Το δόγμα του Γρ(αικ)ύλου!
Γράφει ο Πύρρων
Το χθεσινό φύλλο της «Καθημερινής» φιλοξενεί ένα κείμενο κάποιου Μιχάλη Τσιντσίνη όπου ο αρθρογράφος, αγκιστρωμένος στις ιδεολογικές εμμονές μιας παρακμάζουσας, πλην ισχυρά εδραιωμένης στο ελληνικό κατεστημένο, σχολής σκέψης στην εξωτερική πολιτική, ασχολείται με τις διαχρονικές απόψεις του Αντώνη Σαμαρά στα ελληνοτουρκικά, αποκαλύπτοντας εκτός των ιδεολογικών και των προσωπικών του εμμονών με τον πρώην Πρωθυπουργό.
Στην ίδια γραμμή όσων διακηρύσσουν ότι «δεν έχουμε κουλτούρα συμβιβασμών», ότι το «Καστελόριζο δεν έχει ΑΟΖ», ότι «πρέπει να τα βρούμε με την Τουρκία», ότι το «Δίκαιο της Θάλασσας δεν μας δικαιώνει» προστίθεται ακόμα ένας διαπρύσιος κήρυκας της ηττοπάθειας, της υποχωρητικότητας και της μειονεξίας.
Όσοι υπονοούν ότι θα πρέπει να απεμπολήσουμε την ισχύ των όπλων, να αποσιωπήσουμε το πυρ των εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων, να αποκρύψουμε την ρητορική αποτροπής δια της αταλάντευτης στρατιωτικής βούληση διότι τάχα υποσκάπτει την διπλωματική οδό και την εξεύρεση λύσης δια του διεθνούς δικαίου, είναι επιεικώς άσχετοι με την χάραξη εθνικής εξωτερικής πολιτικής- κι ας καμώνονται τους επαΐοντες.
Εκτός κι αν υπονοούν ότι εξωτερική πολιτική σημαίνει «δεν διεκδικούμε τίποτα»…
Αν ο Αντώνης Σαμαράς είχε ακούσει όλους εκείνους οι οποίοι λοιδορώντας του έλεγαν να μην μιλάει για ΑΟΖ, να μην κάνει την τριμερή με το Ισραήλ, να μην κάνει την τριμερή με την Αίγυπτο, να μην συμπεριλάβει στον στρατηγικό άξονα και την Κύπρο, να μην φτιάξει τον φράχτη στον Έβρο, να μην μιλάει στην Ευρώπη για λαθρομετανάστες, η Τουρκία ήδη θα είχε ανακηρύξει οικόπεδα εντός ελληνικής ΑΟΖ και θα είχε με το μέρος της και το πολυεθνικό κεφάλαιο…
Η προσέγγιση αυτή στην εξωτερική μας πολιτική κατά τον αρθρογράφο της Καθημερινής προσιδιάζει στο «δόγμα του γρύλου», υποτιμά δηλαδή το διπλωματικό κεφάλαιο της χώρας γιατί είναι πολεμοκάπηλο.
Κατά τον αρθρογράφο, όποιος συντάσσεται με τις δηλώσεις ενός Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων, που εκ του νόμου οφείλει να κάψει όποιον τυχόν σκέπτεται να παραβιάσει την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας και τα κυριαρχικά της δικαιώματα, είναι γρύλος.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη ανάγνωση των πραγμάτων… Όποιος είναι πρόθυμος να μιλήσει με «πειρατές», με παίκτες που εποφθαλμιούν ό,τι πιο πολύτιμο έχεις, αυτό δηλαδή που σε προσδιορίζει ως κυρίαρχο, ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος, τότε δυο τινά συμβαίνουν: είτε είσαι χρήσιμος ηλίθιος είτε εξυπηρετείς συμφέροντα.
Και τότε ο γρύλος γίνεται γραικύλος.
