Την καταπίνουν αμάσητη…

Του Θανάση Κ.

*Την ώρα που ο Τσίπρας έχει πρόβλημα να εξηγήσει στους δικούς του τις τεράστιες υποχωρήσεις που έκανε,

* Την ώρα που έχει πια πρόβλημα να πείσει για τα ψέματά του (όπως τα περιβόητα «αντίμετρα», που μόνο «δημοσιονομικά ουδέτερα» δεν θα είναι και το λένε οι πάντες πλέον),

* Την ώρα που έχει καταρρεύσει κάθε προηγούμενο «αφήγημά» του:

– και για τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας που υποτίθεται ότι δεν θα έπαιρνε και τα πήρε με το παραπάνω,

–και για τα «πλεονάσματα» που υποτίθεται ότι τα «μείωσε», ενώ τα… ξεπέρασε μόνος του με το χειρότερο τρόπο – ασφυκτική υπερ-φορολόγηση – και τώρα τον υποχρεώνουν να τα διατηρήσει για χρόνια!

–και για τα «ευνοϊκά μέτρα» για το χρέος, που υποτίθεται πως θα του έδιναν άμεσα και του λένε πως θα είναι πολύ γενικόλογα και πολύ αργότερα,

–και για την «ποσοτική χαλάρωση» που θα είναι πολύ μικρή, αν υπάρξει

–και για την «δίκαιη ανάπτυξη» που ήταν να έλθει «φορτσάτη» από πέρσι και τώρα όλοι του λένε ότι δεν θα έλθει ούτε φέτος (και το Γραφείο Προϋπολογισμού της ίδιας της Βουλής περιγράφει τις φετινές προοπτικές με τα μελανότερα χρώματα)…

Την ώρα, λοιπόν, που έχει μείνει κυριολεκτικά χωρίς «αφήγημα», κάποιοι αντίπαλοί του σπεύδουν να του αναγνωρίσουν την… «πρωτοβουλία των κινήσεων»!

Λένε, ουσιαστικά – προσέξτε, κάποιοι «αντίπαλοί» του – αυτό που μόνον ο ίδιος υποστηρίζει και που ελάχιστοι δικοί του πιστεύουν πια:

Ότι υπέγραψε τα πάντα, τον στηρίζουν οι δανειστές και ο ίδιος θα κάνει όλες τις μεταρρυθμίσεις, όλες τις αποκρατικοποιήσεις και θα κερδίσει την παρτίδα…

Έγινε το «πιστότερο σκυλάκι» των δανειστών…

Κι εκείνοι θα τον «ανταμείψουν» στηρίζοντάς τον ως το τέλος.

Οπότε θα έχει κάνει τα πάντα, θα έχει βγάλει τη χώρα από την κρίση και θα έχει βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις για πολλά χρόνια…

Ωσαννά!

Πρώτον, αυτά είναι ανοησίες. Και δεν πρόκειται να συμβούν.

Βέβαια, κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα συμβεί στο μέλλον…

Εκείνο που μπορούμε να ξέρουμε είναι τι δεν θα συμβεί.

Ή τι έχει «ελάχιστες πιθανότητες» να συμβεί…

–Για παράδειγμα: δεν πρόκειται να βγάλει γένια ο… σπανός!

–Δεν πρόκειται να βγάλει μαλλιά ο… «γλόμπος».

–Δεν πρόκειται να γίνει χορευτής του κλασικού μπαλέτου ο… Φίλης!

Αυτά τα τρία – τουλάχιστον – μπορείτε να είστε σίγουροι, ότι ΔΕΝ πρόκειται να συμβούν!

Κι υπάρχουν και μερικά ακόμα:

–Δεν πρόκειται να δείτε καράβι πάνω στα… Ιμαλάϊα!

–Δεν πρόκειται να δείτε ήλιο τα μεσάνυχτα…

–Δεν πρόκειται να φυτρώσει ζούγκλα στο… φεγγάρι.

