Βάζοντας την καρδιά σε λέξεις
Πόσο μεγάλη ανακούφιση είναι να βγάζεις από μέσα σου τις σκέψεις σου, τα αισθήματά σου, με τα κατάλληλα λόγια.
Της Ελένης-Ρεβέκκας Στάιου
Συνήθως τα πρώτα κείμενα μιας νέας χρονιάς έχουν να κάνουν με την ανασκόπηση της προηγούμενης ή με τους στόχους της επόμενης. Προσωπικά, ανήκω στην κατηγορία που τους στόχους τους θέτω τον Σεπτέμβρη, μια ζωή ακολουθώ το «ακαδημαϊκό» ημερολόγιο, οπότε δεν έχω κάποιον σοβαρό στόχο να θέσω στην παρούσα φάση.
Στο προηγούμενο άρθρο μου, τα Χριστούγεννα, έγραψα για τις ευχές που έρχονται μέσα από την καρδιά μας και πώς αυτές είναι οι μοναδικές που πρέπει να δίνουμε. Έρχομαι λοιπόν σήμερα, Πρωτοχρονιά, να κάνω μια ευχή για όλους μας, όχι να δώσω, να κάνω. Να ευχηθώ.
Λίγο background.
Τις προηγούμενες ημέρες παρακολουθούσα τι έγινε με τον θάνατο του Βασίλη Καρρά. Πώς οι άνθρωποι που μεγάλωσαν μαζί του, με τα τραγούδια του, τον πένθησαν και πήγαν να τον τιμήσουν όπως μπόρεσαν. Την ίδια στιγμή έβλεπα διάφορες ανασκοπήσεις για καλλιτέχνες που έφυγαν το 2023 και έβλεπα αντίστοιχα παραδείγματα λατρείας προς καλλιτέχνες που συνόδεψαν τη ζωή μας, ή κάποια στιγμή αυτής.
Δεν είναι φυσικά ανάγκη να σκεφτόμαστε μόνο ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή. Βλέπω βιντεάκια στο TikTok για το πώς αντιμετωπίζουν άλλους καλλιτέχνες, όπως για παράδειγμα η Taylor Swift που αναδείχθηκε και πρόσωπο της χρονιάς. Πόση λατρεία τους δείχνουν, πόσο στα άκρα φτάνουν για να τους δουν, να τους αγγίξουν.
Για κάποιους είναι υπερβολικό, είναι δηλαδή too much η αντίδραση αυτή. Έχει κάτσει όμως, κάποια στιγμή, κάποιος να αναλογιστεί γιατί γίνεται αυτό; Γιατί θεοποιούμε κάποιους ανθρώπους, τραγουδιστές στην προκειμένη περίπτωση (αν και μπορεί να ανοίξει και σε άλλες κατηγορίες);
Σκεφτείτε το. Πόσες φορές τα τραγούδια τους δεν έδωσαν «σάρκα και οστά» στις σκέψεις μας, στα συναισθήματά μας; Πόσες φορές δεν είπαν αυτό που θέλαμε να πούμε και δε βρίσκαμε τα λόγια; Πόσες φορές δεν «φανέρωσαν» μπροστά στα μάτια μας κάτι που δεν μπορούμε να «πιάσουμε», να εντοπίσουμε ότι θέλαμε να πούμε; Πόσες φορές δε μίλησαν αντί για εμάς;
Πολύ απλά, αυτοί οι άνθρωποι είχαν/έχουν το χάρισμα να βάλουν τις σκέψεις μας, τα συναισθήματά μας σε λέξεις, σε προτάσεις. Μπόρεσαν να εκφράσουν αυτά που δεν μπορούσαμε να πούμε εμείς. Φώναξαν για εμάς, χωρίς εμείς να αρθρώσουμε ούτε λέξη. Μας κράτησαν συντροφιά σε περιόδους της ζωή μας που ήταν δύσκολες ή χαρούμενες. Τους συνδέσαμε με αναμνήσεις και όνειρα. Γι’ αυτό και αισθανόμαστε ένα περίεργο δέσιμο μαζί τους, γιατί τους ευγνωμονούμε που είπαν όλα αυτά που δεν μπορέσαμε να πούμε εμείς.
Και πόσο μεγάλη ανακούφιση είναι αυτό…Να βγάζεις από μέσα σου τις σκέψεις σου, τα αισθήματά σου, με τα κατάλληλα λόγια. Ξαλάφρωμα. Σβήσιμο ενός πίνακα για να ξεκινήσεις από την αρχή ή η πρώτη πρόταση για να ξεκινήσεις μια νέα ιστορία, ελπίδα.
Ακριβώς σε αυτό πατώ και εύχομαι για το 2024. Εύχομαι να βρούμε τη δύναμη, όλοι μας, να πούμε αυτό που αισθανόμαστε, να μην κρατάμε μυστικά, να μην κρατάμε βάρη που μας τραβάνε πίσω. Να ανοίξουμε την καρδιά μας και να κλείσουμε πληγές. Καλή χρονιά σε όλους, με αγάπη και ειλικρίνεια.
