σενάριο.

Όλα αυτά τα μέτρα (κυρίως τα διαρθρωτικά) που ζητούν οι πιστωτές έχει αποδειχθεί σε Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Κύπρο ότι μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα αν εφαρμοστούν. Βέβαια για μια χώρα που δεν έχει συνηθίσει στο πρότυπο της φιλελεύθερης οικονομίας, σίγουρα η πολιτική του ΔΝΤ φαντάζει ανοίκεια και ειδικά όταν καλείται να εφαρμοστεί από μια κυβέρνηση που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή.

Δυστυχώς, όμως η κυβέρνηση συνεχίζει να ανεβάζει το κακοπαιγμένο έργο της «σκληρής» διαπραγμάτευσης σε μια προσπάθεια να ισορροπήσουν ανάμεσα στις ιδεοληψίες τους και στη διάθεσή τους να παραμείνουν στην εξουσία. Το έργο αυτό έχει ανεβεί πολλές φορές γι αυτό ξέρουμε και τη συνέχεια… Κάθε φορά που η κυβέρνηση φτάνει σε κάποιο κομβικό σημείο, υιοθετεί το τέχνασμα της πόλωσης και δημιουργεί το γνωστό σκηνικό της εκτάκτου ανάγκης. Φέρνουν ξανά επί τάπητος τις γνωστές κλισέ απειλές περί δραχμής, φορούν τον μανδύα του Ρομπέν των Δασών δίνοντας μικροπαροχές σε συνταξιούχους και μισθωτούς, μετατρέπονται επίσης σε Δον Κιχώτες προκειμένου να συντρίψουν τη διαπλοκή αλλά και σε Μεγάλους Αλεξάνδρους που θα λύσουν το γόρδιο δεσμό του χρέους. Προσφιλής τους συνήθεια είναι ακόμα το να στρέφουν την προσοχή του λαού σε ζητήματα που κατά βάση δεν τον αγγίζουν καν ( π.χ. το πόθεν έσχες του Μητσοτάκη για τη βίλα στο Παρίσι).

Τελικά, όλο αυτό το θέατρο για να ανεβαίνει συνέχεια πάει να πει ότι παίζεται με επιτυχία, όμως πάντα σταματάει χωρίς να δείξει το τέλος. Καταφέρνει παρόλα αυτά να αποπροσανατολίσει τον κόσμο με αποτέλεσμα οι βουλευτές να ψηφίζουν ανενόχλητοι τα μέτρα. Κάτι που σίγουρα θα επηρεάσει την πλοκή του δράματος είναι οι επερχόμενες γερμανικές εκλογές. Ποιος όμως είναι ικανός να γράψει το τέλος και ποιο θα είναι αυτό; Οι θεατές κουράστηκαν πια. H συνέχεια του έργου επί της Βουλής…