Και δεν πρόκειται να κάνουν τολμηρές μεταρρυθμίσεις οι ορκισμένοι εχθροί των μεταρρυθμίσεων!

Γι’ αυτό, μπορείτε να είστε σίγουροι…

Και μάλιστα, δεν πρόκειται να κάνουν φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις οι τελευταίοι υπέρμαχοι του πιο παρωχημένοι κρατισμού.

Κυρίως αυτό το τελευταίο…

Μπορεί να το υπόσχονται. Μπορεί να το σκέπτονται κι όλας…

Αλλά δεν το μπορούν!

Γιατί δεν το μπορούν;

Γιατί οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι κάτι που το κάνεις «στιγμιαία», μια κι έξω…

Είναι κάτι που θέλει σχεδιασμό, μεγάλη υπομονή, πολλούς πειραματισμούς, πολλές διορθώσεις λαθών, πολύ επιμονή και υπομονή, πολύ πίστη στον τελικό σκοπό και πολύ στήριξη από την κοινωνική βάση…

Και πάλι δεν είναι σίγουρο ότι θα επιτύχουν.

Προσέξτε: στην πολιτική συμβαίνει πολλές φορές:

«Ο Νίξον να πηγαίνει στο Πεκίνο»!

Δηλαδή ένας πολιτικός ηγέτης να κάνει τελικά το αντίθετο απ’ εκείνο που όλοι θα περίμεναν από τον ίδιο.

Είπαν κάποτε στις ΗΠΑ (και εκ των υστέρων, βέβαια), πως «μόνον ο Νίξον θα μπορούσε να πάει στο Πεκίνο»…

Τι εννοούσαν;

Ότι επειδή ο Νίξον στις αρχές της δεκαετίας του ’50 ήταν από τους πιο διαπρύσιους εχθρούς της Κομμουνιστικής Κίνας, ήταν τελικά ο μόνος που μπορούσε, είκοσι χρόνια αργότερα, να κάνει για λογαριασμό των ΗΠΑ «άνοιγμα» προς την Κίνα! (Κι όταν η Κομμουνιστική Κίνα βρισκόταν πια σε ρήξη, με την επίσης Κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση…)

Άλλαξαν οι συνθήκες και μετά από 20 χρόνια ο πρώην «εχθρός» αναγνωρίστηκε ως δυνητικός σύμμαχος.

Αυτό μπορεί να συμβεί, πράγματι…

Υπάρχουν κι άλλα τέτοια παραδείγματα στην διεθνή Πολιτική:

–Μόνον ο Μεναχέμ Μπέγκιν, ο πιο σκληροπυρηνικός ηγέτης του Ισραήλ, μπορούσε να κάνει Ειρήνη με την Αίγυπτο (Κάμπτ Ντέηβιντ).

–Ή ακόμα, μόνον ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ’30 ήταν ηγέτης του «ουδετερόφιλου» και «αντιπολεμικού μπλόκ» στην Αμερική, μπορούσε να προετοιμάσει την ίδια την Αμερική για τον Πόλεμο. Και μόλις που πρόλαβε (η επαναφορά της στρατιωτικής θητείας στις ΗΠΑ ψηφίστηκε με μία ψήφο διαφορά, τον Αύγουστο του 1941, μόλις δυόμιση μήνες πριν από την Ιαπωνική επίθεση στο Πέρλ Χάρμπορ)…

Συμπέρασμα:

–Ένας «πολέμαρχος» ηγέτης μπορεί να κάνει το αντίθετο: να θεμελιώσει την Ειρήνη!

–Ένας «ειρηνιστής» ηγέτης μπορεί κι αυτός να καταφέρει το αντίθετο: να προετοιμάσει τη χώρα του για Πόλεμο.

Αλλά φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις ΔΕΝ μπορεί να κάνει ένας κρατιστής, που εκλέχθηκε για να τις εμποδίσει!

