Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό!

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Έχουν μόλις ξεκινήσει τα exit poll για τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών και τυχαίνει να βρίσκομαι μαζί με ένα πολύ αγαπημένο μου φίλο, πρώην Πασόκο και νυν κεντρώο (τουτέστιν, κατά δήλωση του, ιδεολογικά στο κέντρο αλλά χωρίς κομματική στέγη). Είχε μάλιστα ψηφίσει ΝΔ, καθ’ ομολογία του. «Βλέπεις τα αποτελέσματα;», μου λέει με έπαρση. «Το κέντρο έκανε τον Μητσοτάκη Πρωθυπουργό, όπως και κάθε άλλο Πρωθυπουργό στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το κέντρο ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό!». Ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος κατά την ορκωμοσία των βουλευτών έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Σε συνάντηση του με τον Αντώνη Σαμαρά του είπε, «Πρόεδρε κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά και βλέπω Πασόκους», σχολιάζοντας τις μετακινήσεις στελεχών.

Οφείλω να ομολογήσω ότι αν και μου ακούστηκαν πολύ λογικές, με προβλημάτισαν ιδιαίτερα οι τοποθετήσεις τους αυτές. Με προβλημάτισαν με την εξής παρακάτω έννοια. Όταν στην χώρα μας αναφερόμαστε στο πολιτικό κέντρο – παλιό ΠΑΣΟΚ κατά τον φίλο, ξεκάθαρα σημερινό ΠΑΣΟΚ κατά τον Κωνσταντινόπουλο – αναφερόμαστε σε ιδέες ή σε νοοτροπία;

Αν είναι το πρώτο, μπορεί να διαφωνήσει ιδεολογικά κανείς με έναν κεντρώο, αλλά σίγουρα θα βρει μαζί του ένα κοινό τόπο προς όφελος της χώρας. Αυτό έδειξε και η πρακτική με τους Βασίλη Οικονόμου και Ιάσονα Φωτήλα κ.α. αρχικά, αλλά και με τους Γρηγόρη Ψαριανό, Γιώργο Αμυρά κ.α., στη συνέχεια. Αν, όμως, είναι το δεύτερο τότε πραγματικά αναρωτιέμαι, ποιος κοινός τόπος θα μπορέσει να βρεθεί με τη νοοτροπία που κυριολεκτικά χρεοκόπησε τη χώρα, αλλά και όταν το χάσμα με τους ανθρώπους αυτούς είναι αγεφύρωτο;

Και έρχομαι στις πρόσφατες αποφάσεις της κυβέρνησης. Αναρωτιέμαι, άραγε θα μπορούσα να συνεργαστώ για το κοινό καλό της χώρας με κάποιον που στήριξε τη συμφωνία των Πρεσπών και μαζί με αυτή, όποτε και όπου χρειάστηκε, και την προηγούμενη και χειρότερη, κατά γενική ομολογία, κυβέρνηση της μεταπολίτευσης; Από την άλλη, θα μπορούσα να συνεργαστώ με κάποιον, ανεξάρτητα αν δεν φέρει ποινική ευθύνη, που κατά την υπηρεσία και θέση ευθύνης του χάθηκαν άδοξα 150 περίπου ανθρώπινες ζωές;   

Για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να αναγνωρίσω τα θετικά της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης, την ομολογουμένως επιστροφή στην κανονικότητα, και ένα από αυτά, το οποίο είναι και το πιο ουσιαστικό για εμένα, είναι ότι φάνηκε να είναι έτοιμη, οργανωμένη, προγραμματισμένη, συγκεντρωμένη, εμπνευσμένη και αποφασισμένη να κυβερνήσει. Αυτό «επιβραβεύτηκε» άλλωστε και μέσω της εμπιστοσύνης που έδειξαν οι διεθνείς αγορές και πρακτικά, με την στήριξη τους στην πρόσφατη έκδοση ομολόγου. Εξίσου, θετικά κρίνονται και η επιλογή της να συνδυάσει τεχνοκράτες με πολιτικά πρόσωπα στη στελέχωση της, αλλά και μια σειρά νομοσχεδίων που θα καταθέσει άμεσα (π.χ. κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, αύξηση της αστυνόμευσης, αλλαγή ποινικού κώδικα, φοροελαφρύνσεις κ.α.). Έχω τους ενδοιασμούς και τις επιφυλάξεις μου για κάποια πρόσωπα που επιλέχθηκαν να υπουργοποιηθούν, αλλά η γενική εικόνα είναι καλή.   

