Τι είναι αυτά τα διαγράμματα…

Γράφει ο Σωτήρης Χήνος

Το πρώτο διάγραμμα παρουσιάζει έναν εργαζόμενο που μπήκε στην αγορά εργασίας στα 20, εργάστηκε 25 χρόνια και βγήκε στη σύνταξη στα 45. Για 30-35 χρόνια, εισπράττει σύνταξη.
Οι υποθέσεις είναι πολύ ευνοϊκές. Είχε μέσο μικτό μισθό €1.700, το σύνολο των εισφορών ήταν στο παλιό καθεστώς του 45%, θα βγει με σύνταξη στο 65% των απολαβών του και το ασφαλιστικό ταμείο θα επιτυγχάνει αποδόσεις επί των χρημάτων του 2% ετησίως. Αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για εξαιρετικά ευνοϊκές υποθέσεις….

Τι μας δείχνει το μπλε διάγραμμα; Μας δείχνει ότι ακόμα και με αυτές τις πολύ ευνοϊκές υποθέσεις, ο φίλος ή η φίλη μας, στο 53ο έτος, θα έχει εισπράξει το σύνολο των εισφορών που κατέβαλε. Από εκεί και πέρα θα παίρνει σύνταξη εις βάρος μας.

Όταν πλέον αποβιώσει (και δεν έχουμε και σύνταξη χηρείας – άλλη ευνοϊκή υπόθεση), θα μας έχει βάλει μέσα κοντά στις €72 χιλ. Το 2019, μετά από δέκα χρόνια χρεοκοπίας, το σύστημά μας είχε περίπου 50 χιλ. τέτοιους συνταξιούχους (μιλάμε μόνο για συντάξεις γήρατος όχι αναπηρίας!!!!!). Όταν χρεοκοπήσαμε είχε πολύ περισσότερους. Για τους εν λόγω, θα πρέπει να βρούμε €3,6 δις για να παίρνουν συντάξεις….

Πάμε στο κόκκινο διάγραμμα….
Εργαζόμενος με τα ίδια ακριβώς στοιχεία, εργάζεται 35 χρόνια, και παίρνει σύνταξη 30 χρόνια. Στο τέρμα του βίου του – αν δεν κληρονομηθεί η σύνταξή του – θα έχει εισπράξει το ποσό που πλήρωσε. Με μία προϋπόθεση. Το ασφαλιστικό ταμείο να επιτυγχάνει μέσες αποδόσεις επί των χρημάτων του 3,9% υπό τις παρούσες συνθήκες. Αν το ταμείο του, δεν επιτυγχάνει αποδόσεις, τότε θα πρέπει να βρούμε €35 χιλ. που λείπουν. Για το σύνολο των συνταξιούχων, για αυτές τις πολύ καλές υποθέσεις, πρέπει να βρούμε €66 δις… Για να μειωθεί η απαίτηση της ετήσιας απόδοσης στο 2%, θα πρέπει να εργαστεί 45 χρόνια.

Πολύ συχνά γίνεται λόγος για τους συνταξιούχους που έπαιρναν ό,τι έπαιρναν γιατί τα είχαν πληρώσει. Λυπάμαι, αλλά έπαιρναν πολύ περισσότερα από ό,τι είχαν πληρώσει. Και τη διαφορά την πλήρωναν οι εργαζόμενοι, όχι μόνο από τις εισφορές τους, αλλά και από τους φόρους τους.

Με τις ανωτέρω υποθέσεις, η βιωσιμότητα του συστήματος, είναι προφανές ότι δεν προϋποθέτει μόνο κατάργηση των πρόωρων συντάξεων. Προϋποθέτει και σοβαρή διαχείριση των εισφορών έτσι ώστε να επιτυγχάνονται αποδόσεις.

Προσέξτε…

Για να επιτευχθούν όμως αποδόσεις πρέπει πρώτον να υπάρχουν τα χρήματα, όχι να πέφτουν σε έναν κουβά χωρίς πάτο (το 0 με ότι και αν το πολλαπλασιάσεις, 0 θα σου βγάλει), αλλά και να υπάρχουν διοικήσεις που να γνωρίζουν πως μπορείς να επιτύχεις αποδόσεις μέσω επενδύσεων… Σήμερα δεν έχουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο….

Δίνουμε συντάξεις όσο οι φορολογούμενοι μπορούν να πληρώσουν όχι εισφορές, υπέρογκους φόρους, όπως πχ τον ΕΦΚ στη βενζίνη….

Αν δεν μπορούν κάποια στιγμή, δεν θα χρειάζονται τα διαγράμματα….μόνο οίκοι απόρων ηλικωμένων…