Κι ακόμα κι αν το προσπαθήσει, κανείς δεν θα τον εμπιστευθεί απ’ έξω και κανείς δεν θα τον στηρίξει μέσα.

Τι μεγάλες σαρωτικές μεταρρυθμίσεις τις κάνουν μόνον αυτοί που τις πιστεύουν, αυτοί που επιμένουν, αυτοί που έχουν ισχυρή λαϊκή βάση πίσω τους για να τις επιβάλλουν. Όχι αυτοί που εκλέχθηκαν για να τις ματαιώσουν.

Κι αν ακόμα τους έλθει ξαφνικά η «επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος» – ή αν υποκύψουν σε ασφυκτικούς εκβιασμούς απ’ έξω – και πάλι δεν θα μπορέσουν να τις προχωρήσουν.

Θα τις ψηφίζουν, αλλά δεν θα τις εφαρμόζουν.

Θα τις ξεκινάνε, αλλά δεν θα τις ξεμπλοκάρουν.

Θα τις εξαγγέλλουν, αλλά δεν θα τις ολοκληρώνουν.

Ποτέ και πουθενά δεν έγιναν φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις από κρατιστές που δεν τις πιστεύουν. ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ!

Μεμονωμένα πράγματα μπορούν να γίνουν:

–Έκανε ο Σοσιαλιστής Μιτεράν την ιδιωτικοποίηση των υδάτων στη Γαλλία, τη δεκαετία του ’80, αλλά την εποχή που κρατικοποίησε όλα τα υπόλοιπα! 

–Έκανε και ο Εργατικός Τόνυ Μπλαίρ την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων στη Βρετανία (που είχε αρνηθεί να κάνει η ίδια η Θάτσερ), αλλά λίγο αργότερα αναγκάστηκε να την πάρει πίσω…

Στην περίπτωσή μας, όμως, δεν μιλάμε για «μεμονωμένες κινήσεις εντυπωσιασμού»…

Μιλάμε για πραγματικά σαρωτικές μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις!

Από μια κυβέρνηση που εκλέχθηκε για να τα ματαιώσει όλα αυτά.

Και που σήμερα δεν συσπειρώνει ούτε τους μισούς από όσους την ψήφισαν πριν δύο χρόνια…

Εδώ δεν τα έκανε όταν ήταν ακόμα ισχυρή.

Πώς θα τα κάνει από δω και στο εξής, όταν οι βουλευτές της δεν μπορούν να πάνε στα χωριά τους;

(Και μετά την ψήφιση του τωρινού «πακέτου», δεν θα μπορούν να σταθούν πουθενά…)

–Μέχρι στιγμής, το «Ελληνικό» που το είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Σαμαρά, το υπέγραψαν, αλλά δεν το προχωρούν.

–Τη ΔΕΣΦΑ που την είχε ιδιωτικοποιήσει η κυβέρνηση Σαμαρά την πήραν πίσω. Μαζί εμφάνισε τώρα πρόβλημα και ο ΤΑΠ…

–Τα περιφερειακά αεροδρόμια, είναι η μόνη σύμβαση παραχώρησης που προχώρησαν μαζί με τη δεύτερη (και μεγαλύτερη) επένδυση της Cosco στον Πειραιά. Και τα δύο τα είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Με το ΣΥΡΙΖΑ στα κάγκελα τότε. Και τα δύο τα προσυπέγραψαν μετά.

Κι είναι τα μόνα. Και με μεγάλη καθυστέρηση.

Τα μόνα άλλα που έκανε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η σύμβαση παραχώρησης για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης! Και η πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ…

Και τα δύο με τίμημα περίπου το μισό από εκείνο που είχε καθορίσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Γιατί στις συνθήκες της αβεβαιότητας και των capital controls που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, και της υπέρ-φορολόγησης στην οποία οδήγησε, απαξιώθηκαν τα περιουσιακά στοιχεία…

Μιλάμε για απειροελάχιστα μέσα σε δύο χρόνια.