Οι επιλογές, όμως, Μαυρωτά, Τσουβάλα αλλά και του διακομματικού Κουρμούση – σύμφωνα με δημοσιεύματα, προσωπική επιλογή Στουρνάρα να στηρίξει, όμως, κάποιον που μέσα σε 4 έτη κατάφερε να στήσει μια ηλεκτρονική πλατφόρμα και μόνο ή μήπως επειδή αποφάσισε να αξιοποιήσει το κτήριο Κεράνη; – μου φάνηκαν άτοπες με την ανωτέρω εικόνα και είναι σημάδια ότι η νοοτροπία που χρεοκόπησε τη χώρα έχει ακόμα βαθιές ρίζες. Βέβαια, θα μου πείτε τώρα, «έλα μωρέ, υπερβάλλεις! Μέσα σε τόσα πρόσωπα που επελέγησαν βρήκες τρεις περιπτώσεις εσύ και μας μιλάς τώρα για τη νοοτροπία που χρεοκόπησε τη χώρα;». Αν το σκεπτικό μου θα ήταν «να συμβεί το μικρότερο κακό στη χώρα μου», ειλικρινά δε θα το συζητούσα καν. Αλλά μέχρι πότε το κριτήριο διακυβέρνησης θα είναι να επιλέγω να κυβερνήσει εκείνον που θα της κάνει το μικρότερο κακό;

Ο επαγγελματικός αθλητισμός στην χώρα έχει απαξιωθεί και πνέει κυριολεκτικά τα λοίσθια, η εσωτερική της ασφάλεια σε συνδυασμό με την έντονη περίοδο ακραίων καιρικών φαινομένων δημιουργούν επικίνδυνες καταστάσεις και προκαλούν αβεβαιότητα και φόβο στους πολίτες και η διαχείριση των κόκκινων δανείων θα κρίνει σε ένα μεγάλο βαθμό την ανάγκη ή όχι ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών. Αν ένα από αυτά ή και όλα μαζί πάνε στραβά, τότε τι θα γυρίσει η ελληνική κυβέρνηση να πει στον ελληνικό λαό για αυτή της την «διεύρυνση»;

Εξίσου, σημαντικό είναι να αναρωτηθούμε πόσο σοφό είναι σε εθνικά ή και άλλα συμφέροντα της χώρας  να έχεις κάποιον μαζί σου ο οποίος ενδέχεται, τουλάχιστον αυτό δείχνει η μέχρι σήμερα αμετανόητη στάση του, να είναι ενάντιος με τις αποφάσεις σου; Η αντιπολιτευτική πρακτική του Τσίπρα θα ενταθεί από το φθινόπωρο και μετά, όταν η καλοκαιρινή ραστώνη θα έχει παρέλθει και τα προβλήματα των ελλήνων πολιτών θα επανέλθουν δριμύτατα στο τραπέζι.

Με αυτές τις παραφωνίες στην κυβέρνηση σου, ειλικρινά πόσο μακριά θεωρείς ότι μπορείς να πας με τον ασύστολο προπαγανδιστικό πόλεμο που πρόκειται να ακολουθήσει; Με αυτές τις επιλογές και κάτω από αυτές τις συνθήκες πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή η επιστροφή στην κανονικότητα; Τι εντύπωση δίνεις σε όλους όσους στήριξαν σθεναρά επί 4 έτη την αντιπολιτευτική σου προσπάθεια; Στην τελική, αδυνατώ να καταλάβω όλες αυτές τις πολυσυζητημένες διευρύνσεις. Π.χ. θα μπορούσαμε να υπουργοποιήσουμε αύριο μέχρι και τον Παπαδημούλη; Ποια είναι τα όρια τους; Δηλαδή, τι επιθυμούμε; να καταργήσουμε την έννοια της αντιπολίτευσης; Και ας πούμε την καταργούμε… τότε ποιος θα ελέγχει το έργο της κυβέρνησης;       

Ειλικρινά, εύχομαι να διαψευστώ! Να πάνε όλα καλά και οι συγκεκριμένοι τρεις γραμματείς να είναι οι πιο επιτυχημένοι που έχουν περάσει μέχρι σήμερα! Οφείλω όμως να είμαι πολύ αυστηρός κριτής σε ότι βλέπω, όχι μόνο γιατί αγαπώ την πατρίδα μου και είμαι φιλελεύθερος, όχι μόνο γιατί επιθυμώ αυτή η κυβέρνηση να πετύχει αλλά κυρίως γιατί πρέπει να πετύχει για το καλό της χώρας. Μια και μιλάμε, λοιπόν, για διεύρυνση προς τα αριστερά, καλό είναι να θυμηθούμε μια φράση του Καρλ Μαρξ: «Στην πολιτική μπορεί κανείς να συμμαχήσει ακόμα και με τον διάβολο χάριν ενός συγκεκριμένου στόχου, με την προϋπόθεση ότι είναι σίγουρος πως αυτός εξαπατά τον διάβολο και όχι ο διάβολος εκείνον».