Ακόμα κι αν επιταχύνουν ρυθμούς από δω και μπρός, θα αντέξουν την πίεση και το σαμποτάρισμα των δικών τους;

(Εντός και εκτός του κράτους;)

Και ποιον θα πείσουν απ’ έξω να έλθει;

Και με ποιο σχέδιο; «Βάλτε τώρα που γυρίζει»;

Και με τι τίμημα. «Πάρε κόσμε, τσάμπα είναι»;

Και με τις μεταρρυθμίσεις τι θα γίνει;

Θα κάνουν «αξιολόγηση» στο δημόσιο;

Θα διώξουν τους 20 χιλιάδες πρόσθετους συμβασιούχους που ήδη πήραν;

Θα ξε-μονιμοποιήσουν αυτούς έχουν ήδη μονιμοποιήσει;

Θα ψηφίσουν το «50% συν ένα» για να είναι νόμιμη η απεργία, όπως έχουν ήδη δεσμευτεί για την επόμενη (τρίτη) αξιολόγηση (σε τέσσερις μήνες);

Εδώ δεν τολμάνε να πουν ακόμα στους δικούς τους, ότι έχουν ήδη δεχθεί να καταργηθεί και η «προέγκριση» που υπήρχε από τον υπουργό Εργασίας, για μαζικές απολύσεις μέχρι 5%!

Έβαλαν τον Τσίπρα να υπογράψει τα πάντα, και θα βάλουν το ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσει τα πάντα για να τους αχρηστεύσουν ως μελλοντική αντιπολίτευση.

Τους βάζουν να υπογράψουν «δήλωση μετανοίας», για όσα έλεγαν κι όσα έκαναν ως χθες. Για να τους εξουδετερώσουν πολιτικά.

Όχι γιατί πιστεύει κανείς πως αυτά μπορούν να τα κάνουν και να τα φέρουν εις πέρας. Κι όχι γιατί μπορεί να τους εμπιστευθεί κανείς…

Τους ταπεινώνουν και τους τιμωρούν! Δεν τους ενθαρρύνουν…

Τους «δένουν πισθάγκωνα», δεν τους «στηρίζουν»…

Μέχρι και πρόσθετα μέτρα λιτότητας 447 εκατομμυρίων τους έβαλαν να πάρουν για το 2018! Που κι αυτά δεν τολμάνε να τα πουν ακόμα στον κόσμο τους…

Τους επέβαλαν να προ-νομοθετήσουν μέτρα για το 2019 και το 2020 που θίγουν πρωτίστως και κυρίως στους φτωχότερους!

Για να τους στιγματιστούν μια για πάντα:

Αυτοί που εμφανίζονταν ως «προστάτες των αδύναμων», να αποδειχθούν οι χειρότεροι «ολετήρες» των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Και δεν τους εμπιστεύονται οι δανειστές!

Γι’ αυτό και τους βάζουν σε πολύ αυστηρότερη «επιτροπεία» απ’ ό,τι ως τώρα. Με «επιθεωρήσεις» ανά μήνα και ανά τρίμηνο πλέον, ώστε να μη παίρνουν ανάσα. 

Και με υπεύθυνο πια το ΔΝΤ, που αλλιώς «μετράει» τα νούμερα και τα πλεονάσματα.

Αυτά όλα δεν είναι σημεία «στήριξης» απ’ έξω…

Είναι στοιχεία άγριου στριμώγματος και αβυσσαλέας καχυποψίας των έξω!

Αλλά μισό λεπτό: Αν. παρ’ ελπίδα. δεν τα βλέπαμε όλα αυτά…

Αν, προς στιγμήν, πιστεύαμε κι εμείς το παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ για την «δίκαιη ανάπτυξη που έρχεται»…

(Πράγμα που δεν αποδέχονται πια ούτε οι ίδιοι οι δικοί του!)

Ή για τις μεταρρυθμίσεις που έρχονται. (Πράγμα που εξορκίζουν οι δικοί του)

Αν, όντως, αποδεχόμασταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει «πρωταθλητής μεταρρυθμίσεων» από δω και στο εξής…

Τι θα σήμαινε αυτό;

Απλούστατα, ήταν σαν να λέγαμε σε όλο τον κόσμο να πάει στο ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτός ο μύθος θα ευνοούσε μόνο την προπαγάνδα του Τσίπρα…

Κι είναι στ’ αλήθεια νοσηρό, που κάποιοι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε που βρίσκεται η χώρα, ούτε τι ακριβώς «συμφωνήθηκε» προχθές, ούτε που πάει το πράγμα από δω και μπρός, σπεύδουν οι ίδιοι πρώτοι και του δίνουν το «φιλί της ζωής».

Έρχονται μόνοι τους – κι ενώ βρίζουν και ελεηνολογούν κατά τα άλλα το ΣΥΡΙΖΑ – κι αποδέχονται αυτό που ο ίδιος θέλει να πιστέψουν όλοι οι άλλοι.

Όμως, πριν νικήσεις την πολιτική του αντιπάλου σου, οφείλεις πρώτα να ακυρώσεις την προπαγάνδα του…

Κι εδώ καταπίνουν την προπαγάνδα του Τσίπρα αμάσητη!

Ευτυχώς, η ΝΔ δεν «τσίμπησε» σε αυτά τα παραμύθια…

Ευτυχώς, ούτε τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης φαίνεται να «τσιμπάνε»…

Μπορεί από πλευράς αντιπολιτευτικής διάθεσης να είναι ακόμα μάλλον «νωθροί», αλλά φαίνεται πως είναι πολύ καλύτεροι από κάποιους «επικριτές» τους.

Όταν έπεσε η χούντα το 1974, κάποιοι στο αντιχουντικό στρατόπεδο αρνούνταν να το πιστέψουν!

Είχε έλθει ο Καραμανλής στην Ελλάδα, έκανε τις πρώτες εξαγγελίες για αποκατάσταση της δημοκρατίας και κάποιοι εξέδιδαν λάβρες ανακοινώσεις ότι ήταν απλώς… «αλλαγή ΝΑΤΟϊκές φρουράς»!

(Λίγα 24ωρα αργότερα, ο Καραμανλής έβγαζε τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ!)

Ή ότι ήταν απλώς… συμφωνημένη προσωρινή αλλαγή με τους χουνταίους («άλλαξε ο Μανωλιός»…)

(Λίγες μέρες αργότερα, οι δικτάτορες συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη).

Σημαντικό μέρος των αντι-χουντικών εκείνης της εποχής χρειάστηκαν κάποιο χρόνο (και μπόλικες γκάφες) για να καταλάβουν ότι η χούντα είχε πια πέσει οριστικά.

Το ίδιο και τώρα: Κάποιοι δεν θα πιστεύουν ότι έπεσε ο Τσίπρας ακόμα κι όταν θα έχει φύγει.

Συμβαίνει αυτό πάντα σε μεγάλες ιστορικές αλλαγές.

Γιατί όταν θα πέσει ο Τσίπρας θα σηματοδοτήσει τη μεγάλη μεταστροφή και της Ελληνικής κοινωνίας μακριά από τα ιδεολογήματα της Αριστεράς!

Το καταλαβαίνουν οι δικοί τους.

Τους προειδοποιεί γι’ αυτό ο ίδιος ο Φίλης.

Το ομολογούν δημόσια, όλο και περισσότερο σχολιαστές με αριστερό παρελθόν.

Μόνο κάποιοι δικοί μας επιμένουν να καταπίνουν «αμάσητη» την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ…